ผมนั่งรอโซ่ไม่นานเขาก็มารับผมไป แต่ผมไม่ได้เล่าหรือพูดจาอะไรมากนักเพียงเเต่บอกเขาว่าผมขออยู่เงียบๆคนเดียวสักพัก ตอนนี้ผมได้แต่นั่งกำมือถือตัวเองเเน่นเเละปล่อยให้มันสั่นอยู่เเบบนั้น พี่ครามโทรตามผมเป็นสิบๆ สายเเต่ผมไม่อยากรับมันตอนนี้เเค่นั้นเอง
"เลิกร้องไห้ได้เเล้ว มึงร้องมานานเเล้วนะริว"
"ฮึ่ก.."
"กูบอกว่าพอเเล้วริว เดี๋ยวตาก็บวมหรอก"
"ฮึ่ก.. ฮือ..อ..” ผมเบะปากร้องไห้โฮออกมาบนรถของโซ่ บางครั้งผมก็สะสมมันไว้ในใจคนเดียวไม่ไหวหรอก พี่ครามเขาจะดีกับผมก็ต่อเมื่อไม่เหลือใครใช่มั๊ย.. เเล้ววันนี้ที่เขากลับมาหาเขาก็เดินจากผมไปง่ายๆ เเบบนี้น่ะหรอ..
เเล้วผมล่ะ ? ..ผมเหลือใคร
"สบายใจเมื่อไหร่บอกล่ะ กูจะได้ไปส่งที่บ้าน"
"ขอนอนบ้านโซ่ได้ไหม.."
"เเล้วเขาของมึงจะไม่โกรธเอาไง อย่าหาเรื่องใส่ตัวดีกว่าริว ..ถ้าเกิดเขาทำร้ายมึงขึ้นมา..หัวใจกูจะเจ็บปวด"
"....."ผมเงียบสายตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
