บทที่ 3 คำพูดเขาทำเราเจ็บ
2196 คำ
[บทบรรยาย :: ริคุ]
อึ่ก..
ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ทันทีที่คนตัวสูงถอดเสื้อเชิ้ตตัวเองออกเเล้วโยนมันทิ้งไปที่ปลายเตียง สายตาของเสือจะขย่ำผมให้เเหลกคามือซะให้ได้ กล้ามหน้าท้องของคนตรงหน้าบวกกับรอยสักที่หน้าอกของพี่ครามทำเอาผมหน้าเห่อเเดงขึ้นมาซะดื้อๆ ทั้งๆ ที่ครั้งนี้มันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมได้เห็นมันซะด้วย
"เดี๋ยวกูพาไปเอาใบลา"
"พี่คราม ..เราจะทำกันตอนนี้หรอฮะ"
"อือ"
"เเต่กลิ่นเหล้าหึ่งเลยฮะ ผะ ผมมึนน่ะ"
"งั้นก็นอนเฉยๆ เดี๋ยวกูทำเอง"เขาพูดออกมาเหมือนจะไม่สบอารมณ์ แบบนั้นมันยิ่งทำให้ผมใจคอไม่ดีกลัวว่าพี่ครามจะโกรธที่ผมขัดใจเขา ผมเลยตัดสินใจเดินเข้าไปโอบล้อมรอบคอคนตัวสูงเอาไว้ก่อนจะเขย่งขึ้นไปจูบที่ริมฝีปากพี่ครามเบาๆ เเต่เขากลับตอบกลับจูบผมด้วยการทวีความรุนเเรงเเละบดขยี้ริมฝีปากผมอย่างหื่นกระหาย
"อื้อ"
ร่างสูงดันจนผมล้มลงนอนบนเตียงกว้างก่อนที่เสื้อของผมจะถูกถอดออกไปโดยไม่ใยดี ผมเริ่มรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องตอนนี้เขามองผมด้วยสายตาที่ยั่วยวนแบบนั้น
เขากำลังเมาค้างเเน่นอน
"อะ อึ่ก.."
ผมเม้มริมฝีปากเเน่น เพราะพี่ครามเขาไม่ได้เเค่ดูดเม้มซอกคอผมอย่างเดียวเขาเป็นพวกชอบใช้ความรุนเเรงโดยเฉพาะกับผิวของผม รอยเขี้ยวที่เขาฝังลงมาถึงเเม้มันจะเจ็บปวดเเต่ผมก็เต็มใจให้เขาทำมันได้ตามอำเภอใจ
"ขึ้นให้หน่อย ..ใจจะขาดละ"
เสียงเเหบปนเซ็กซี่ที่ก้มลงมากระซิบข้างหูผมน้ำเสียงเเหบพล่า ผมได้ยินเเบบนั้นเลยรู้ว่าตอนนี้ผมต้องทำให้เขาพอใจเหมือนเคย
"ถ้าพี่ครามต้องการ ผมก็ทำให้ได้ครับ..."
ผมผลักอกเเกร่งคนตัวสูงให้ลงไปนอนราบกับเตียง สายตาหยาดเยิ้มของเขาที่มองมาบ่งบอกว่าพี่ครามกำลังกลั้นความกระหายไว้หนักเเค่ไหน
ถ้าผมทำดี พี่ครามจะต้องตบรางวัลให้ผมเเน่.. มันอาจเป็นเรื่องที่มองดูแล้วโง่ แต่เวลาที่เขาอยู่บนเตียง ลีลาท่าทางความอบอุ่นของเขามันคือตัวตนของเขาที่ใจดีกับผม
เด็กที่เขาเคยเรียกว่าน้องชายเมื่อหลายปีก่อน
ผมจัดการก้มประทับรอยจูบบนหน้าอกเเกร่ง ไล้เลียลงมาจนถึงกล้ามหน้าท้องสวยเป็นรอน เเละลงมาจนถึงเป้ากางเกง
"ไม่ไหวเเล้วว่ะ! "
"พี่ครามฮะ"
ผมถูกพลิกให้กลับมาอยู่ใต้ร่างเเกร่งโดยที่นอนคว่ำหน้า ก่อนจะโดยมือหนาของพี่ครามรูดกางเกงลงไปที่ข้อเท้า เขาบีบเค้นคลึงก้นผมสักพักก่อนที่จากนิ้วมือจะกลายเป็นริมฝีปากเย็นๆ ของเขาเเทน
"อะ อื้อ พี่คราม..."
ทั้งเเผ่นหลังเเละด้านหลังของผมถูกเเต่งเติมไปด้วยรอยคิสมาร์กเต็มไปหมด เขาทั้งจูบเเละกัดมันในเวลาเดียวกัน พี่ครามเขาเป็นเเบบนี้ทุกครั้งที่เรามีอะไรกันดู
เถื่อนมากเลยใช่มั๊ยล่ะครับ
เเละดูเหมือนตอนนี้ท่อนเอ็นร้อนเเข็งกำลังจ่ออยู่ที่ปากถ้ำเรียบร้อย ผมถึงกับหายใจไม่ทั่วท้องเพราะมือเย็นของเขาจับสะโพกผมให้โก่งรับเขาอย่างดี
Rrrrrr~
ผมชะงักทุกอย่างลงก่อนจะหันไปมองโทรศัพท์พี่ครามดังต่อเนื่องไม่มีทีท่าว่าจะหยุด จนคนตัวสูงเองทนไม่ไหวต้องรีบลุกขึ้นไปรับ เเต่พอผมเห็นสีหน้าพี่ครามเเบบนั้นเเล้ว ผมเลยรู้ว่าใครที่โทรมา
เเละทุกครั้งหัวใจผมมันเจ็บปวดที่เขาคนนั้นไม่ใช่ผม
จะว่าผมเลวก็ได้ ..ถ้าผมจะรักคนมีเจ้าของเเบบเขา
ผมยอมโดนตราหน้าว่าเลว ถ้าผมได้เห็นหน้าพี่ครามทุกวัน
ผมยอมทุกอย่างถ้าได้เคียงข้างเขาเเบบนี้ อย่างนี้ทุกวัน.. ผมยอม..
"ขะ ..เขาโทรมาหรอครับ"ผมถามเขาออกไปก่อนจะงุดหน้าลงนิดๆ หลังจากที่พี่ครามหายออกไปรับโทรศัพท์สักพัก
"อืม"
"งะ งั้นริวไปเรียนก่อนนะฮะ.."
"กูยังทำไม่จบ มึงก็ยังไปไหนไม่ได้"
หมับ!
ร่างสูงโถมตัวขึ้นมาคร่อมผมอีกตามเคย สายตาดูเเข็งก้าวเเละน่ากลัวในเวลาเดียวกัน ก่อนที่ใบหน้าของพี่ครามจะก้มมาซุกไซร์ซอกคอผมอย่างรุนเเรง ริมฝีปากที่บดขยี้ลงมาทำเอาผมเจ็บปวดไม่น้อย
"พี่คราม..."ผมเรียกชื่อคนตรงหน้าเสียงเเผ่ว เเต่น้ำตามันดันไหลออกไม่รู้ทำไม
"อะไร"เขาพูดออกมาเสียงเหมือนรำคาญผมเต็มทน เเละเขาก็ทำเหมือนจะไม่เห็นที่ผมร้องไห้
"คนของพี่ ..จะไม่เสียใจหรอฮะที่เรา.."
"ทำไมเขาต้องเสียใจ"เขาพูดเสียงเเข็งเเววตานิ่งเรียบ
"ก็.."
"ในเมื่อมึงเป็นเเค่ของเล่นของกู"
"พี่คราม..."
"เขาจะไม่มีวันเสียใจ เพราะยังไงกูก็ไม่มีวันเลือกมึง"
"....."
"มึงก็รู้ดีไม่ใช่หรอริว..."
ผมจ้องใบหน้าพี่ครามเงียบๆ ก่อนจะค่อยๆ เผยรอยยิ้มส่งไปให้คนตรงหน้า คำพูดของเขาที่ออกมาทำเอาผมสะอึกไปไม่น้อยเหมือนกัน
ทำยังไงได้ผมรักคนที่ไม่ควรรักเอง ..โทษใครไม่ได้จริงๆ
"ขอโทษนะฮะ ที่ถามเเบบนี้"
"....."
จังหวะที่เขาเงียบผมค่อยๆ โอบรั้งท้ายทอยพี่ครามเข้ามาจูบเบาๆ ทันทีที่ผมหลับตาลงน้ำตามากมายจากไหนไม่รู้ไหลทะลักออกมาอย่างกับเขื่อนเตก
ผมขอโทษที่รักพี่มากเกินไป..
"อึ่ก"
ผมกัดริมฝีปากเเน่นตอนที่ท่อนเอ็นร้อนค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้ามาในร่างกายผม ผมอยากหยุดมันไว้เท่านี้เเต่อีกใจก็ทำไม่ได้
"อย่าคิดจะไปจากกู ..กูรู้ว่ามึงคิดอะไรอยู่"เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหูผมน้ำเสียงเเหบพล่า
"อะ อ้ะ! .."
ต่อให้เขาไล่ผมอย่างกับหมูกับหมาผมก็ไม่ไปจากเขาหรอกฮะ ...พี่คราม
"ฮึ่ม"
"อึ่ก อ้ะๆ ... พี่คราม อ้ะ อื้อ อึ่ก..."
สะโพกผมตอนนี้ที่กำลังตอบรับลำเอ็นที่ขยับเข้าออกสะโพกหนาที่กระเเทกเข้ามาไม่ยั้งมือทำเอาผมเสียดเเละจุกท้องน้อยไปหมด เเต่ตอนนี้ใช่ว่าผมจะมีความสุขน้ำตาผมไหลออกมาตลอดในตอนนี้ที่เรามีอะไรกัน
ผมทุกข์ไม่เป็นไร ขอเเค่คนที่ผมรักมีความสุขก็พอ
"อ๊ะ ฮึ่ก.ก.. "
"ไม่ครางชื่อกูเเล้วหรอเด็กดี"
"พะ พี่คราม.. อื้อ.. อ้ะๆ ๆ ๆ "
"หึ รู้งานหนิ"
ผมขมิบตอดรับท่อนเอ็นที่เคลื่อนตัวเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ ริมฝีปากหนายุ่นของพี่ครามที่ก้มลงมาขบเม้มที่เเผ่นหลังผมจนเกิดเสียงดัง
พั่บๆ ๆ ๆ ๆ
"อ๊ะ อ้ะ อะ..อื้อออ...อืมม"
มือไม้เเข้งขาผมอ่อนยวบทันทีที่น้ำขาวขุ่นฉีดอัดเข้ามาในตัวผมพร้อมกับช่องทางรักที่ตอดรัดเเน่น ผมนอนหอบหายใจเเรงก่อนที่จะมีมือหนาเอื้อมมือบดขยี้ตุ่มไตที่หน้าอกผม
"เเค่นี้หมดเเรงเเล้วหรอ กูยังไม่อิ่มเลย"
"พะ พอเเล้วฮะ"ผมบอกเสียงสั่น
"หึ"
พี่ครามจับเอวผมพลิกให้นอนหงายเเละสบสายตาเขาเอาไว้ เรียวขาผมถูกเเยกออกอีกครั้งตอนนี้ผมกำลังทำท่าที่หน้าอายต่อหน้าคนที่ผมชอบอยู่
"บอกว่าพอเเต่ตอดไม่หยุดนี่นะ"
"อึ่ก"
ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากกับสถานการณ์ตรงหน้า ยอมรับว่ามันยังไม่พอเเต่ตอนนี้ผมรู้สึกไม่ไหวเเล้วจริงๆ พี่ครามต้องมองว่าผมเป็นคนที่ไม่ดีเเน่ๆ เลย
"ร่านได้ ..เเต่เเค่กับกู"
"....."
"เข้าใจไหมครับเด็กดี.."
เช้าวันต่อมา..
ผมตื่นขึ้นมาเเละมองไปรอบๆ ก็ไม่พบคนตัวสูงที่ร่วมเสพความสุขด้วยกันเมื่อคืนซะเเล้ว พอกก้มมองสภาพตัวเองที่ยับเยินเเละอาการจุกที่ท้องน้อยอย่างสมเพชตัวเองแล้วก็อดที่จะเม้มริมฝีปากแน่นไม่ได้ที่ตามใจเขาขนาดที่ตัวเองตกอยู่ในสภาพที่ไม่น่าดูขนาดนี้
ตอนนี้ผมเริ่มมีอาการรู้สึกเจ็บบริเวณลำคอเหมือนหวัดจะลงคอ ผมกินน้ำรักพี่ครามเข้าไปเยอะจนคอเเห้งอย่าบอกไม่ถูก
'อย่าไปเรียนสายล่ะ กูเตรียมอาหารไว้ให้เเล้วรีบกินเเล้วไปเรียน'ผมมอง
โพสอิทบนหัวเตียงพลางหันไปมองนาฬิกาที่ตอนนี้จะเจ็ดโมงอยู่เเล้ว ก่อนจะเเบกสังขารที่ปวดหนึบไปทั้งตัวขึ้นไปอาบน้ำเหมือนกระดูกจะหักเลยตอนนี้ ปวดไปทั้งตัว
เเต่เเค่โพสอิทธรรมดาทำไมผมต้องยิ้มเเบบนี้ด้วยก็ไม่รู้
'โซ่ 15 สายที่ไม่ได้รับ..'
หลังจากที่ผมอาบน้ำเเละเเต่งตัวเสร็จผมก็รีบเดินมารับโทรศัพท์ที่ดังเข้ามาหลายสาย ก่อนจะกดรับเเละกรอกเสียงลงไปตามสาย เจ้าเก่าเจ้าประจำที่ชอบโทรย้ำซ้ำๆ ก็มีแค่โซ่นี่แหละครับ
"ว่าไง"
(อยู่ไหนทำไม่มาโรงเรียนสักที)
"เสร็จเเล้วกำลังจะไปนี่เเหละ"
(ปกติไม่สายขนาดนี้หนิ ทำไรอยู่ให้ไปรับมั๊ย)
"ไม่ต้องหรอก"
(เป็นอะไรหรือเปล่าเสียงมึงดูไม่ค่อยดีเลยริว)
"ไม่สบายนิดหน่อยเอง"
(เออรีบๆ มาล่ะอาจารย์ครามกำลังจะเข้าสอน)
"อะ อื้อ..จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ เเค่นี้นะโซ่"
ติ๊ด!
ผมปาดเหงื่อที่ไหลบนหน้าผากเบาๆ ทำไมวันนี้เเลดูเเสงเเดดจะเเรงกว่าทุกวันเหลือเกินหรือว่าผมคิดไปเอง ผมกระพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับเเสงตรงหน้าเล็กน้อย ก่อนที่จะยกมือขึ้นบังหน้าผากเเละเงยหน้ามองฟ้าที่ดวงอาทิตย์กำลังส่องเเสงสว่างจ้าต้อนรับผมกันเลยทีเดียว
"ทำไมเขาต้องเสียใจ"
"ในเมื่อมึงเป็นเเค่ของเล่นของกู"
"เขาจะไม่มีวันเสียใจ เพราะยังไงกูก็ไม่มีวันเลือกมึง"
"เจ็บดีจัง.."ผมพูดพร้อมกับเอามือทาบอกตัวเองเบาๆ ที่อกข้างซ้ายของผมมันเจ็บเเปลบๆ ขึ้นมาซะดื้อๆ สมองมันยังจำทุกถ้อยคำที่เขาพูดกับผมได้ดี เเต่ผมโกรธไม่ลงเพราะที่ผมอยู่ที่ประเทศไทยมีที่เรียนหนังสือ มีข้าวกิน ก็เพราะพี่คราม เเล้วเเบบนี้ผมจะเอาอะไรไปโกรธเขาลงล่ะครับ
อ่าา~..อากาศหน้าร้อนทำเอาผมจะละลายไปกับพื้นอยู่เเล้ว
ผมเม้มปากที่สภาพมันเหมือนกับขาดน้ำหนัก เเห้งเเตกซีดไปหมดเเล้ว ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทรมานตัวเองเเบบนี้ด้วย
ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
ไฮสคูลเเห่งหนึ่ง
ในที่สุดเท้าผมก็มาหยุดหน้าห้องเรียนสักทีเเต่กว่าจะถึงผมก็เเทบตายเหมือนกัน ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าตอนนี้ผมเข้าเรียนสายขนาดไหน
ก่อนที่เท้าจะก้าวเข้าห้องผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะตัดสินใจผลักประตูเข้าไป สายตาของทุกคนจับจ้องมาที่ผมเป็นตาเดียว แต่ภาพตรงหน้ามันหมุนๆ จนผมเองเวียนหัวเล็กน้อยเลยต้องหลับตาลงเเละลืมขึ้นมาเพื่อโฟกัสภาพตรงหน้าใหม่อีกครั้ง
เเต่ดูเหมือนว่าภาพตรงหน้ามันกำลังจะล้มหวืดลงไปซะดื้อๆ ..
"ทำไมถึงมาสายขนาดนี้ริคุ ริว"พี่ครามพูดขึ้นเสียงเเข็ง
"คะ คือว่า.."
"ลุกนั่งมันตรงนั้นเเหละร้อยครั้ง"
"เเต่ว่า.."
"ผมสั่งก็เเค่ทำตาม!!! "
ผมสะดุ้งไปตามเเรงเสียงสั่งจากคนตัวสูง เขาไม่เห็นพูดดีกับผมเหมือนเมื่อคืนเลย แต่ช่างเถอะ แค่ทำเป็นไม่ใส่ใจกับอะไรแบบนั้นเราก็จะไม่รู้สึกและชินกับมันไปเอง
"พี่คราม.. ผมรู้สึกเหมือนจะไม่ไหวเลยฮะ.."ผมพูดเสียงเเผ่วกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก มองภาพตรงหน้าไม่ชัด สายตาหาเเหล่งโฟกัสไม่ได้เลยสักนิดเดียว แล้วสักพักภาพที่ฉายตรงหน้าทั้งหมดด
"ไอ้เด็กยุ่น!!! "
"ซะ โซ่.."
"ริว! "
เสียงพี่ครามเป็นเสียงสุดท้ายที่เเว่วเข้ามาก่อนที่ผมจะรับรู้ได้ถึงเเรงตัวของผมที่กระเเทกลงพื้นอย่างจัง เเต่ก็นั่นเเหละฮะผมลืมตาขึ้นมาไม่ไหวเเล้ว อย่าพึ่งใจร้ายกับผมได้ไหม
ผมรู้สึกไม่ค่อยไหวเลย..
- ผู้เขียน
