เช้าวันต่อๆมา
'แม่ครับ ผมขอกลับญี่ปุ่นนะเเม่ ริวไม่อยากอยู่ที่นี่เเล้ว ขอกลับไปเรียนต่อที่นั่นนะฮะ.. ผมรอเเม่ตอบอีเมลผมอยู่นะ..'
ผมนั่งมองอีเมลที่ตัวเองส่งไปหาเเม่ตั้งเเต่วันที่ผมไปหาโซ่อยู่หลายครั้ง เพราะรอการตอบกลับจากคนทางนู้น พี่ครามยอมให้ผมใช้โทรศัพท์เเละไปโรงเรียนได้ตามปกติ เเต่ทุกเช้า กลางวัน เเละเย็นผมจะต้องไปหาเเละรายงานตัวอยู่ตลอด ตอนเช้าเเละตอนเย็นเราจะกลับพร้อมกัน
ตั้งเเต่ผมเข้าโรงพยาบาลครั้งนั้นพี่ครามเขาก็ไม่ยอมปล่อยให้ผมเดินมาโรงเรียนอีก เขาบอกผมว่า..
กลัวว่าผมจะเป็นภาระเวลาเจ็บป่วย (..)
เรื่องนี้ผมนั่งคิดมาตั้งเเต่อยู่บนรถโซ่เเล้วตอนนี้มันก็ได้คำตอบเเล้วว่าผมควรจะทำยังไง ผมเลยตัดสินใจอีเมลไปหาเเม่ที่ญี่ปุ่นเเละรอเขาตอบกลับมา ผมจะให้เขาส่งตั๋วเครื่องบินมาให้ผม เเละถ้าเเม่ตอบกลับผมมาเมื่อไหร่
ผมจะไปจากที่นี่ทันที
มันอาจจะใช้เวลานานหน่อยกว่าที่ผมจะได้กลับไปน่ะนะ เเต่
