ตอนที่ 5
1855 คำ
หลายวันผ่านไป…
คืนนี้เสี่ยอิฐมารับเธอให้แต่งตัวไปงานเปิดตัวโรงแรมเปิดใหม่ของเสี่ยอิฐ ในทีแรกเธอบอกเขาว่าเจอกันที่งานแต่ผู้ชายเผด็จการไม่ยอมบังคับเธอมาจนได้
“กลับจากงานก็มาที่นี่นะ” เขาจะไม่ปล่อยให้เธอกลับคอนโดหรอก มันหลายคืนแล้วที่เขาไม่ได้นอนกอดลูกปลาเลย ตั้งแต่วันที่ทะเลาะกันตอนนั้นลูกปลาก็หลบหน้าเขาตลอดนี่ถ้าไม่ไปดักที่ทำงานคงไม่ได้เจอกันแน่
“อ่ะ!!” เธอตกใจเล็กน้อยที่เสี่ยอิฐหยิบสร้อยมาสวมให้แทนของเธอเอง
“เสี่ยให้สร้อยเส้นนี้เหมาะกับลูกปลามาก” ราคาอาจจะไม่ได้แพงมากมายแต่ความสวยของสร้อยที่ดีไซน์เก๋ขนาดนี้เขาปล่อยผ่านไม่ได้จริงๆ วันนี้ลูกปลาแต่งตัวสวยมากจนเขาเองยังตะลึงไปชั่วขณะพร้อมกับเกิดอาการหวงขึ้นมาด้วย
“เสี่ยไม่ต้องลงทุนขนาดนี้ให้ลูกปลาก็ได้” หญิงสาวลูบสร้อยเพชรน้ำงามด้วยความชอบใจแต่ก็เกรงใจที่เขาซื้อให้เธอขนาดนี้ ไม่นะ!! เธอจะหลงความดีเล็กน้อยของเสี่ยอิฐไม่ได้
“อีกหน่อยเป็นเมียเสี่ยแล้วลูกปลาจะได้ทุกอย่างที่เป็นของเสี่ย” ชายหนุ่มยิ้มกว้างมองคู่หมั้นด้วยสายตาพราวระยับ เธอสวยมีคุณค่าเกินใครแล้วเขาก็โชคดีที่ได้สิทธิ์ในตัวเธอ
“นี่คือสิ่งที่อยากได้ค่ะ” ชายหนุ่มมองใบหน้าหวานเพราะเธอชี้มาที่หน้าอกข้างซ้ายของเขา
“หึ! วันนี้น่ารักจัง” ชายหนุ่มประกบปากจูบคู่หมั้นสาวอย่างช้าๆเขาดูดดื่มความหวานล่ำในปากสวยของเธอได้ไม่มากเพราะไม่อย่างนั้นชุดแสนสวยคงได้กองอยู่กับพื้น แล้วทำเรื่องเร้าร้อนกับเธอเป็นแน่
ลูกปลาคือนางมารร้ายที่แท้จริง!!
“ไปกันเถอะคะลูกปลาไม่อยากอยู่ดึกมาก” หญิงสาวปรายตามองชายหนุ่มก่อนจะเดินลงมาชั้นล่างเพื่อไปงานเปิดตัว วันนี้เธอจะทำให้เสี่ยอิฐหวงให้ได้เขาจะต้องบ้าคลั่งกว่าครั้งก่อนแน่ถ้ารู้ว่าเธอไม่ได้ใส่แหวนหมั้นไปด้วย
ชายหนุ่มมางานด้วยชุดสูทหรูทันทีที่ย่างก้าวเข้ามานักข่าวต่างรัวแสงแฟรชถ่ายรูปกันไม่ยั่ง เสี่ยอิฐจับมือคู่หมั้นไว้แสดงออกถึงความเป็นเจ้าของ
“คอแห้งจัง” ลูกปลาหยิบน้ำผลไม้มา 2 แก้วส่งให้เสี่ยอิฐด้วย เธอกำลังจะดื่มแต่ต้องตกใจจนแทบสำลักเมื่อได้ยินเขาพูดเสียงดังใส่
“แหวนหายไปไหน?” แสบนักนะลูกปลา เขาก็อุตส่าห์แสดงว่าเป็นเจ้าของเต็มที่แต่เธอกลับไม่ใส่แหวนหมั้นของเขา นี่มันงานของเขามันโวยวายอะไรมากไม่ได้
“สงสัยจะลืมค่ะ” เธอแสร้งตีหน้าเศร้าแต่ซ่อนรอยยิัมเอาไว้อย่างแนบเนียน
เหอะ! ยัยนางมารคิดจะใช้มารยาใส่เขาเหรอถ้ารู้ไม่ทันจะเป็นคู่หมั้นเธอได้ไง ชายหนุ่มกำมือคู่หมั้นแรงขึ้นยิ้มสะใจที่เธอเบ้หน้าไปด้วยความเจ็บ
“แสบนักนะลูกปลา!” เขาบีบแน่นมากขึ้นก่อนจะปล่อยมือเธอออกเพื่อเดินขึ้นไปกล่าวเปิดงานต่อ โรงแรมนี้เขาลงทุนไปเกือบห้าร้อยล้านมีเหรอจะจัดงานง่ายๆ
หญิงสาวมองคู่หมั้นด้วยความภาคภูมิใจในตัวเขา เสี่ยอิฐทำงานเก่ง เด็ดขาดจนน่ากลัวแต่ก็เหตุผลนี้ทำให้ครอบครัวเธอไว้ใจเสี่ยอิฐว่าจะสามารถดูแลเธอได้แน่ สักพักก็มีคนมาชวนเธอคุยต่อ
เธอหันไปมองคู่หมั้นเห็นว่าเขาไม่ได้สนใจเท่าไรถ้าคุยตามมารยาทก็คงจะไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง
ชายหนุ่มอยู่บนเวทีกล่าวไปตามสคริปที่เตรียมไว้ แต่ในใจมันร้อนรุ่มเมื่อเห็นว่าคู่หมั้นมีผู้ชายมาคุยด้วยแล้วแม่คุณดันคุยตอบ หัวเราะกับมันที่กับเขาหน้าบึ้งตึงใส่กับคนอื่นทำระริกระรี้
“เสี่ยครับ!” มาวินดึงชายเสื้อผู้เป็นนายเล็กน้อยเพื่อเรียกสติก่อนจะขาดไป
เขาหันไปสบตาลูกน้องก่อนจะพูดเปิดงานต่อไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแต่สายตาจ้องเพียงเธอคนเดียว
“คุณปลาเก่งขนาดนี้เสี่ยอิฐถึงปล่อยไม่ได้”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ ลูกปลาพึ่งมาไทยยังไม่ค่อยรู้อะไรเลย” เธอหัวเราะนิดๆกับชายแปลกหน้าที่เข้ามาตีสนิทเธอ คงหวังจะจีบสินะแต่โทษทีที่เธอไม่ใช่คนง่ายๆ
“เอ๋...แต่ว่ามีคู่หมั้นทำไมไม่มีแหวนหมั้นนะ” ชายหนุ่มสังเกตเห็นนิ้วเรียวสวยไร้แหวนย้ำสถานะ
“ขออุ๊ปไปค่ะ คุณทำธุรกิจอยู่ฮ่องกงทำไมมาไกลจังคะ?”
“ก็มาหาประสบการณ์ครับ เผื่อเจออะไรดีๆ” ชายหนุ่มพูดเน้นประโยคหลังมองหญิงสาวคู่หมั้นเจ้าของโรงแรมใหญ่อย่างไม่วางตา
“แล้วเจออะไรดีๆยังคะ”
“ก็…”
“คุยอะไรกับคู่หมั้นผมเหรอครับ?” เสี่ยอิฐลงจากเวทีก็แทบจะวิ่งมาให้ได้แต่ก็ทำได้เพียงเดินเร็วๆมายกมือโอบเอวคู่หมั้นพลางจ้องมองชายหนุ่มอีกคนที่มองเธอราวกับเหยื่อ เหอะ! ยัยแสบก็หว่านเสน่ห์พร่ำเพรื่อไม่เกรงใจเขาสักนิด
“งั้นผมขอตัวก่อน”
นักธุรกิจจากฮ่องกงเดินออกไปลูกปลาก็แกะมืออีเสี่ยบ้ากามออกทันที ได้ทีจับใหญ่เลยนะคนบ้า
“สนุกพอยังลูกปลา!” เธอตั้งใจจะยั่วโมโหเขาแน่แล้วก็ได้ผลดีซะด้วย
“ยังค่ะ ฉันอยากจะสนุกอีก” เธอทิ้งแววตาไร้เดียงสาเหลือเพียงนัยตาร้อยเล่ห์ที่ไว้ใช้กับเขาคนเดียว
“ได้ อยากเล่นใช่ไหมเสี่ยจัดให้!”
“เสี่ยจะทำบ้าอะไร!!” ลูกปลาตกใจอย่างหนักเมื่อเขาดึงเธอมาแนบตัว เธอหันไปมองคนในงานที่ต่างสนใจมาที่เธอกับเสี่ยอิฐกันทั้งนั้น
“ก็ทำแบบนี้ไงลูกปลา!” ชายหนุ่มฉวยโอกาสตอนเธอตกใจประกบปากแนบชิดกัน เขาสอดลิ้นร้อนเข้าไปหาความหวานอย่างรุนแรงเอาแต่ใจ ก่อนจะผละจูบออกมาสบตาหวานซึ้งตรึงใจ เขาค้นหาความรักในแววตาเธอที่โกหกไม่ได้ แววตาเธอหวั่นไหวอย่างชัดเจนเธอหลับตาลงช้าๆเมื่อเขาก้มหน้ามาจูบ
หัวใจชายหนุ่มเบิกบานไปด้วยความรักที่ร้อนแรงจนอยากจะเปลี่ยนห้องจัดเลี้ยงให้กลายเป็นห้องนอนเสียจริง เขามองคู่หมั้นสาวพร้อมรอยยิ้มไม่สนใครในงานที่ต่างพากันมองดูในตอนนี้เขารู้สึกราวกับว่าที่แห่งนี้มีแค่เธอและเขาเท่านั้น
“ปล่อยได้แล้วอายคน!!” หญิงสาวหน้าร้อนผาวไปด้วยความอายแก้มมีสีเลือดฝาดขึ้นด้วยความเขิน เธอลืมไปหมดเลยว่าคิดจะทำอะไรต่อ ลืมไปเลยด้วยซ้ำว่าเขาบีบแขนจนแทนหักที่สำคัญเธอแทบล้มกองกับพื้นเพราะจูบเร้าร้อนของเขา
“เสี่ย…”
“เสี่ยขาลิลลี่มาแสดงความยินดีด้วยค่ะ” ลิลลี่เน็ตไอดอลสาวหอบช่อดอกไม้มาให้เขา
“อืม ลูกปลาเสี่ยมีคนอยากแนะนำให้รู้จัก” ชายหนุ่มจับมือคู่หมั้นไม่ปล่อย เขารู้ว่าเธอไม่พอใจแต่ทำไงได้เขาก็ไม่รู้ว่าลิลลี่จะมาขัดจังหวะขนาดนี้
“เสี่ยอิฐดูเกรงใจคุณลูกปลาจัง” ลิลลี่ยังพูดต่อไปเธอไม่ยอมให้เสี่ยอิฐได้กับผู้หญิงนั้นหรอก
“ลิลลี่หยุด!!” เขากดเสียงต่ำพูดออกไป
“ฉันจะกลับแล้ว” ลูกปลาบอกเสียงแข็งก่อนจะแกะมือเขาออกแล้วเดินหนีไป
“เสี่ยขา…”
“ถ้ายังทำตัวมีปัญหาอีก เจอดีแน่ลิลลี่!” เสี่ยอิฐจ้องมองตาเขม็งแล้วรีบเดินออกจากงานไปง้อคู่หมั้นอย่างด่วน
เหอะ! กำลังจะดีอยู่แล้วเชียว ลูกปลาที่เขาเห็นเมื่อกี้ก่อนลิลลี่จะมาคือสาวน้อยเมื่อ 2 ปีก่อน เธอทำให้เขารู้ว่าเธอไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแต่เพียงแค่ทำตัวให้เข้มแข็งขึ้นแค่นั้นแล้วเรื่องความร้ายกาจที่มากขึ้นเท่านั้นเอง
“ลูกปลาหยุดก่อน” ชายหนุ่มวิ่งมาดักเธอทันจนได้พร้อมกับให้มาวินโทรเรียกคนขับรถมารอเลย
มาวินโทรตามแต่ก็นึกเป็นห่วงเจ้านายอย่างบอกไม่ถูกคุณลูกปลาน่ากลัวจริงๆในตอนนี้
“ถ้าเสี่ยจะพามาหยามกันขนาดนี้เลิกกันไปเถอะ!!” เธอหันไปตะคอกเสียงดังใส่เขา งานนี้ควรมีแค่เธอที่เคียงคู่ในฐานะคนรัก เธอควรจะได้รับความเกรงใจมาบ้างแต่เขาเหยียบย่ำทำร้ายจนหมด คนอื่นจะรู้รึเปล่าเธอไม่สนแต่เธอรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคอยนอนกกกอดเสี่ยอิฐมาตลอด
“เลิกเหรอ? โน้น!! ไปนอนฝันเอา” ชายหนุ่มตะคอกใส่หน้าเธอเช่นเดียวกัน ครั้งนี้เขาไม่รู้เขาตั้งใจเปิดตัวเธอในฐานะว่าที่เจ้าสาว เขาให้เกียรติเธอทุกอย่างจริงๆ
“มาดูกันถ้าพ่อแม่รู้เรื่องนี้ท่านจะให้แต่งกันอีกไหม?!”
“แต่งแน่ถ้าลูกปลาท้อง!!” ชายหนุ่มพูดพร้อมกระชากลากตัวคู่หมั้นสาวมาขึ้นรถด้วยความโกรธ
“ปล่อยนะ!! เสี่ยจะทำอะไรหยุดเลย” เธอดิ้นแต่ก็สู้แรงเขาไม่ไหวจนในที่สุดเผลอตบเข้าที่หน้าหล่ออย่างจัง
เพียะ!!
“เสี่ยเห็นลูกปลาเป็นอะไรกันแน่?” หญิงสาวจ้องตาเขาด้วยแววตาเจ็บช้ำขอบตาร้อนผาวไปด้วยหยดน้ำที่ไหลออกมา เธอปาดน้ำตาออกลวกๆเพื่อปิดบังความอ่อนแอที่มีในใจ
เสี่ยอิฐนิ่งเมื่อเห็นน้ำตาคนที่รัก เขาทำให้เธอเสียใจขนาดนี้ได้ไงกัน? ชายหนุ่มจับมือเธอขึ้นมาจูบช้าๆก่อนจะเกลี่ยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนวล
“เสี่ยขอโทษ” ครั้งนี้เขารู้สึกผิดจริงๆ
“ไม่จำเป็น!” หญิงสาวเบือนหน้าหนีจากคู่หมั้นปิดเปลือกตาลงด้วยความเหนื่อยใจ เธอไม่รู้จะทำยังไงต่อดีแล้วทุกอย่างใกล้เขามาเรื่อยๆแต่เสี่ยอิฐยังเหมือนเดิม
เสี่ยอิฐดึงคู่หมั้นมาซบอกคิดว่าเธอคงจะหลับ เขาทำคู่หมั้นเสียใจแต่เขาเสียใจไม่แพ้กัน
โทรศัพท์ในกระเป๋าสั่นไม่หยุดในทีแรกเขาคิดว่าลิลลี่เลยไม่รับสาย แต่ที่ไหนได้เป็นผู้จัดการโรงแรมสาขาภูเก็ตโทรพร้อมกับข่าวไม่ดีเท่าไร
“วินไปคอนโดลูกปลา โรงแรมที่ภูเก็ตมีปัญหา” เขาคงต้องบินด่วนคืนนี้เลยแต่ครั่นจะปลุกหญิงสาวมาเพื่อบอกกล่าวก็ไม่อยากรบกวนเวลานอน
เมื่อถึงคอนโดเธอยังไม่ตื่นเขาเลยอุ้มไปส่งถึงเตียงโดยมีมาวินคอยเปิดประตูให้ก่อนไปก็ขอหอมแก้มอีกทีหนึ่งด้วย
- ผู้เขียน
