กองปราบ
ใครก็ได้ช่วยบอกผมทีว่าผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าผมตอนนี้เป็นแม่ผมจริงๆ ท่านไม่ได้เกลียดลูกชายคนเดียวของท่านอยู่ใช่ไหม ทำไมคำถามและคำพูดที่แม่พูดถึงผมมันถึงได้... เห้อ
“กลัวค่ะ แต่ถ้าวันหนึ่งที่เราคบกันจริงๆ หนูก็ทำหน้าที่ของแฟนคนหนึ่งเท่าที่ทำได้ แล้วถ้าเกิดพี่ปราบจะทิ้งหรือเลิกกับหนู หนูก็แค่คิดว่าหนูทำดีที่สุดแล้ว” ใยบัวตอบกลับแม่ผมไปด้วยรอยยิ้ม แต่บอกผมหน่อยได้ไหมว่าเธอไม่เคยมีแฟนจริงๆ แม่งตอนถามบอกไม่แน่ใจว่าทำได้ไหม แต่ดูตอนนี้ดิ คำพูดสวยหรูพวกนี้มาจากไหนกันวะ เล่นเอาผมเผลอคล้อยตามไปด้วย คิดว่าเป็นแฟนกันจริงๆซะอีก
“หนูไม่เสียใจ?” แม่ผมถามต่อ
“ไม่ค่ะ ถ้าเราทำทุกอย่างดีที่สุดและซื่อสัตย์ต่อเขาแล้ว แต่เขากลับไม่เห็นค่ามัน หนูควรดีใจมากกว่าที่เสียผู้ชายแบบนี้ไป” เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ยังเป็นคำพูดสวยหรูอยู่เลย แต่ทำไมตอนนี้ผมฟังแล้วกลับรู้สึกเหมือนถูกเธอด่ายังไงก็ไม่รู้
เห้ย แค่แฟนห
