เมียขัดดอก

ใยบัว “ฉันส่งแน่นอนจ้ะ ขอเวลาหน่อยนะ” ระหว่างที่ฉันเดินเข้าบ้าน ฉันก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของแม่ตัวเองดังขึ้น นั่นทำให้ฉันเลือกจะเข้าไปหลบในมุมหนึ่งเพื่อดูเหตุการณ์ ถึงได้เห็นว่าตอนนี้มีชายฉกรรจ์กว่าสามคนยืนล้อมแม่ฉันกับผู้ชายคนนั้น คนที่ได้ชื่อว่าพ่อเลี้ยงของฉันที่อยู่ในสภาพสบักสบอม “พวกแกเลื่อนมาเท่าไหร่แล้ว เฮียไม่มีเวลาให้พวกแกแล้ว!” หนึ่งในเจ้าหนี้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด “ฉันสัญญา เดี๋ยวเงินเดือนลูกสาวฉันก็ออกแล้ว ถ้าเงินเดือนลูกสาวฉันออก ฉันจะรีบเอาไปคืนให้เลยนะจ้ะ” แม่ฉันยกมือไหว้แล้วพูดอย่างขอร้อง แต่สิ่งที่แม่พูดมันหมายความว่ายังไงกัน เงินเดือนฉันอย่างนั้นหรอ “ฉันให้เวลาพวกแกอีกแค่อาทิตย์เดียว ถ้ายังหาเงินมาคืนไม่ได้ พวกแกเตรียมตัวไปเฝ้ายมบาลได้เลย” เจ้าหนี้พูดขึ้นพร้อมกับชี้หน้าไปทางแม่และพ่อเลี้ยงฉันเป็นการข่มขู่ก่อนจะพากันขึ้นรถแล้วขับออกจากบ้านฉันไป ฉันยืนมองภาพแม่ที่รีบหันไปดูพ่อเลี้ยงด้วยความเป็นห่วงทั้งที่ควรเป็นห่วงตัวเองมากกว่า แต่นี่แหละนะที่เขาว่าความรักทำให้คนหูหนวกตาบอด เหมือนที่แม่ฉันเป็นตอนนี้ “บัวไม่มีเงินให้แม่หรอกนะ” ฉันเดินออกจากมุมที่หลบอยู่แล้วพูดขึ้นระหว่างเดินสวนแม่เข้าบ้านไป “ไม่มีอะไรกัน แกก็เห็นแล้วไม่ใช่หรอว่าถ้าเราไม่ใช้หนี้มันจะทำอะไรกับเรา!” แม่ฉันพูดขึ้นด้วยความร้อนรน นั่นทำให้ฉันชะงักเท้าก่อนจะหันกลับไปมองแม่และผู้เป็นสามีของแม่ “เราอย่างนั้นหรอ? แม่แน่ใจหรอที่ใช้คำว่าเรา” ฉันเลิกคิ้วถามแม่กลับพร้อมกับจ้องมองผู้เป็นพ่อเลี้ยงของฉันด้วยความเกลียดชัง จะเพราะอะไรล่ะ ตั้งแต่แม่มีผู้ชายคนนี้สมบัติเงินทองที่พ่อทิ้งไว้ให้และอยู่อย่างพอมีพอกินได้สบายๆ แต่ต้องหมดไปกับผู้ชายคนนี้เพราะมันติดการพนัน ถามว่าเวลาเล่นได้น่ะมีไหม มันก็มี แล้วก็ได้เยอะด้วย แต่ลองพูดสิว่าที่ได้กับที่เสียจนถึงทุกวันนี้อันไหนมันมากกว่ากัน “แกจะพูดเห็นแก่ตัวแบบนี้ไม่ได้นะบัว ยังไงนี่ก็พ่อแกเหมือนกัน มีอะไรก็ต้องช่วยกันสิ ตอนพ่อแกหาเงินได้แกก็ใช้เงินเขาไม่ใช่หรือไง!” แม่ว่าออกมาอย่างไม่พอใจ “แม่แน่ใจหรอว่าบัวเคยใช้เงินผู้ชายคนนี้ ที่ผ่านมาบัวใช้เงินพ่อบัวแค่คนเดียว แล้วตั้งแต่แม่เอาเงินไปผลาญกับผู้ชายคนนี้หมด บัวก็ทำงานหาเงินใช้เองไหม ที่สำคัญบัวมีพ่อแค่คนเดียว” ฉันพูดจบก็เดินเข้าบ้านไปทันที “บัว! แกอยากเห็นแม่ตายนักหรือไงถึงได้ใจดำแบบนี้!” เสียงแม่ตามหลังฉันมา แต่ฉันไม่อยากสนใจหันไปพูดอะไรด้วย เพราะสุดท้ายแม่ก็เข้าข้างแต่ผู้ชายคนนั้น เมื่อก่อนแม่ฉันก็ไม่ได้เป็นแบบนี้หรอก แต่ก็อย่างว่า อยู่กับใครก็จะเหมือนคนนั้นได้ไม่ยาก พอแม่ได้ผัวใหม่ที่ติดการพนัน ก็ชักนำกันไปเล่นจนแม่เองก็ติดไม่ต่างกับผัวใหม่แม่ แต่ดีที่ยังรู้จักพอในตอนที่ไม่มีเงิน ต่างจากผัวใหม่แม่ที่มันไม่รู้จักพอ คิดแต่จะกลับไปเอาทุนคืน สุดท้ายฉันก็เห็นมีแต่ไปเพิ่มหนี้กลับมาตลอด ใบบัว หญิงสาววัย 22 ปี นักศึกษาปีสุดท้ายที่ดิ้นรนหาทุกอย่างด้วยตัวเอง และมีแม่กับพ่อเลี้ยงคอยหาเรื่องมาให้ไม่เว้น ถึงแม้ว่าเธอจะปากร้ายและดูไม่สนใจอะไร แต่สุดท้ายเธอก็ต้องยอมรับภาระทั้งหมดเพราะความรักที่มีต่อแม่ และไม่อยากให้เป็นอันตราย ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องฉันดังขึ้น และฉันก็รู้ว่าเป็นใครไม่ได้นอกจากแม่ แล้วที่สำคัญฉันก็รู้ว่าแม่ต้องมาพูดเรื่องเงินแน่นอน “บัวบอกแล้วว่าไม่มีเงินให้” ฉันเปิดประตูแล้วพูดขึ้นทันทีโดยไม่ฟังคำพูดแม่ “เงินเดือนแกก็ใกล้จะออกแล้ว แม่ขอไปจ่ายดอกก่อนก็ได้” แม่พูดขึ้นอย่างเคยๆ ทั้งที่ผ่านมาจ่ายไปเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แต่มันก็ยังคงเป็นแค่ดอก “บัวต้องจ่ายค่าเทอม” ฉันตอบกลับไปตามตรง เงินเดือนที่ใกล้จะออกนั้นฉันต้องเอาไว้จ่ายค่าเทอมเทอมสุดท้ายของฉัน ถ้าฉันให้ไปฉันจะเอาอะไรไปจ่าย “ก็ไว้หาใหม่ก็ได้นิ เรื่องนี้มันจำเป็นกว่านะบัว” แม่พูดขึ้นโดยไม่คิดถึงฉันเลยสักนิด “แล้วเรื่องเรียนบัวไม่สำคัญเลยหรอ” ฉันถามกลับด้วยความรู้สึกน้อยใจ ถึงแม้ว่าปากฉันจะร้าย แต่ฉันก็น้อยใจเป็นนะ “มันก็สำคัญ แต่ชีวิตแม่กับพ่อล่ะ” แม่พูดขึ้นอีกครั้ง แล้วแม่ก็ยังคงแทนนามของผู้ชายคนนั้นเป็นพ่อฉันเสมอทั้งที่ฉันบอกไปตลอดว่าฉันมีพ่อแค่คนเดียว “แม่ควรจะบอกผัวแม่ให้เลิกเล่นได้แล้วนะ บัวไม่ได้มีเงินคอยมาให้แม่เอาไปจ่ายหนี้บ้าบอพวกนี้ตลอดหรอกนะ” ใครจะมองว่าฉันพูดแรงก็แล้วแต่ แต่ฉันเองก็คนคนหนึ่ง มีอารมณ์ความรู้สึก ยิ่งต้องมาแบกรับอะไรที่ตัวเองไม่ได้ก่อ แล้วยังมาจากคนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน คิดว่าฉันจะมานั่งเก็บปากเงียบไม่พูดไม่โมโหมันได้หรือไง “บัว! แม่ก็แค่ขอยืม พอพ่อเขามีเงินเดี๋ยวก็คืนแกเองนั่นแหละ!” พอว่าเข้าให้ก็เป็นแบบนี้ตลอด “แล้วที่ผ่านมาเคยคืนบัวบ้างไหม...” ไม่เลย ไม่คืนยังไม่โกรธเท่ากับมาขอเพิ่ม “ครั้งนี้บัวไม่มี แล้วบัวก็คงช่วยไม่ได้” ฉันพูดจบก็ปิดประตูล็อกกลอนแน่นหนาทันที แต่ครั้งนี้ฉันคงช่วยไม่ได้จริงๆ เพราะฉันต้องจ่ายค่าเทอมของตัวเอง แล้วถ้ามันเป็นเรื่องที่มาจากสิ่งจำเป็นหรือฉุกเฉินจริงๆฉันไม่เสียดายหรอกที่สละให้ก่อน แต่นี่มันไม่ใช่ ไม่จำเป็นเลยสักนิด “บัว! แกอยากให้พ่อกับแม่แกตายมากใช่ไหม พอโตแล้วปีกกล้าขาแข็งก็ไม่ต้องสนใจหัวหงอกที่เลี้ยงแกมาจนโตแบบนี้ใช่ไหม!” เสียงแม่ดังขึ้นจากหน้าห้องด้วยความไม่พอใจ “บัวคิดถึงพ่อจังเลยค่ะ ฮึก” น้ำตาฉันร่วงลงมาจากดวงตาทันทีด้วยความเหนื่อย แม่ที่น่ารักได้เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ และไม่มีทางได้กลับคืนมาเหมือนเดิม