ใยบัว
เอี๊ยด! เสียงรถหรูจอดตรงหน้าคณะฉันเรียกความสนใจให้กับนักศึกษาหลายคนหันไปมอง เพราะรถของเขาไม่ใช่ว่าจะมีวิ่งให้เห็นบนท้องถนนได้ง่ายๆ นั่นยิ่งทำให้ฉันไม่อยากก้าวเดินไปขึ้นรถเขาเลยสักนิด
“รถใครกันอ่ะ” เสียงของกรีนพูดขึ้นด้วยความสงสัย
“.....” ฉันไม่ได้ตอบอะไรกลับ
“อยากเห็นคนขับจัง ต้องหล่อแน่ๆเลย” กรีนพูดขึ้นอีกครั้ง
“งั้นฉันกลับก่อนนะ” ฉันหันไปบอกกรีนขึ้น
“อ้อ แล้วเจอกัน” ฉันกับกรีนโบกมือลากันก่อนกรีนจะเดินออกไป ส่วนฉันยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน ถ้าฉันเดินไปขึ้นรถตอนนี้แน่นอนว่าคนต้องจำฉันได้แน่ ฉันไม่อยากเป็นเป้าสายตาใครและไม่อยากตอบคำถามใคร
Rrrrrr เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น พอฉันหยิบขึ้นมาดูก็ต้องถอนหายใจขึ้นด้วยความเบื่อ แต่ก็ต้องกดรับมัน
(เมื่อไหร่จะมา!) คุณปราบถามขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องมารับ” แต่เขาก็ยังจะมา
(พูดมาก! มาแล้วก็รีบเดินมา!) เขาว่าขึ้นอย่
