เมียขัดดอก

ตอนที่2 รับช่วงต่อ

กองปราบ

“พวกมันขอเวลาอีกหนึ่งอาทิตย์ครับ พวกมันบอกว่าเงินเดือนลูกสาวมันออกจะคืนแน่นอน” ธนาลูกน้องมือขวาของพ่อผมเอ่ยบอกพ่อผมออกมา

“พวกนี้ถ้าไม่ทำให้มันเห็นผลของการโกหก มันคงไม่ดิ้นหามาคืนหรอก” พ่อผมพูดขึ้น

“จะให้ผมทำยังไงต่อครับ” ธนาถามขึ้น

“อย่าพึ่งทำอะไร รอหนึ่งอาทิตย์อย่างที่มันบอก ให้โอกาสมันครั้งสุดท้าย ถ้ามันยังกล้าโกหกฉันอีกก็ค่อยสั่งสอนมัน” พ่อสั่งออกไป

“ครับ” แล้วธนาก็เดินออกจากห้องไป

“รายนี้เท่าไหร่ครับ” ผมถามพ่อขึ้น เพราะเรื่องแบบนี้ผมเห็นประจำตั้งแต่เริ่มโตแล้ว เพราะผมคลุกอยู่แต่กับบ่อนของพ่อนี่

“ห้าล้าน” พ่อพูดอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่ แต่พวกลูกหนี้พ่อก็มีแต่หลักล้านโดยไม่รวมดอกทั้งนั้น แต่บางรายก็จ่ายดอกมาเรื่อยๆจนเสมอต้นแล้วยังไม่ได้ส่งต้นสักรอบ แต่ก็ยังดีที่ยังให้คืนบ้าง ต่างกับพวกบางคนที่มันคิดว่าความตายเป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้มั้ง มันถึงผลัดแล้วผลัดอีก

“แกดูแลต่อจากพ่อด้วยแล้วกัน ใครที่ให้โอกาสมันแล้วไม่รู้จักรักษาก็จัดการในแบบของแกได้เลย” พ่อพูดขึ้นก่อนจะลุกเดินออกจากห้อง

“ครับ ขอให้มีความสุขมากๆนะครับ” ผมพูดไล่หลังพ่อไป เพราะพ่อต้องพาแม่ไปทัวร์ยุโรปเดือนหนึ่ง ฉะนั้นงานทั้งหมดก็เป็นหน้าที่ของผมต่อโดยไม่ต้องสืบ

ผมเดินไปนั่งเก้าอี้ของพ่อก่อนจะเปิดดูรายชื่อของลูกหนี้พ่อที่ใกล้จะถึงเวลาสะสางเร็วๆนี้ขึ้นดู เพราะประวัติการชำระมันเป็นตัวตัดสินว่าคนพวกนั้นควรได้อะไรตอบแทนไปบ้าง

กองปราบ ชายหนุ่มวัย 28 ปี ลูกชายคนเดียวของครอบครัว เขาโตมามีพร้อมทุกอย่าง และด้วยธุรกิจที่พ่อเขาทำ ก็เหมือนการปลุกฝังนิสัยของเขาไปในตัว เขาจึงกลายเป็นชายหนุ่มผู้โหดเหี้ยม และไม่สนใจใคร แต่กับคนรัก เขากลับเป็นผู้ชายอีกคนที่คิดไม่ถึง

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องทำงานผมก่อนมันจะถูกเปิดออกด้วยฝีมือบอลมือขวาคนสนิทของผมนั่นเอง

“ว่าไง” ผมถามมันขึ้นเพราะเรื่องที่จะมารายงานก็ไม่พ้นเรื่องของลูกหนี้ เพราะหน้าที่นี้ผมให้มันรับผิดชอบ

“วันนี้เก็บได้หกรายครับ สี่รายจ่ายครบ สองรายจ่ายไม่ครบ แล้วรายนี้ก็ขอผลัดอีกแล้วครับ” บอลพูดพร้อมกับยืนสมุดให้ผมดูว่าใครบ้าง

“คนนี้เมื่ออาทิตย์ก่อนมันบอกว่าขอหนึ่งอาทิตย์ไม่ใช่หรอ” พอผมเห็นรายชื่อก็จำได้ว่าคนที่ไม่จ่ายเป็นใคร แล้วมันเคยพูดอะไร

“ใช่ครับ มันบอกไม่มี ส่วนของในบ้านที่มีค่าก็ไม่มีอะไรให้เอาเลยครับ” บอลตอบกลับมา

“งั้นก็ส่งคนไปสั่งสอนมันหน่อยสิ” ผมพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม คนแบบนี้ไม่มีอะไรให้น่าสงสารหรอกครับ พวกลูกหนี้ที่ตอนยืมพูดดิบดี แต่ตอนจ่ายกลับผลัดแล้วผลัดอีกไม่รู้จักรักษาคำพูด

“ได้ครับ...”

“แล้วนี่ก็รูปลูกสาวมันครับ เผื่อคุณปราบจะสนใจ” บอลตอบรับก่อนจะวางรูปใบหนึ่งให้ผมแล้วพูดขึ้น ผมหยิบรูปถ่ายนั้นขึ้นมาดูอย่างเคยๆ

“อายุเท่าไหร่” ผมถามขึ้น เพราะดูแล้วยังเด็กอยู่เลย

“ยี่สิบสองครับ เธอเป็นคนเดียวที่หาเงินให้พ่อเลี้ยงกับแม่เธอจ่ายดอกประจำครับ” บอลตอบกลับ แต่พ่อเลี้ยงงั้นหรอ เหอะน่าสงสารจริงๆที่มีพ่อเลี้ยงกับแม่บังเกิดเกล้าแบบนี้

“งั้นพรุ่งนี้เดี๋ยวฉันไปเองดีกว่า” นั่งอยู่ห้องทั้งวันก็น่าเบื่อ ออกไปเปิดหูเปิดตาหน่อยดีกว่า

“ครับ” บอลรับคำก่อนเดินออกจากห้องไป ส่วนผมก็นั่งดูรูปถ่ายนั้นต่อด้วยความสนใจ ไม่คิดว่าลูกหนี้ผมจะมีลูกสาวสวยๆแบบนี้ด้วยแหะ

เรื่องผู้หญิงเป็นเรื่องปกติของผมอยู่แล้ว ก็ผมโสดนี่จะทำอะไรก็ได้ อีกอย่างคนเป็นพ่อเป็นแม่ รวมถึงตัวผู้หญิงพวกนั้นก็ต่างเต็มใจถวายตัวเพื่อขัดดอกกับผมอยู่แล้ว ถ้าถูกใจผมก็ไม่ขัด ถ้ายิ่งผมพอใจพวกมันก็ได้ลดดอกลงไปตั้งมากมาย แบบนี้ใครจะไม่ยอมกันล่ะ

แล้วตอนนี้ผมก็รู้สึกถูกใจลูกสาวของลูกหนี้คนนี้เข้าแล้วล่ะสิ แบบนี้ก็ช่วยลดดอกให้พ่อเลี้ยงกับแม่ของเธอได้หลายบาทเลยสินะ