...ของที่ได้มาง่ายๆ จึงกลายเป็นของที่ไร้ราคาอย่างนั้นซินะ? ยิ่งคิดยิ่งแค้นใจ “แต่คนชั้นนี้ คุณน้ำเหนือก็เลือก เป็นที่ระบายความใคร่ไม่ใช่หรือคะ”
ตาคมกล้าลุกวาว เมื่อโดนย้อนกลับ พร้อมกันนั้น มือหนาก็ผลักร่างบางออกไปให้ไกลตัว ตามด้วยการมอง ด้วยสายตาเหยียดหยัน “ไปให้พ้น และอย่าสำคัญตัวให้มาก ไม่งั้นเธอกับพ่อแม่เธอได้ไร้ที่อยู่” เขาออกปากไล่ โดยไม่มองหน้าฝน ที่พยายามยืนทรงตัว ด้วยสีหน้าตื่น
“ไป้! ออกไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธออีก” เขาไล่ซ้ำเมื่อหญิงสาวยังคงยื่นนิ่งค้าง
ครานี้ฝนมั่นใจว่า ชายหนุ่มหมดสิ้นความเสน่หาบนเรือนกายของเธอแน่แล้ว ร่างบางจึงวิ่งผลุนผันออกจากจุดนั้นด้วยน้ำตานองหน้า
ความน้อยเนื้อตำใจในโชคชะตา โดยเฉพาะคำพูดตอกย้ำ จากคนที่เธอสวามิภักดิ์มาโดยตลอดหลายปีที่ผ่านมา เหมือนเข็มแหลมทิ่มแทง จนร่างปวดแปลบกระเสือกกระสนดิ้นรนหาที่รักษาเยียวยาแผลใจ เท้าเรียววิ่งตรงไปยังชายหาดที่ทอดยาวไป
