ภาวินแอบนึกชื่นชมหล่อน ที่ไม่นิ่งดูดาย ยามอยู่บ้านเขา ที่สำคัญ เขาชอบการทำงานที่เป็นระเบียบและมีความรับผิดชอบของเภาเสมอ ยามที่อยู่ชายคาเดียวกัน แต่ไม่เคยเอ่ยปากชม
“แล้วไม่คิดถึงนายหรือ” ‘นาย’ของเขาคงหมายถึง ‘ภัศสร’ เธอทำหน้าหงอยตอบรับ เขาพลอยรู้สึกห่อเหี่ยวไปด้วย
“คุณปานวาดอยู่มั้ย” เขาถามถึงต้นเหตุ ที่ต้องมา ‘มณีพรรณ’ ครั้งนี้ เพราะหากมั่วแต่คิดถึงคนหนีเที่ยวอย่างเดียว ใจห่อเหี่ยวเสียเปล่าๆ เขาจึงคิดว่าเลิกคุยเสียดีกว่า
“คุณปานวาดออกไปข้างนอก เมื่อไม่นานนี่เอง”
คนฟังทำหน้ายู่ เสียดายนิดๆ “งั้นผมกลับดีกว่า”
“อ้าว ไม่อยู่รอหรือคะ?”
“ไม่ละ ฝากงานกับคุณนวลแค่สองชั่วโมงเอง ไว้ค่อยมาอีกทีแล้วกัน” เขาเอ่ยบอกสีหน้าเคร่งขรึมเมื่อเอ่ยถึงเลขาวัยสี่สิบต้นๆ ที่ทำงานเข้าขากันดี โดยช่วงนี้ ต่างคนต่างก็มีงานของตัวเองกันทั้งนั้น หากฝากนานเกินไป ก็รู้สึกเกรงใจ เลขาที่ช่วยงานตอนนี้เพียงคนเดียว เพราะ
