“ผะผี ผี จริงๆ นะ นั้นยืนอยู่นั้น ฮือ ฮือ...” ณภกรณ์ยกยิ้ม แต่ภัศสรคิ้วขมวดผูกปม เหตุใดผู้หญิงคนนั้น หาว่าเธอเป็นผี!
“ผมจำคุณได้แล้ว” ณภกรณ์เอ่ยขึ้น ส่งผลให้คนที่โวยวายคล้ายคนถูกผีหลอกจริงๆ หยุดชะงักเหมือนรู้ตัวว่าแสดงท่าทางอะไรออกไป ฝนจึงรีบปรับเปลี่ยนสีหน้าและท่าทาง
“คุ คุณ จำอะไรได้” ฝนถามหน้าใสซื่อทั้งที่จริงใจเต้นโครมคราม อย่างคนมีชนักหลังติดตัว โดยมีสายตาอยากรู้ของภัศสรมองไปยังคนทั้งคู่
“ก็ผมจำคุณได้ ว่าคุณไม่ได้เป็นนักท่องเที่ยวนะสิ” ณภกรณ์แสร้งตอบเป็นอื่น ทั้งที่จริง เขาอยาก ยิงคำถามตรงๆ ว่าเหตุใดหล่อนต้องคิดฆ่าภัศสร ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกัน
”เอ่อ..กะ.ก็ ฉันไม่ได้เป็น นักท่องเที่ยวนิ” เธอรีบลุกขึ้น ตอนนี้ไม่มีความกลัวหลงเหลืออยู่ หากแต่ไม่กล้าสบตาตรงๆ กับผู้หญิงที่ยืนจ้องเธอเหมือนไม่เคยรู้จัก โดยในใจคิดว่า พูดได้ ยิ้มได้ ก็ไม่ใช่ผีน่ะสิ...
“คุณไม่ได้เป็นอะไรนะ” ภัศสรยังข้องใจ เ
