ฝนเงยหน้าหนี เมื่อจมูกรับรู้ถึงกลิ่นฉุน ที่มาพร้อมลมหายใจ โดยใบหน้าซุกอยู่บนเนินเนื้อนุ่ม อย่างตะกละตะกลาม “ไม่ อย่าทำแบบนี้กับฝนอีก” เธอดิ้น เมื่อรู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น ใบหน้าที่ซุกอยู่ตรงซอกอกหยุดชะงัก ริมฝีปากหนาบิดยิ้ม แต่เพียงเสี่ยวนาทีใบหน้าคมเข้มก็ก้มลงไปใหม่ เธอจึงดันศีรษะเขาไว้ บอกให้รู้ว่า ต่อจากนี้เธอไม่ยอมแล้วจริงๆ
“แล้วนี่คุณน้ำเหนือดื่มมาหรือคะ” ถามไปแล้วก็อยากกัดลิ้นตัวเองนัก หวั่นว่า คงได้คำบริภาษจากผู้ชายผู้นี้กลับมา
“ฉันจำเป็นต้องตอบเธอหรือ...ฝน” คำตอบอู้อี้ไม่เต็มเสียง หากแต่ฟังดูว่า อีกฝ่ายใจเย็นลง แต่ก็ไม่แปล่อยให้เธอเป็นอิสระ
“ปล่อย ฝนมีเรื่องจะบอก...” น้ำเสียงที่ดูจริงจังผิดวิสัยเด็กหัวอ่อนบ้านนอก ทำให้น้ำเหนือหยุดการกระทำ พร้อมกับผลักร่างบางที่เริ่มกล้าขัดใจเขาออกห่าง
“อุ้ย!...” เธอเสียหลักเล็กน้อย ก่อนจะค่อยประคองตัวยืนตัวตรง มองผู้ชายตรงหน้าสายตาตัดพ้อและเ
