โลกคนละใบ ตอนที่ 4

1011 คำ

นี่หรือหมูบ้านที่ว่า...มาเรียมมองกว้างไปยังเบื้องหน้าในขณะที่กลุ่มของแดนสรวงพาเธอเดินลัดเลาะป่ามานานกว่าสองชั่วโมงด้วยความยากลำบาก จนกระทั่งมาถึงสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นจุดหมายปลายทางของหัวหน้าโจรร้าย บ้านหลังเล็กๆ หรือจะเรียกว่ากระท่อมก็ไม่ผิดเพราะลักษณะไม่ได้แตกต่างจากเพิงพักที่เธออาศัยอยู่ในป่าฝั่งโน้นเท่าไหร่นัก อาจจะมีบางหลังเล็กกว่าด้วยซ้ำ แต่บางหลังก็ใหญ่กว่า สร้างด้วยไม้ไผ่หลังจากมุงจากง่ายๆ พื้นยังเป็นดินเดิมแต่ละหลังห่างกันไม่มาก ปลูกเรียงรายอยู่รวมกันบนเนินราบสูง ในตอนนี้เธอไม่อาจประเมินได้ว่าหมู่บ้านแห่งนี้มีเนื้อที่มากน้อยเท่าไหร่ แต่คิดว่าคงไม่กว้างมากนัก มีสัตว์เลี้ยงเดินวิ่งอยู่โดยทั่ว ทั้งสุนัขและเป็ดไก่ พวกเขาเลี้ยงสัตว์เหล่านี้อย่างอิสระ และที่นี่ไม่น่าจะมีสิ่งอำนวยความสะดวกใดเข้าถึงเลย “นายแดนๆ มาแล้วเหรอ” สาวน้อยวัยกำดัดคนในชุดชาวเขาอย่างที่เห็นในทีวีบ่อยๆ วิ่งยิ้มร่าเข้ามาหากลุ่มของพวกเขา ท่าทีดีใจล้นเหลือ “คนนี้เหรอเมียนายแดน...” “ใช่” แดนสรวงตอบ แต่มาเรียมหันขวับมองเขาด้วยสายตาไม่ชอบใจนัก คนในหมู่บ้านทยอยกันเข้ามารุมล้อมพวกเขา ลูกน้องของแดนสรวงเดินตามชาวบ้านพลางพูดคุยอย่างเป็นกันเอง “สวยจังเลย เหมือนฝรั่ง” เด็กชาวเขามีท่าทีตื่นเต้นกับรูปลักษณ์ของมาเรียม เธอเดินวนไปวนมารอบๆ ร่างเล็กสายตาสำรวจไปเสียทุกตารางนิ้วจนมาเรียมทำตัวไม่ถูก “อูซาพาฉันกับมาเรียมไปที่บ้านเถอะ อย่ามัวเล่นอยู่เลย” “ค่ะนายแดน คุณนายชื่อมาเรียมเหรอ ชื่อแปลกจัง ชื่อสวยเหมือนตัว” อูซากระโดดเหยงๆ ออกห่างจากมาเรียมแต่ยังชวนคุยจ้อไม่เลิก แล้วเดินเร็วนำหน้าคนทั้งสอง ยังมิวายหันกลับมามองบ่อยครั้งพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจ “ฉันไม่ใช่คุณนาย...เรียกมาเรียมเฉยๆ ก็ได้” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงเข้ม ถอนหายใจแรง “เรียกเธอว่าพี่ก็แล้วกันนะอูซา” แดนสรวงแทรกขึ้นมาตัดปัญหา “ค่ะนายแดน” อูซายิ้มร่าเริงหันมาตอบรับแล้วก้าวเร็วเกือบวิ่งไปถึงบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งสภาพเหมือนเพิ่งปลูกเสร็จใหม่ๆ ก่อสร้างด้วยไม้ไผ่สานไขว้กันทั้งหลัง ยกสูงมีใต้ถุนตามรูปแบบของหลังอื่นๆ ในหมู่บ้าน มุงหลังคาด้วยจากเหมือนๆ กันแต่มีขนาดใหญ่พอสมควร “ถึงแล้วค่ะบ้าน...พี่มาเรียมขึ้นไปดูบ้างในกัน หนูเป็นคนจัดการเองทุกอย่างเลย” “ไปสิ...เด็กมันเรียกเหยงๆ ดีอกดีใจที่เห็นเธอ ไม่สงสารเด็กมันบ้างหรือไง” “ฉันสงสารตัวเองมากกว่า” เธอตอบเสียงเรียบแต่ก็เดินนำหน้าแดนสรวงตามอูซาขึ้นไปบนบ้านซึ่งสำหรับเธอมันไม่ได้ต่างอะไรจากกระท่อมปลายนาแม้แต่น้อย “เสื้อผ้าพี่มาเรียมค่ะ...นี่ค่ะ หนูเป็นคนเลือก สวยไหม พี่มาเรียมเปลี่ยนผ้าก่อน เดี๋ยวหนูพาไปกินข้าว” อูซาดูเหมือนจะตื่นเต้นกับอาคันตุกะลูกครึ่งจนประหม่า เธอวิ่งเอาโน่นเอานี่ในตู้มาโชว์ให้หญิงสาวดูพร้อมชักชวนให้เปลี่ยนชุดใหม่แทนชุดเดิมซึ่งเป็นของแดนสรวงที่เอามายัดเยียดให้เธอใส่ มาเรียมสนใจจนยิ้มออกกับชุดชาวเขาสีขาวในมือของอูซาพร้อมเครื่องประดับที่ส่งยื่นมาให้ “ขอบใจนะอูซา เอ่อ...” เธอกวาดมองสำรวจไปยังด้านใน “ข้างในมีห้องนอน พี่มาเรียมเข้าไปเปลี่ยนได้เลย หนูจะรออยู่ข้างนอก” เด็กสาวชี้ไปยังด้านหลังของเธอซึ่งมีประตูเปิดอ้าอยู่เล็กน้อย มาเรียมพยักหน้าแล้วรับเอาชุดมาไว้กับตัวแล้วเดินสาวเท้าเข้าไปในห้อง ล็อกประตูอย่างรวดเร็ว “ห้องสวยดี...” เธอรำพึงเมื่อเห็นการตกแต่งด้านใน มีเตียงไม้ไผ่ทำขึ้นง่ายๆ ที่นอนเป็นฟูกปูด้วยผ้าปูทอมือมือลายขวางดูเรียบๆ สีสันไม่หวือหวามากนัก หมอนสองใบ ผ้าห่มค่อนข้างหนาเพราะที่นี่อากาศน่าจะหนาวพอๆ กับในป่าที่เธออยู่มาก่อนหน้า นอกจากนั้นก็มีโต๊ะวางของ และตู้ไม้เล็กๆ อีกหนึ่งใบ ตรงเยื้องๆ กับหัวเตียงมีประตูอีกบานเมื่อเธอเดินเข้าไปเปิดดูก็พบว่าเป็นห้องน้ำ ที่นี่มีห้องน้ำในตัว แม้จะดูไม่หรูหราเท่าบ้านที่เคยอยู่มาแต่ก็ยังดีกว่ากระท่อมในป่า ซึ่งมีห้องน้ำแยก หากจะทำธุระต้องเดินลงจากกระท่อมไกลพอสมควร และยังเป็นห้องน้ำที่ใช้รวมกันอีกด้วย คิดแล้วก็อยากจะอาเจียน... ชุดชาวเขาผ้าฝ้ายสีขาวทอสลับสีอื่นๆ เล็กน้อยเพื่อความสวยงามใน เป็นชุดยาวคลุมถึงเกือบข้อเท้า คอวีไม่ลึกมากนัก ปล่อยชายเป็นระบาย แต่ปัญหาก็คือเธอไม่มีชุดชั้นใน ที่ผ่านมาหญิงสาวแก้ปัญหาด้วยกันฉีกเศษผ้าจากเสื้อเก่าๆ ของแดนสรวงที่เขาวางไว้ให้มาคาดรัดหน้าอกไม่ให้โจ่งแจ้งเกินไป ซึ่งในตอนนี้เธอก็คงต้องทำเช่นนั้นเหมือนกัน แล้วค่อยหาทางสอบถามอูซา เผื่อเด็กสาวจะช่วยเธอได้ หญิงสาวไม่ใคร่ครวญนานนัก เธอรีบผลัดเปลี่ยนชุดใหม่โดยใช้เวลาไม่นาน แล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงอูซาที่เรียกถาม เธอจึงเปิดประตูให้เด็กสาวเข้ามาด้านในด้วย อูซาดูจะไม่มีพิษภัย ออกจากน่ารักด้วยซ้ำในสายตาของเธอ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more