ห่างหาย ตอนที่ 1

1430 คำ

“คุณพจน์จะไม่รอให้สืบหาที่อยู่แน่ชัดของไอ้แดนมันก่อนเหรอครับ มาแบบนี้คุณจะเสียเวลางานเปล่าๆ “น้องสาวกูทั้งคน...ต้องให้ใจเย็นขนาดไหน” ร่างใหญ่สาวเท้าเร็วเดินไปตามทางเดินของโรงแรม บอดี้การ์ดส่วนตัวสองตามคนตามติดไม่ห่าง หลังสุดมีพนักงานของโรงแรมคอยบริการลากกระเป๋าให้ “แต่เรายังแน่ใจไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันพาคุณมาเรียมมาเชียงใหม่หรือเชียงรายจริงๆ แล้วพื้นที่ก็กว้างมากยังจำกัดบริเวณที่แน่ชัดก็ไม่ได้” การ์ดคนสนิทที่เดินนำหน้าสุดกล่าว “ก็รอกันอยู่ที่นี่แหละ ถ้าได้เรื่องยังไงเราจะได้ลงมือกันทัน ถ้าขืนให้นั่งรอข่าวอยู่กรุงเทพฯ คงเป็นบ้าตายกันพอดี” “ครับ...ถ้าอย่างนั้นผมคิดว่าจะออกไปหาข่าวด้วยตัวเองอีกแรง หลายๆ ช่องทางอาจจะได้เรื่องเร็วขึ้น” “ดี...สั่งคนของเราทุกคน ใครล่าตัวไอ้แดนหรือหาตัวมาเรียมเจอฉันจ่ายไม่อั้น” “ครับคุณพจน์” การ์ดหนุ่มรับคำสั่งแข็งขันแล้วเปิดประตูห้องพักให้กับผู้เป็นนายเมื่อเดินมาถึง พนักงานโรงแรมพากระเป๋าเข้าไปด้านในแล้วออกมาเมื่อหมดหน้าที่ ส่วนการ์ดทั้งสามก็อยู่คุยหารือกับคมพจน์ต่อโดยใช้เวลาไม่นานนัก ก่อนที่ชายหนุ่มจะให้พวกเขาแยกย้ายกันไปปฏิบัติหน้าที่ ส่วนตนเองก็เก็บตัวอยู่ในห้องทำลำพังเงียบๆ ไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรทั้งนั้น เกือบเดือนแล้วที่น้องสาวคนเดียวหายตัวไปโดยไม่รู้ชะตากรรม ยิ่งเมื่อสืบรู้ว่าคนที่ลักพาตัวเธอไปนั้นเป็นแดนสรวง อริศัตรูที่คอยเวลาเอาคืนเขาก็ยิ่งทำให้ความร้อนใจนั้นเท่าทวีคูน เพราะเขารู้ดีว่าแดนสรวง...จะไม่มีทางปล่อยมาเรียมให้อยู่อย่างเป็นสุขแน่นอน หรือบางทีเธออาจไม่มีชีวิตอยู่แล้วก็เป็นได้ เขารู้ที่กบดานของศัตรูตัวฉกาจ แต่ไม่รู้ตำแหน่งแน่ชัดว่าเป็นบริเวณไหน “ไอ้แดน!” คิดถึงจุดนั้นมันทำให้น้ำตาลูกผู้ชายคลอเบ้าด้วยความคับแค้นใจ บาปทุกอย่างเขาเป็นคนก่อ ไม่ควรเลยที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งซึ่งไม่รู้อีโหน่อีเหน่ต้องมารับเคราะห์กรรม แต่ถ้าหากมาเรียมเป็นอะไรไปอีกคนเขาจะไม่มีวันยอมให้แดนสรวงได้หายใจร่วมโลกเดียวกันเป็นแน่ ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดิน เขาก็จะต้องตามตัวมาสังเวยความแค้นนี้ให้จนได้ ทุกอย่างจะได้จบสิ้นเสียที คมพจน์มองไปนอกหน้าต่างห้องพักนิ่งงันชั่วครู่ ภาพบรรยากาศภายนอกของโรงแรมระดับห้าดาวไม่ได้ช่วยผ่อนคลายจิตใจที่ร้อนรนของเขาได้เท่าไหร่นัก แต่ชายหนุ่มก็พยายามเก็บงำอารมณ์อันคุกรุ่นนั้นเอาไว้ไม่ให้มีผลกระทบวิถีชีวิตส่วนอื่นๆ เขาเดินไปที่โต๊ะตรงหัวเตียงซึ่งมีโทรศัพท์วางไว้ให้บริการ ยกหูขึ้นแล้วบอกโอเปอเรเตอร์ให้จัดหาคนมาดูแลเขาเป็นพิเศษ ทั้งในเรื่องช่วยดูแลจัดการของใช้ส่วนตัวและผ่อนคลายความเครียด ซึ่งส่วนมากทางโรงแรมจะรู้อยู่แล้วว่าหากลูกค้าต้องการเช่นนั้นจะต้องทำอย่างไร “ขอหมอนวดให้สักคนหนึ่งด้วยนะ มือหนักๆ นวดเก่งๆ” ชายหนุ่มวางโทรศัพท์ลงหลังจบการสนทนา แล้วจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อรอหมอนวดแผนโบราณมานวดบำบัดให้ คงพอช่วยให้เขาสบายตัวได้มากขึ้น เขาใช้ผ้าขนหนูผืนเดียวกันสะเอวเอาไว้แล้วไปนอนรอบนเตียงนวดซึ่งอยู่ติดกับผนังกำแพงที่เป็นกระจก สักพักเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น “ขออนุญาตเข้าไปนะคะ ดิฉันมานวดให้คุณลูกค้าค่ะ” “เข้ามาสิ...” เขาตอบโดยไม่ได้หันไปมองเจ้าของเสียงนั้น ประตูจึงเปิดออก เสียงฝีเท้าค่อยๆ ใกล้เข้ามาแล้วร่างนั้นก็นั่งลงข้างๆ เตียง เริ่มลงมือทาน้ำมันไปทั่วแผ่นหลังแล้วออกแรงนวดไปตามจุดต่างๆ “ฝีมือดีนี่แต่ไม่ต้องออมแรงหรอก ฉันเมื่อย” “ค่ะ” “เธอชื่ออะไรจะได้เรียกถูก” “ริกาค่ะ” เธอตอบสั้นๆ กดแรงมือลงบนหัวไหล่หนาแล้วนวดเน้นจนร่างใหญ่เกร็งรับด้วยความเจ็บร้าว “อืม แรงดีจริงๆ เห็นทีฉันต้องเรียกเธอมาบ่อยๆ แล้วล่ะ” “เอ่อ...ฉันไม่มีคิวว่างเลยค่ะเดือนนี้ทั้งเดือน ลูกค้าจองตัวหมดแล้ว ที่ได้เข้ามานวดให้คุณวันนี้ก็เพราะลูกค้าคนหนึ่งเขาติดธุระค่ะ” “แสดงว่ามีลูกค้าประจำเยอะ ฉันโชคดีได้มาพบหมอนวดฝีมือระดับแถวหน้าสินะ แล้วต้องทำยังไงถึงจะได้เธอมานวดให้ทุกวัน” เขาถามต่อ เพราะรู้สึกเสียดายฝีไม้ลายมือการลงแรงนวดของเธอ นอกจากหมอนวดเจ้าประจำแล้วก็ไม่บ่อยนักหรอกที่ทำให้เขาถูกใจได้เช่นนี้ “คงไม่ได้หรอกค่ะ...มันเป็นกฎของทางโรงแรม” “เธอได้เงินเดือนเท่าไหร่ ฉันจะจ่ายให้ เดี๋ยวจะคุยกับทางโรงแรมให้เอง ว่าฉันอยากให้เธอมาเป็นหมอนวดส่วนตัวตลอดระยะเวลาที่พักที่นี่” “ฉัน...เอ่อ...” “สวัสดีค่ะ” เสียงหวานใสดังขึ้นทำให้บทสนทนาของทั้งคู่หยุดลง คมพจน์เอี้ยวตัวมองไปทางด้านหลังตามเสียงนั้นก็เห็นสาวสวยในชุดนุ่งน้อยห่มน้อยยืนยิ้มอ่อนอยู่ตรงประตู เจ้าเธอเดินนวยนาดเข้ามาท่าทางยั่วยวนเต็มที่ “บุหลันค่ะ เรียกสั้นๆ ว่าลันก็ได้ ลันมาคอยดูแลคุณ” “อืม...เร็วดีนี่” “อ้าว! เอริก้ามานวดคุณเขาด้วยเหรอ บังเอิญจัง” บุหลันกล่าวทักทายทำให้สายตาของคมพจน์เหลียวหันไปมองหมอนวดสาวที่กำลังเก็บของเพราะหมดหน้าที่ของเธอแล้ว ชายหนุ่มหยุดหายใจชั่วครู่กับภาพหญิงสาวตรงหน้า ความสวยของเธอสะกดสายตาเขาจนไม่อาจกะพริบปิดลงได้ กว่าครึ่งชั่วโมงที่เธอให้บริการเขาอยู่เขาไม่นึกเอะใจอยากเห็นหน้าค่าตาของเธอเลย แต่พอได้เห็น...เขากลับนึกเสียดายที่ก่อนหน้าปล่อยเวลาให้เสียเปล่า “พอดีลูกค้าที่จองคิวไว้เขาเลื่อนวันเช็กอิน ฉันเลยว่าง ขอตัวนะคะคุณลัน” เอริก้าลุกยืนแล้วยิ้มให้กับบุหลันซึ่งคุ้นเคยกันดี แล้วรีบเดินออกจากห้องไปโดยไม่ได้สนใจลูกค้าคนสำคัญที่เจรจากับเธออยู่ก่อนหน้า “เดี๋ยว! ริกา...” คมพจน์เรียกเจ้าของร่างบางที่หายออกไปจากห้องในเวลาอันรวดเร็วโดยที่เขายังไม่ทันได้ “ยังไม่หายเมื่อยเหรอคะ เอริก้าเขาคิวแน่นมาค่ะ ลันจะช่วยนวดต่อให้เอง” “เขาบอกฉันว่าชื่อริกา” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นด้วยความคลางแคลงใจและใคร่รู้ “เรียกริกาก็ได้ค่ะ ริกาเรียกง่ายเธอเลยชอบให้ใครๆ เรียกว่าริกา แต่พวกเราชอบเรียกเอริก้ามากกว่า” “ไม่ใช่คนไทย...” “ลูกครึ่งค่ะ มีลูกติดเป็นผู้ชายอายุสี่ห้าขวบเห็นจะได้ น่าตาน่ารักเชียวค่ะ” บุหลันกล่าวเพิ่มเติม จงใจพูดถึงตำนิของหญิงสาวที่ลูกค้าคนสำคัญของเธอให้ความสนใจเกินหน้าเกินตา “มีลูกแล้วเหรอ” คมพจน์พึมพำ ก้มหน้าขมวดคิ้วครุ่นคิด “ค่ะ...เอริก้าเก่งที่เลี้ยงลูกคนเดียวมาตลอด มาค่ะ ให้ลันดูแลคุณดีกว่า มาคุยเรื่องของเรา อย่าไปสนใจคนอื่นเลยนะคะ” ร่างเล็กโน้มตัวลงกอดทาบแผ่นหลังซึ่งยังเปรอะไปด้วยน้ำมันหอมระเหย กลิ่นกายของเขาผสมกับน้ำมันธรรมชาติยั่วเย้าให้สาวไฟแรงสูงอย่าง เธอรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวขึ้นมาทันที “ฉันจะอาบน้ำ เธอช่วยไปจัดเสื้อผ้าของให้ฉันก็แล้วกัน” คมพจน์ลุกขึ้นจากเตียงนวดแล้วเอ่ยขึ้นพลางเดินอาดเข้าห้องน้ำไปโดยไม่ได้สนใจบุหลันที่พยายามเอาอกเอาใจเขาแม้แต่น้อย สาวเจ้ากัดริมฝีปากตัวเองด้วยอารมณ์ขุ่นมัว แต่ก็ไม่อาจทัดทานอะไรได้ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองด้อยค่าลงทันที เมื่อชายหนุ่มให้ความสนใจหมอนวดแผนโบราณมากกว่าสาวงามระดับแถวหน้าของจังหวัดที่ใครๆ ก็หมายปองอยากร่วมเตียงด้วยอย่างเธอ “เอริก้า...นับวันเธอยิ่งจะขึ้นมาเป็นคู่แข่งกับฉันเข้าไปทุกที เราคงอยู่ร่วมกันยากแล้ว”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more