#คุณภามคะขา 11
1200 คำ
#คุณภามคะขา 11
“พี่ภาม...”
“ครับ?”
“ได้นอนบ้างไหม?” รีบถามคนที่กำลังเดินเข้ามาทันที
“ก็นอน” อีกฝ่ายตอบกลับเสียงอุบอิบ
“แล้วไป ไม่ใช่โหมอ่านหนังสือแล้วไม่นอน แล้วพี่กินข้าวหรือยัง” ฉันจำได้ว่าเขาบอกว่าจะไปกินข้าวก่อนจะไปเจอฉันนี่ แต่เขากลับพาออกมาที่นี่แทน ฉันเองก็ลืมถามเขาเลย
“ไปกินข้าวดีไหม? จะได้กลับไปพักด้วยหนูเองก็มีเรียน”
“ครับ งั้นไปกินข้าวที่โรงอาหารสองก็ได้แล้วรอหนูเรียนเสร็จเราค่อยกลับพร้อมกัน”
“พี่จะรอยังไง ไม่ง่วงเหรอ?”
“ไม่ครับ จะอ่านหนังสือรอแล้วกลับไปพัก พร้อมหนูไง”
“งั้นก็ได้ค่ะ”
เมื่อตกลงกันได้ฉันก็ออกจากบ้านพี่ณอนพร้อมกับพี่ภามเหมือนแวะเข้ามาอาบน้ำเลยพี่ภามน่ะ ตลอดช่วงบ่ายเมื่อถึงเวลาเข้าแล็บสองชั่วโมงฉันลืมคนที่บอกว่าจะรอไปชั่วขณะกระทั่งเมื่อเข้าแล็บเสร็จและมีโอกาสได้พูดคุยกับอาจารย์เรื่องสอบเสร็จเรียบร้อยถึงได้เริ่มเก็บของกลับบ้านไปพัก ระหว่างที่หยิบกระเป๋าขึ้นสะพายบนไหล่ไม่ลืมนัดแนะเวลาที่จะติวกับเพื่อนในวันพรุ่งนี้ เมื่อถึงเวลาแยกกันกลับฉันก็รีบเร่งไปยังจุดที่พี่ภามรออยู่ทันที
“พรุ่งนี้หนูมีนัดติวกับเพื่อนทั้งวันเลยค่ะ พี่ไปไหนไหม?”
“มีติวช่วงเย็น งั้นวันนี้ก็กลับไปพักกันก่อนดีไหมพรุ่งนี้น่าจะเหนื่อย” พี่ภามยื่นแก้วเครื่องดื่มร้านดังที่มีในเขตมหาวิทยาลัยมาให้
“ขอบคุณค่ะ งั้นเรากลับกันเลยดีไหม”
“ครับ กลับกันเถอะ”
ยิ่งถึงเวลาใกล้สอบเรายิ่งเครียด ต่างจากพี่ภามที่ดูใจเย็นและไม่ได้กังวลอะไรขนาดนั้นติดจะชิลเสียด้วยซ้ำ ส่วนฉันนั้นอ่านหนังสือทบทวนกันวนไป ช่วงที่สอบฉันและพี่ภามแทบจะไม่อยู่ห่างกันเลยเขาอ่านหนังสือและค้างที่ห้องฉันส่วนฉันหากไม่มีติวกับเพื่อนจะอ่านที่ห้องเป็นเพื่อนพี่ภาม จวบจนสอบเสร็จ
ฉันนอนหมดสภาพอยู่บนเตียงส่วนว่าที่คุณหมอนั้นยังนั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบในวันพรุ่งนี้ซึ่งเป็นวันสุดท้ายจากนั้นเขาจะหยุดอีกเจ็ดวันก่อนจะเริ่มเรียนในชั้นปีที่หก
สองทุ่มฉันที่ตื่นจากการหลับใหลเมื่อถูกเรียกจากใครอีกคนที่แทบจะย้ายมาอยู่อาศัยกับฉัน พี่คุณเองก็รู้ว่าบางวันพี่ภามมาค้างด้วย สิ่งที่น่าแปลกคือพี่คุณบอกแค่ดูแลตัวเองดี ๆ ไม่ได้ดุหรือว่าอะไร และฉันมั่นใจว่าแม่และพ่อต้องรู้ด้วยแน่ ๆ แต่ท่านทั้งสองไม่ได้พูดอะไร
“กินข้าวกัน พี่สั่งมาแล้ว” พี่ภามเอ่ยกระซิบเรียกเมื่อพบว่าฉันลืมตาตื่นด้วยอาการงอแง
“หนูง่วง”
“ก็กินข้าวก่อนแล้วค่อยนอนต่อ แบบนั้นดีไหม?” เสียงนุ่มปะเหลาะ ท้ายที่สุดก็ยอมพยักหน้าเข้าใจขยับลงจากเตียงไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนจะเดินกลับออกไปที่ห้องครัวเล็ก ๆ เพื่อกินมื้อเย็น โดยมีพี่ภามรออยู่ก่อนหน้านี้แล้ว ไม่รู้ใครดูแลใครกันแน่ อย่างตอนแรกฉันขับรถรับส่งเขาหลัง ๆ มาเขานั่นแหละที่คอยรับส่งฉัน แรก ๆ ฉันส่งข้าวเขาตอนนี้เป็นเขาที่คอยส่งข้างสั่งข้าวให้ฉัน และตอนนี้เขานั้นได้ดูแลฉันอย่างดี
“ง่วง...”
“กินแล้วค่อยไปนอน”
“พี่เองก็นอนพักบ้างนะ พรุ่งนี้สอบวันสุดท้ายแล้ว”
“ครับ กินข้าวเถอะ” มือหนายื่นไปตักกับข้าวมาใส่จานให้
“ขอบคุณค่ะ พรุ่งนี้หนูไปส่งนะ”
“ได้ครับ พรุ่งนี้รบกวนด้วยนะ” รอยยิ้มอบอุ่นถูกส่งมาจากคนตรงหน้า
หลังจากกินข้าวเสร็จฉันทำความสะอาดห้องกินข้าวรวมถึงจานชาม ส่วนพี่ภามฉันกึ่งดุกึ่งไล่ให้อีกฝ่ายเข้าไปอาบน้ำก่อน ถ้าจะอ่านหนังสือก็ค่อยอาบหรือจะนอนแล้วค่อยตื่นมาอ่านก็ได้แล้วแต่เขาเลือก แม้จะห่วงอยากให้เขานอนพักบ้างแต่ก็ไม่กล้าเอ่ยบอกตรง ๆ ทำได้แค่ขับรถรับส่งเขาเท่านั้น เพราะถ้าบอกว่าดูแลหากมองดี ๆ แล้วนั้นเป็นเขาเสียเองที่เป็นฝ่ายดูแลฉัน
“อ่านหนังสือต่อเหรอ?” เอ่ยถามพี่ภามที่สวมเสื้อยืดกางเกงขาสั้นเดินออกจากห้องนอน
“ครับ อ่านจบแล้วจะนอน”
“เหนื่อยก็พักนะคะ”
“ครับ ไปอาบน้ำแล้วนอนพักเถอะ” พี่ภามเดินเข้าใกล้สวมกอดหลวม ๆ ก่อนจะพาเดินไปส่งที่ห้องนอน ฉันไม่ได้รบกวนคนอ่านหนังสือแต่เลือกที่จะเดินเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนอนแล้วกระโดดขึ้นเตียงนุ่ม ๆ ทันที ระหว่างที่กำลังเลือกหนังดูอยู่นั้นโทรศัพท์ก็ส่งเสียงเรียกเข้า เป็นพี่ชายสุดหล่อของฉันเองที่โทรเข้ามาในตอนนี้
“พี่คุณคิดถึง” เอ่ยทักทายปลายสายด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นและออดอ้อน
(พรุ่งนี้เข้ามาหาพี่หน่อย ช่วงเช้าก็ได้)
“ได้ค่ะ เดี๋ยวทำแซนด์วิชไปให้ด้วยนะ”
(โอเค)
“แล้วเรื่องเครียดมากเลยเหรอ ทำไมพี่ทำเสียงเข้มจัง”
(ก็นิดหน่อยอยากบอกให้เรารู้ไว้เหมือนกัน) พี่คุณบอกแค่นั้นก่อนที่เราจะวางสายกันไป ก่อนวางได้ยินเสียงใครบางคนดังแทรกเข้ามาพอจะแซวพี่คุณก็บอกวางสายทันที
“เกิดอะไรขึ้นกันทำไมพี่คุณเครียดแบบนั้น”
“คะขา หลับหรือยัง?” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกที่หน้าประตูหันกลับไปมองก็พบว่าพี่ภามยืนอยู่หน้าประตูพร้อมกับชะโงกหน้าเข้ามามอง น่ารักเสียจริง
“ยังค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“พี่จะออกไปข้างนอกหน่อยนะ เดี๋ยวเพื่อนมารับ หนูนอนเลยนะพี่อาจจะกลับดึก”
“จะกลับตอนไหนคะ พรุ่งนี้มีสอบนะ” ขยับไปยืนข้างเตียงก่อนจะเดินไปยังจุดที่คนตัวสูงยืนอยู่
“คิดว่าน่าจะตอนเช้าเลย เดี๋ยวแวะเข้ามาอาบน้ำที่ห้องก่อน”
“อย่าหักโหมมากนะคะ พักบ้าง”
“ครับ เปลี่ยนชุดแล้วเดี๋ยวพี่ไปเลย” พี่ภามเดินผ่านเข้าไปยังส่วนห้องน้ำพอเปลี่ยนชุดเสร็จก่อนเดินออกจากห้องเขาโน้มเข้ามากอดฉันไว้แน่น ๆ แล้วผละออกห่างเพื่อไปตามนัดกับเพื่อนของเขา
“ดึกแล้ว อย่าออกไปข้างนอกนะ ขนมกับชานมที่สั่งมาแช่ให้แล้ว”
“...”
“อย่าออกจากห้อง” พี่ภามเน้นย้ำ เพราะยังตกใจอยู่เลยพยักหน้าตกลงอย่างง่ายดาย ไม่รู้ว่าคนรอบตัวฉันเป็นอะไรกันแน่ถึงได้มีท่าทีแบบนี้กันไปหมด แต่ไม่ว่ายังไงฉันจะทำตัวดี ๆ ตามคำสั่งอีกฝ่ายแล้วกัน
- ผู้เขียน
