#คุณภามคะขา 10
1638 คำ
#คุณภามคะขา 10
หนึ่งเดือนผ่านไปพร้อมกับฉันที่สนิทกับพี่ภามจนมากขึ้นจนถูกแซวอยู่บ่อยครั้งทั้งจากเพื่อนฉันและเพื่อนพี่ภาม แต่ดูเหมือนพี่ภามจะไม่คิดห้ามเพื่อนที่แซวเลยสักนิด
ส่วนวันไหนที่หยุดเขาจะไม่ให้ขับรถไปรับไปส่งเพราะอยากให้ฉันได้พัก แต่ถ้าวันไหนที่มีเรียนตอนเช้าฉันยังคงไปรับไปส่งเขาเช่นเคย เพิ่มเติมคือเรามักจะกินข้าวด้วยกันอย่างน้อยวันละหนึ่งมื้อ เรื่องนี้ทั้งสายฟ้าและขมิ้นก็แซวฉันไม่หยุดเลยก็ว่าได้ ส่วนเพื่อนคนอื่น ๆ ก็แซวบ้างแล้วแต่โอกาสส่วนแก้วช่วงนี้แปลก ๆ ไปเพราะอ้อนอยากมาหาที่ห้องอยู่บ่อย ๆ แต่เวลาที่มาขมิ้นมักจะตามมาด้วยเรียกได้ว่าไม่ปล่อยให้ฉันกับแก้วอยู่ด้วยกันสองต่อสองเลยก็ว่าได้
และที่ห้องฉันตอนนี้มีชุดพี่ภามอยู่สองสามชุดไหนจะเสื้อกาวน์อีกสองตัว บอกให้เอากลับเขาก็ไม่ยอมเอากลับจะเอาไปให้เขาก็บอกว่าฝากไว้ก่อน จนตอนนี้กลัวเหลือเกินว่าเขาจะไม่มีเสื้อกาวน์ใส่เพราะไม่ยอมเอากลับไปห้องตัวเองเลยสักที
แล้วก็คนสวยขาฉันกลับมาแล้วนะแต่วุ่นเรื่องอะไรบางอย่างเราเลยยังเจอกันไม่ได้ในตอนนี้ มีเพียงขนมที่พี่คุณเอามาให้เมื่อสองสามวันก่อน ส่วนแม่บินไปที่จีนต่อทันทีหลังจากที่พักอยู่ไทยได้สองวันและครั้งนี้พ่อเองก็ตามไปด้วยในวันเดียวกัน ทำให้งานที่บริษัทพี่คุณต้องดูแลแทนทั้งหมด
“ใกล้ปิดเทอมแล้ว เทอมหน้าเรียนทำวิจัยยาว ๆ แล้วออกฝึกงานก็จบแล้วอะ”
“ไม่รู้เลยว่าวิจัยจะผ่านไหม?” ฉันบอกเพื่อนที่วันนี้เรามีโอกาสได้นั่งกินข้าวด้วยกันที่โรงอาหารสอง ที่เก่าที่เดิมของเรา วันนี้เรามีเข้าแล็บบ่าย ที่สำคัญไม่อยากออกไปกินที่อื่นเพราะขี้เกียจขับรถเลยตกลงกันว่ากินที่โรงอาหารสองนี่แหละสบายสุดแล้ว
“ต้องผ่านสิ มาจนถึงขนาดนี้แล้วอีกแค่ปีเดียวเอง” เผิงเอ่ยให้กำลังมนัสที่ออกอาการท้อแท้ยามเอ่ยถึงวิจัยจบของปีหน้า ฉันเองก็กังวลเหมือนกันแต่แค่บอกตัวเองให้เต็มที่ก็พอแล้ว จะได้ไม่รู้สึกกดดันตัวเอง
“แล้วตกลงจะนัดติวที่ไหนดี”
“ใต้ถุนไหม ช่วงนี้คนไม่เยอะเขาหยุดอ่านหนังสือกันหมด” ติวไฟนอลที่กำลังจะถึงในไม่กี่สัปดาห์ ฉันกับเพื่อนอ่านแยกกันมาแล้ว ที่จะติวให้เพื่อนแต่ละคนที่ถนัดวิชาต่างกันมาช่วยเติมทั้งเนื้อหาและแนวข้อสอบก่อนจะแยกกันอ่านช่วงโค้งสุดท้ายเพื่อทำความเข้าใจเนื้อหาก่อนสอบจริง
“เอาสิ แต่วันนี้เข้าแล็บก่อน เริ่มติวพรุ่งนี้แล้วกัน” ฉันเสนอ เพื่อน ๆ เองก็ขานรับเห็นด้วยเช่นเดียวกัน
“ได้ตามนั้น” เมื่อตกลงกันได้ก็แยกย้ายไปซื้ออาหาร ฉันเลือกซื้อก๋วยเตี๋ยวเพราะไม่อยากกินข้าวเป็นเม็ด ๆ ตลกดีความคิดฉันในแต่ละวันเกี่ยวกับอาหารที่จะกิน
“ข้าวมันไก่อีกแล้ว?” เอ่ยแซวขมิ้นที่ถือจานข้าวมันไก่มาหยุดยืนรอฉันไม่ไกลจากร้านก๋วยเตี๋ยวมากนัก
“แกก็ก๋วยเตี๋ยวอีกแล้ว” ขมิ้นแซวกลับ ฉันยักไหล่กวน ๆ ก่อนจะชวนเพื่อนเดินกลับไปที่โต๊ะที่มีเพื่อนคนอื่นนั่งอยู่ แก้วเดินกลับเข้ามาหลังจากฉันนั่งลงที่เก้าอี้ได้ไม่นาน มือเรียววางขวดน้ำดื่มให้พร้อมกับรอยยิ้มน้อย ๆ
“ขอบใจนะ เกรงใจเลยอะ”
“ไม่เป็นไร กินข้าวเถอะ” แก้วเอ่ยบอกแค่นั้นพร้อมกับขยับเข้ามานั่งลงข้าง ๆ ฉัน ระหว่างกินข้าวก็อย่างเช่นทุกวันที่ผ่านมาที่เราจะคุยและนั่งเล่นด้วยกัน หลังจากกินข้าวเสร็จก็เดินไปที่สวนผักสวนต้นไม้ที่เราปลูกไว้ในรายวิชา เพื่อดูต้นไม้ตัวเองที่ได้ปลูกไว้
“อีกตั้งสองชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาเข้าแล็บ แอบหลับก่อนได้ไหม?” มนัสบ่นงึมงำก่อนที่มันจะหายไปสักพักใหญ่แล้วกลับมาพร้อมกับเสื่อผืนใหญ่ในมือ
“ไปเอามาจากไหน?” ฉันที่เห็นเสื่อในมือมนัสอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามพร้อมกับหัวเราะ
“ไปยืมป้าแม่บ้านมา ไม่ไหว นอนรอเถอะ” มนัสจัดการปูเสื้อใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีร่มเงาแผ่กว้างก่อนจะชวนให้พวกเราคนอื่น ๆ ไปนั่งที่เสื่อด้วยกัน ขมิ้นควงแขนแก้วเดินไปซื้อผลไม้หน้าโรงอาหารส่วนฉันนั้นทิ้งตัวนอนบนเสื่อผืนใหญ่โดยที่ข้าง ๆ นั้นมีมนัสนอนอยู่เช่นเดียวกัน สายฟ้าและเผิงนั่งพิงต้นไม้เล่นเกมด้วยกันพร้อมกับเสียงโวยวายยามเล่นเกมแพ้
“อะแฮ่ม! ไอ้ขามีคนมาหา” เสียงกระแอมไอของขมิ้นทำให้ฉันฝืนลืมตามองงตามเสียง แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งลุกนั่งอย่างตกใจเมื่อด้านหลังของขมิ้นนั้นมีคนตัวสูงยืนมองมานิ่ง ๆ
“มะ มาได้ไงคะ”
“มากินข้าว...” พี่ภามตอบกลับมาเสียงนิ่งพร้อมกับยื่นมือข้างหนึ่งมาตรงหน้าฉัน เป็นสัญญาณว่าให้ฉันจับมือเขาและลุกออกจากตรงนี้ สายตาเขาที่มองมาแบบนั้น รอบข้างเงียบกริบ ฉันค่อย ๆ วางมือตัวเองลงบนมือใหญ่พร้อมกับขยับตัวลุกยืนตรงหน้าเขา
“ขอยืมตัวเพื่อนเราหน่อยนะเดี๋ยวพากลับมาส่ง” พี่ภามมองเลยด้านหลังฉันไป
“ครับ ได้ครับ” เสียงสายฟ้าเป็นคนตอบรับประโยคของพี่ภาม มือใหญ่กระชับมือฉันแน่นขึ้นจากนั้นก็พาเดินออกจากสวน แต่เป้าหมายเขาไม่ใช่โรงอาหารแต่กลับพาเดินไปที่ลานจอดรถ
“จอดรถตรงไหนครับ?”
“หลังอาคารเรียน”
“เดินนำหน่อยครับ” พี่ภามบอกสั้น ๆ ฉันดึงมือให้คนตัวโตเดินตามหลังกระทั่งถึงรถพี่ภามแบมือขอกุญแจรถก่อนจะสตาร์ทรถและให้ฉันขึ้นไปนั่งที่เบาะด้านหน้าโดยมีเขาเป็นคนขับ
“ไปไหนคะ?”
“หาที่ให้หนูนอนพักไง”
“หนูแค่นอนเล่นกับเพื่อนเอง ไม่ได้อยากนอนจริง ๆ สักหน่อย” เถียงกลับไปเสียงอู้อี้ พี่ภามไม่ได้ว่าอะไรต่อกระทั่งรถหยุดที่บ้านหลังหนึ่งที่เป็นบ้านจัดสรรชั้นเดียว บ้านใครอีกล่ะเนี่ย
“เดี๋ยว บ้านใครคะ...พี่ภาม”
“บ้านณอนมัน มันอยู่บ้าน” แม้บ้านหลังนี้จะอยู่ไม่ไกลจากมหาลัยแต่ออกมาแบบนี้ก็ไม่ไหวนะเกรงใจเพื่อนเขาเหมือนกัน อีกอย่างฉันมีเรียนด้วยนะตอนบ่าย
“พี่ภามหนูมีเรียนต่อนะ”
“เดี๋ยวไปส่ง จะรอรับกลับด้วย” พี่ภามดูไม่ฟังเลย เขาพาฉันเข้าไปในบ้านก่อนจะคุยกับเพื่อนสองสามประโยคจากนั้นก็พาฉันเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง จัดการเปิดแอร์เสร็จสรรพ ฉันได้แต่มองอีกฝ่ายงง ๆ ทำเหมือนบ้านตัวเองอีกแล้ว
“พี่ภาม”
“ครับ?”
“หนูไม่ได้ง่วง”
“งั้นก็นั่งเล่นไปก่อน ใกล้ถึงเวลาเรียนพี่จะพาเข้าไป” พี่ภามไม่ฟังและเดินเข้าห้องน้ำแทน
ฉันเดินออกจากห้องนอนไปนั่งเล่นกับพี่ณอนที่นั่งอยู่ที่โซฟาห้องรับแขกและเขากำลังอ่านหนังสืออยู่ฉันไม่ได้พูดอะไรและนั่งเงียบ ๆ มือก็กดส่งข้อความไปหาขมิ้นบอกว่าใกล้ถึงเวลาเรียนจะเข้าไป ฝากเพื่อนเอากระเป๋าที่ลืมไว้ไปให้ด้วย
“มันไปลากมาเหรอ?” พี่ณอนละสายตาจากหนังสือพร้อมกับหันมามองฉันพร้อมรอยยิ้มขำขัน
“ก็...ค่ะ”
“มันอ่านไม่รู้เรื่องบอกว่าเราไม่ตอบข้อความ”
“ก็หนูเรียน” รีบอธิบาย เพราะไม่ได้อยากให้พี่ภามเป็นแบบนั้นเสียหน่อย
“มันเข้าใจแต่มันบ่นว่าคิดถึงเลยออกไปเลย กลับมาก็นี่แหละพาเรามาด้วย”
“...”
“ช่วงนี้พวกพี่อ่านหนังสือหนัก มันเองก็ด้วย ถ้าว่างก็นั่งอ่านหนังสือข้าง ๆ มันก็ได้มันต้องการแค่นั้นแหละ”
“ค่ะ”
เมื่อพี่ภามออกจากห้อง พี่ณอนเอ่ยกระซิบบอกฉันว่าจะเข้าไปนอนแล้วเพราะเขาอ่านมาตั้งแต่เมื่อคืน พอได้ยินแบบนั้นก็ตกใจไม่น้อยเมื่อคืนนี้อย่างนั้นเหรอ? ตอนนี้จะสิบเอ็ดโมงแล้วเขาอยู่ได้นานขนาดนี้ได้ยังไง แล้วพี่ภามล่ะฉันไม่เจอสองวันเขาได้นอนบ้างหรือเปล่า
“พี่ภาม...”
“ครับ?”
“ได้นอนบ้างไหม?” รีบถามคนที่กำลังเดินเข้ามาทันที
“ก็นอน” อีกฝ่ายตอบกลับเสียงอุบอิบ
“แล้วไป ไม่ใช่โหมอ่านหนังสือแล้วไม่นอน แล้วพี่กินข้าวหรือยัง” ฉันจำได้ว่าเขาบอกว่าจะไปกินข้าวก่อนจะไปเจอฉันนี่ แต่เขากลับพาออกมาที่นี่แทน ฉันเองก็ลืมถามเขาเลย
“ไปกินข้าวดีไหม? จะได้กลับไปพักด้วยหนูเองก็มีเรียน”
“ครับ งั้นไปกินข้าวที่โรงอาหารสองก็ได้แล้วรอหนูเรียนเสร็จเราค่อยกลับพร้อมกัน”
“พี่จะรอยังไง ไม่ง่วงเหรอ?”
“ไม่ครับ จะอ่านหนังสือรอแล้วกลับไปพัก พร้อมหนูไง”
- ผู้เขียน
