เล่ห์รักพรางใจ

ตอนที่7

     นั่งคุยไปไม่เท่าไหร่สาวใหญ่อดีตนางเอกละครที่ผันตัวเองมาอยู่เบื้องหลังกำลังเดินยิ้มเข้ามาในเต้นท์ทำให้นางร้ายคนสวยรีบลุกขึ้นยิ้มพร้อมยกมือไหว้อีกคน

"สวัสดีค่ะพี่ทิพย์"

"สวัสดีจ๊ะพาย งานกองโน้นเสร็จแล้วเหรอคะถึงมาได้เนี่ย"

ทิพย์อาภาผู้จัดละครประจำกองเอ่ยทักทายนักแสดงสาวที่เคยร่วมงานกันมาจนคุ้นเคยพอสมควร

"ถ้าเป็นฉากถ่ายทำที่โน่นของพายเรียบร้อยแล้วค่ะ เหลือส่วนที่จะต้องกลับมาถ่ายที่อยุธยาสัปดาห์หน้าอีกสี่ห้าซีนค่ะ"

"แสดงว่าใกล้ปิดกล้องแล้วสิคะ พี่เจนทุ่มสุดตัวเลยสิงานนี้"

ผู้จัดอารมณ์ดีแถมยังใจดีอีกด้วยเอ่ยเย้าออกไป เจนสุดาเป็นผู้จัดละครรุ่นพี่หรือจะเรียกรุ่นอาวุโสก็คงได้เพราะสมัยที่ทิพย์อาภายังทำงานเบื้องหน้าก็ได้ผู้จัดท่านนี้ป้อนงานละครให้เธอหลายต่อหลายเรื่องจนเป็นที่รู้จักของประชาชน เธอจึงนับถืออีกคนเป็นแบบอย่างในงานทำงานทั้งยังให้ความเคารพเหมือนญาติผู้ใหญ่อีกด้วย

"แพคเกจทัวร์พร้อมที่พักสามวันสองคืนที่โรงแรมห้าดาวในภูเก็ตแถมงบสังสรรค์อีกทั้งทีมงานเลย  แบบนี้พี่ทิพย์คิดว่าทุ่มเทหรือเปล่าละคะ บางคืนถ่ายยันตีสามทีมงานยังไม่พากันบ่นสักแอ๊ะเลยค่ะ"

พิชญากรเล่าไปขำไปเมื่อนึกถึงกองละครพีเรียดอิงประวัติศาสตร์ที่เธอร่วมแสดงด้วย การได้ร่วมงานกับทีมงานที่คุ้นเคยกันทำให้การทำงานทุกอย่างไม่ค่อยมีปัญหา แม้ว่าละครเรื่องนี้ถือว่าเป็นละครฟอร์มยักษ์เรื่องหนึ่งของช่องที่ใช้นักแสดงมากฝีมือทั้งรุ่นใหม่รุ่นเก่าหลายท่านไหนจะนักแสดงสมทบอีกมากมาย แต่ป้าเจนที่พวกเธอเรียกขานก็พาทีมงานนักแสดงผ่านมาได้จนเหลืออีกไม่กี่ฉากก็จะถึงตอนจบอย่างสมบูรณ์แล้วนับว่าเป็นละครที่เธอทำงานด้วยนานร่วมปีเลยทีเดียว

"พี่ว่าแล้วเชียว เพราะแบบนี้ไงพี่เจนถึงได้ใจนักแสดงไปเต็มๆไม่ว่าจะเปิดละครเรื่องไหนก็มีแต่คนอยากจะไปร่วมงานด้วย นี่ถ้าน้องเจไม่ติดคิวถ่ายของพี่ก่อนคงจะไม่รอดมือคุณป้าแกเหมือนกัน ว่าแต่น้องแพรวเราเป็นไงบ้างได้ร่วมแสดงกับบรรดาพี่ๆมืออาชีพคงจะได้พัฒนาฝีมือขึ้นได้เยอะนะพี่ว่า"

เมื่อนึกขึ้นได้ทิพย์อาภาก็ไถ่ถามถึงดาราดาวรุ่งอีกคนที่เธอก็มีส่วนช่วยดันน้องใหม่คนนี้อยู่ไม่น้อยเพราะละครที่ทำให้คนดูได้รู้จักนักแสดงสาวอย่างแพรวริสาที่เพิ่งได้เล่นละครเป็นเรื่องที่สองและรับบทนางเอกเรื่องแรกของทิพย์อาภาคู่กับนักแสดงชายดาวรุ่งอีกคนที่เข้าวงการมาไล่เลี่ยกัน ถือว่าเธอมองคู่ขวัญน้องใหม่ไม่ผิดเมื่อละครของเธอได้รับการตอบรับค่อนข้างดีมากทีเดียว

"น้องแพรวถือว่าฝีมือพัฒนาค่อนข้างเร็วเลยละคะพี่ทิพย์ ใหม่ๆน้องก็มีเกร็งๆบ้างเพราะเรื่องนี้ภาษาที่ใช้ในละครมันเป็นรุ่นสมัยก่อน แต่พอน้องเริ่มชินก็แทบจะไม่มีปัญหาให้ต้องห่วงเลยค่ะ"

พิชญากรกล่าวถึงรุ่นน้องที่ได้รับบทเด่นในเรื่องนี้จะเรียกว่าเป็นนางรองของเรื่องก็คงได้ เพราะบทที่แพรวริสาได้รับนั้นต้องคอยเคียงข้างกับนางเอกรุ่นพี่อย่างนริศนันท์นักแสดงมากฝีมืออีกคน

"ถ้าอยากเห็นน้องแพรวพัฒนาฝีมือมากขึ้นไปกว่านี้ทิวาก็คงจะต้องขอความเมตตาจากคุณพี่ทิพย์ช่วยป้อนงานให้น้องของทิวาเรื่อยๆหน่อยนะคะ"

"แหมคุณทิวา ดาราในสังกัดทุกวันนี้คิวว่างแทบจะไม่มีเลยนะคะเอาเงินไปเก็บไว้ไหนกันคะ"

ทิพย์อาภาเอ่ยแซวผู้จัดการมากความสามารถอย่างทิวาที่ไม่ว่าจะปั้นคนไหนขึ้นมาก็เหมือนจะดังไปตามๆกัน

"ต๊าย! ดูพูดเข้า ทิวาก็กินใช้เลี้ยงดูปูเสื่อครอบครัวทำบุญทำทานสิคะคุณพี่"

"เลี้ยงดูครอบครัวหรือเลี้ยงดูหนุ่มน้อยกันคะพี่ทิวา"

พิชญากรเอ่ยแซวอีกคนไปด้วย

"น้องพายขา ไม่ต้องมาแซวพี่ในทางเสื่อมเสียเลยนะคะคุณน้อง ไม่มีหรอกค่ะหนุ่มน้อยน่ะอย่างพี่เน้นต่างชาติเงินถุงเงินถังค่ะ ถ้ามีแต่กาละมังซักผ้าพี่ไม่เอาค่ะ"ฮิฮิ

หึๆ ฮ่าๆ

เสียงหัวเราะขำขันของแต่ละคนที่ได้ฟังกระเทยร่างใหญ่ใจสาวกล่าวออกมา

"พาย! มายังไงเนี่ย? เจว่าจะโทรหาอยู่เลยคืนนี้น่ะ"

เจติยาที่ได้เวลาพักกองเมื่อถ่ายทำคิวของตนผ่านไปเรียบร้อยเดินเข้าไปในเต้นท์ก็ร้องทักขึ้นด้วยความดีใจเมื่อเห็นเพื่อนสนิทนั่งเม้าอยู่กับพวกพี่ทีมงาน ก็พวกเธอไม่เจอหน้ากันมาเกือบเดือนเพราะต่างคนต่างทำงานมีแต่คอยไถ่ถามกันผ่านข้อความแชทเท่านั้น

พิชญากรลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเมื่อเพื่อนสาวเดินเร็วเข้ามาสวมกอดอย่างเคยทำเมื่อนานๆพวกเธอจะได้เจอกัน

"หือ นี่ผอมลงหรือเปล่าพาย"

เจติยาผละออกมามองสำรวจเพื่อนรัก แม้หน้าตายังดูสดใสแต่ดูหุ่นเพื่อนจะบางลงไปด้วยหรือเปล่า

"อือนิดนึงน่ะ ก็ชุดที่ต้องใส่ถ่ายละคร ดันมีแต่ชุดโชว์พุงทั้งนั้นเลยพายเลยไม่กล้ากินเยอะ"

ฮ่าๆ

เสียงหัวเราะขำทั้งคนฟังคนเล่า

"แล้วกลับมาคนเดียวเหรองานเสร็จยัง"

"ที่กองยังเหลือถ่ายอีกวันหนึ่ง พายกลับมาก่อนน่ะพรุ่งนี้มีถ่ายโฆษณาตอนสิบโมง ถ้ามาตอนเช้าเลยก็ขี้เกียจเลยขอป้ากลับมาพักเอาแรงก่อน"

"เหรอดีๆงั้นคืนนี้ไปค้างกับเจหรือเปล่า หรือกลับไปนอนบ้าน"

"ตั้งใจจะค้างกับเจนั่นล่ะถึงได้แวะมาหานี่ไง พรุ่งนี้จะได้ตื่นสายได้พายบอกที่บ้านแล้วล่ะ"

"โอเคเพื่อนรัก มีอะไรจะคุยด้วยเยอะแยะเลยล่ะ"

อะแฮ่ม

เสียงกระแอมเบาๆและสายตายิ้มได้ของผู้จัดการส่งมาล้อเลียนอีกแล้ว

"มีอะไรหรือเปล่าคะเนี่ยพี่ทิวา"

"พี่น่ะไม่มีหรอกค่ะ แต่เพื่อนรักของเราน่ะคงมี หึๆ"

คำตอบพาให้ชวนสงสัยใคร่รู้ทำให้นางร้ายคนสวยหันมองเพื่อนรักก็เห็นอีกคนอมยิ้มก่อนที่เจติยาจะยื่นหน้ามากระซิบข้างหู

"ไว้เล่าให้ฟังคืนนี้"

พิชญากรนั่งรอเพื่อนรักอยู่อีกชั่วโมงกว่าเจติยาถึงได้หมดคิวถ่ายของวันนี้

"เฮ้อ ตาบวมอีกแล้ววันนี้กลั่นน้ำตาทั้งวันเลยน่ะ"

"กลับไปคืนนี้ต้องบำรุงหนักเลยนะ เดี๋ยวพายขับให้เจจะได้พักง่วงก็หลับไปเลยนะ ว่าแต่จะแวะที่ไหนหรือเปล่าเจ"

"อืม แล้วพายจะไปทำอะไรกินที่ห้องหรือแวะทานข้างนอกก่อนล่ะ"

"ที่ห้องเจมีของพอที่จะทำอะไรกินไหมล่ะ พายก็ขี้เกียจไปร้านเหมือนกัน"

"มีๆจ๊ะเพิ่งซื้อเข้าไปเมื่อวันก่อนนี่เองยังเหลือเต็มตู้"

"โอเคงั้นกลับไปทำอะไรกินกันที่ห้องละกัน"

ทั้งสองสาวกลับมาถึงคอนโดก็เกือบห้าโมงเย็น พิชญากรอาสาเป็นคนทำอาหารเองเพราะเห็นเพื่อนรักท่าทางเหนื่อยๆ อาหารเย็นง่ายๆสี่อย่างเสร็จเรียบร้อยภายในครึ่งชั่วโมง

"เจได้เจอจิณบ้างหรือเปล่าช่วงนี้น่ะ"

"ไม่ได้เจอกันตั้งแต่ต้นเดือนที่พวกเรานัดทานข้าวกันนั่นแหล่ะ เห็นบอกตอนนี้ยุ่งกับการดูแลนักร้องใหม่ที่กำลังจะมีคอนเสิร์ตครั้งแรกน่ะ"

"คงจะยุ่งพอๆกับเราทักแชทไปทีข้ามวันถึงตอบหึๆ"

สองสาวพูดไปถึงเพื่อนสนิทอีกคนอย่างจิณตภัทรที่ครอบครัวเป็นเจ้าของค่ายเพลงและเพลงประกอบละครหลายๆเรื่องของช่องก็มาจากนักร้องในสังกัดค่ายนี้เหมือนกัน

     พิชญากรนั่งกอดหมอนพิงหัวเตียงมองเพื่อนรักที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จและเจ้าของห้องกำลังนั่งละเลียดทาครีมบำรุงผิวอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง  ริมฝีปากบางยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยเธอมีความรู้สึกว่าเพื่อนสาวน่าจะมีอะไรดีๆเพราะแววตาของเพื่อนรักมันดูเป็นประกายวิบวับแปลกๆ รอไม่นานอีกคนก็คลานขึ้นมายังเตียงอีกด้าน ที่จริงห้องชุดของเจติยามีห้องนอนสองห้องซึ่งบางครั้งเวลาเธอหรือจิณตภัทรมาค้างด้วยก็จะไปนอนห้องนั้น แต่ส่วนมากก็มักจะมานอนกองกันในห้องนี้ซะมากกว่าเพราะนานๆต่างคนจะได้มีเวลาเจอกันพอได้เจอกันทีเลยต้องใช้เวลาเม้าท์กันไปค่อนคืน

"ว่าไง พร้อมหรือยัง รู้สึกว่าคุณเพื่อนจะดูมีอะไรดีๆใช่ไหมแววตานี่เปล่งประกายวิบวับเชียวนะ"

"ขนาดนั้นเลยเหรอพาย เจไม่เห็นว่าตัวเองจะแปลกไปเลยนะ"

"หน้าไม่แปลกหรอก แต่แววตานี่วิ้งๆเชียว มีอะไรปิดเพื่อนเล่ามาซะดีๆเลยคุณนางเอก"

หึๆ

"ปิดที่ไหนล่ะ ก็ตั้งใจจะบอกอยู่แล้วบังเอิญพายมาหาพอดีนี่แหล่ะ เรื่องก็คือว่า...อาทิตย์หน้าเจจะหมั้นน่ะ"

"ห๊ะ! มะ หมั้น หมั้นกับใคร นี่ไม่ได้ล้อพายเล่นใช่ไหม?"

เจติยาหัวเราะออกมาเบาๆพลางส่ายหน้าให้คนที่ตาโตตกใจเมื่อเธอจงใจบอกแบบไม่เกริ่นอะไรเลย

"หมั้นจริงๆจ๊ะ พายจำเรื่องที่เราขับรถไปเฉี่ยวชนชาวบ้านเมื่อต้นเดือนได้ไหม เราจะหมั้นกับคนนั้นแหล่ะ"

"เจ พูดยังกับละครทำไมมันเกิดอะไรขึ้นแล้วจู่ๆถึงได้ไปหมั้นกับคนที่เจอกันตอนรถชนน่ะฮึ ช่วยขยายความหน่อยพายชักงงแล้วนะเนี่ย"

พิชญากรถามออกไปด้วยความมึนงงกับเพื่อนจริงๆ ที่เพื่อนขับรถไปชนรถชาวบ้านน่ะเธอรู้จำได้ แต่ที่งงและไม่เข้าใจคือเกิดอะไรขึ้นเพื่อนเธอถึงจะไปหมั้นกับเจ้าของรถได้ เจติยายิ้มขำให้เพื่อนก่อนจะเล่ารายละเอียดทุกอย่างเท้าความไปถึงอดีตวัยเด็กและย้อนกลับมาที่ปัจจุบัน พิชญากรที่ตอนแรกก็นั่งฟังพลางพยักหน้ารับรู้จนเมื่อช๊อตเด็ดของเรื่องนั่นล่ะ อีกฝ่ายถึงกับขำพรืดออกมาอย่างกลั้นไม่ไหว

ฮ่าๆ

"โทษทีๆ พายขอขำก่อน โอย พี่เขาคิดได้ยังไงว่าอยากทำเหมือนพระเอกในละครน่ะ"

"เมาไงคนบ้าอะไรไม่รู้เมาแล้วเปลื้องผ้าตัวเองยังไม่พอ ยังมโนความฝันเอามาเป็นเรื่องเป็นราวอีก"

นางเอกสาวบ่นไปใบหน้าสวยก็เห่อร้อนไปด้วย

ฮ่าๆ

"เจ แต่ถ้าคิดในอีกแง่หนึ่งพี่ปรางของเจเขาอาจจะชื่นชอบเจมากก็ได้นะ ถึงขนาดจำบทละครแล้วเอามาเพ้อเป็นฝันแบบนั้นน่ะ"

พิชญากรกล่าวออกไปทั้งขำ เรื่องความทรงจำวัยเด็กของเจติยาอีกคนเคยเล่าให้เธอฟังเหมือนกันตั้งแต่ตอนเรียนมัธยมนั่นแหล่ะ และหลายครั้งเธอก็ยังแอบแซวเพื่อนว่าที่ไม่ยอมมีใครเพราะรอคอยคนๆนั้นอยู่หรือเปล่า แต่สุดท้ายโชคชะตาก็ชักนำทั้งคู่กลับมาเจอกันจนได้มิหนำซ้ำยังทำให้เกิดเหตุการณ์มัดทั้งสองให้มาเกี่ยวข้องกันอย่างไม่น่าเชื่อ

"และที่มันไม่น่าเชื่ออีกอย่างคือ คุณแม่ของเจกับปรางท่านเคยเป็นเพื่อนกันตอนเรียนมัธยมด้วยนะพาย พวกเราเพิ่งจะรู้ก็วันที่คุณพ่อคุณแม่เขาไปคุยกันนี่แหล่ะ"

"โห ยิ่งกว่าละครอีกนะเจ แบบนี้ต้องเรียกว่าพรหมลิขิตจริงๆแล้วล่ะอะไรจะบังเอิญขนาดนั้นน่ะ แต่พี่ปรางของเจนี่แมนเน๊อะกล้าแสดงความรับผิดชอบทั้งที่ยังไม่รู้ว่าเจคือเด็กคนนั้นด้วยซ้ำ"

"อือ ทีแรกเจก็ทำใจไว้แล้วนะถ้าเขาไม่รับผิดชอบก็ไม่เป็นไรเพราะมันก็ยังไม่ถึงขั้นเสียหายอะไรขนาดนั้นไง ตกใจเหมือนกันที่เขายอมเออออไปกับคุณแม่ง่ายๆน่ะ"

"ตกใจแต่ลึกๆแล้วดีใจใช่ไหมล่ะ หึๆ"

ยิ้มหน้าแดงไม่ปฏิเสธสักคำเลยนะเพื่อนฉันหึๆ

"แล้วนี่บอกจิณมันหรือยัง เดี๋ยวก็เคลียร์เวลามาร่วมงานหมั้นไม่ได้หรอก" 

"ยังเลยตอนนี้มีพี่ทิวาคนเดียวที่เจบอกไป ทีแรกกะว่าสุดสัปดาห์นี้จะนัดเจอกันซักหน่อยเพราะพายกับกระต๊อบก็กลับจากต่างจังหวัดกันแล้วน่าจะพอรวมตัวกันได้"

"อือ ถ้างั้นส่งข้อความบอกในกลุ่มเลย เอาเป็นเย็นวันเสาร์ละกันช่วงเย็นไม่มีงาน"

"จัดไปค่ะเพื่อนรัก"

เสียงข้อความแอปดังขึ้นให้นางเอกสาวได้เปิดเข้าไปดูก่อนจะทั้งขำทั้งเขิน นี่พิชญากรเล่นส่งไปบอกแบบนี้สงสัยเจอกันยัยกระต๊อบคงได้ซักฟอกเธอจนขาวแน่ๆ

(เสาร์นี้รวมตัวกันด่วนร้านเดิม มารับการ์ดแต่งงานของนางสาวเจติยากันด้วยนะคะเพื่อนๆ ย้ำด่วน ! จริงจังนะคะถ้าหาเวลาไปตัดชุดกันไม่ทันอย่ามาบ่นกันทีหลังนะจ๊ะ)

******

    วันหมั้นของสองสาวถูกจัดขึ้นเป็นการภายในหลังวันเจรจาสู่ขอเพียงแค่สองสัปดาห์เมื่อมารดาของเจติยาได้ฤกษ์ดีมา และวันนี้ทางผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเห็นพ้องต้องกันว่าจะนิมนต์พระมาฉันเพลที่บ้านเพื่อเป็นสิริมงคลกับลูกๆไปด้วย และเหตุผลแฝงอีกอย่างก็คือให้คนละแวกบ้านใกล้เคียงกันคิดว่าที่บ้านของอัศวะโภคินนั้นไม่ได้จัดงานสำคัญอะไรเพียงแค่นิมนต์พระมาฉันเพลที่บ้าน พิธีการเรียบง่ายที่มีเพียงญาติทั้งสองครอบครัวและเพื่อนสนิทกับผู้จัดการของนางเอกสาวมาร่วมเป็นสักขีพยานเท่านั้น

"แหม ลุงละปลื้มจังจะได้หลานสะใภ้เป็นถึงนางเอกดังแบบนี้น่ะ"

ปภณภพพี่ชายคนโตของปรเมศร์เอ่ยแซวสองสาวที่นั่งพับเพียบอยู่ที่พื้นพรมหน้าโซฟาตัวใหญ่เพื่อทำพิธีสวมแหวนหมั้น ปรางวรัญยิ้มพร้อมหันมองคนที่นั่งอยู่ข้างกันที่กำลังยิ้มขัดเขินใบหน้าสวยที่แต่งแต้มเพียงบางๆก็ยังดูสวยในสายตาเธอ 

"เอาล่ะได้เวลาแล้ว ปรางสวมแหวนหมั้นให้หนูเจก่อนลูก"

ปภณภพที่วันนี้รับหน้าที่เป็นผู้ใหญ่ทางฝ่ายของพิพัฒน์บดินทร์บอกหลานสาวพร้อมยื่นกล่องแหวนให้ ปรางวรัญหยิบมาเปิดออกในนั้นมีแหวนวงกำลังสวยและเธอก็ไปสั่งทำมาเป็นพิเศษด้วยการสลักชื่อย่อของตัวเองและเจติยาเข้าไป เพชรน้ำงามขนาดสามกะรัตดูพอเหมาะพอดีสำหรับที่จะใส่ติดตัวได้ตลอดเวลา

"วงนี้ปรางตั้งใจทำเพื่อต่อไปเจจะได้ใส่ติดตัวได้ตลอดนะคะ แต่ถ้าชอบใหญ่กว่านี้เจก็เลือกเอาในชุดนั้นก็แล้วกัน"

ปรางวรัญกล่าวยิ้มๆพลางพยักเพยิดให้อีกคนมองไปที่กล่องสีน้ำเงินที่วางอยู่บนพาน มือเรียวยื่นไปจับเอามือบางมาวางไว้ที่ตักก่อนจะบรรจงสวมแหวนเข้าที่นิ้วนางซ้ายของนางเอกสาว ไม่ว่าต้นเหตุที่ทำให้มีวันนี้เกิดขึ้นเพราะอะไร แต่นับจากนี้ไปคนหน้าหวานได้ถือว่าเป็นคู่หมั้นของเธอแล้ว

เจติยาพนมมือไหว้อีกคนด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูกมันทั้งสุขอบอุ่นอ่อนหวานปะปนกันจนแยกไม่ออก

"อ่ะนี่แหวนของลูกสวมให้พี่เขาซะ"

เจษฏายื่นกล่องแหวนให้ลูกสาว ร่างบางหยิบกล่องแหวนมาเปิด อะไรมันก็เหมือนเป็นเรื่องบังเอิญใจตรงกันอยู่ร่ำไปเพราะขนาดเพชรที่ใช้เธอก็เลือกน้ำหนักแค่สามกะรัตเหมือนอีกคนจะต่างกันที่ตัวแหวนซึ่งเจติยาเลือกเป็นทองคำขาวแบบไร้ลวดลายแต่สลักอักษรชื่อย่อของเธอแทนตั้งใจว่าให้เป็นทั้งแหวนหมั้นและใส่แทนแหวนแต่งงานในอนาคตไปด้วยเธอเลยเลือกแบบเรียบๆให้เหมาะกับคนที่ไม่ค่อยใส่อะไรหรูหรา

คนร่างสูงอมยิ้มเมื่อเห็นอาการหน้าแดงขัดเขินของอีกคนเมื่อมือบางยื่นมาดึงมือเธอไปก่อนค่อยๆสวมแหวนเข้าที่นิ้วนาง แปลกที่เจติยาเลือกแหวนได้ถูกใจเธอเพราะปกติเธอเป็นคนไม่ค่อยชอบใส่เครื่องประดับอยู่แล้วและถ้าหากจะมีก็คงเลือกแบบเรียบง่ายแบบนี้แหล่ะ 

"ขอบคุณค่ะ"

ร่างสูงเอ่ยขอบคุณด้วยรอยยิ้มหวานที่ทำเอาคนที่เงยหน้ามาสบตาเข้าอดที่จะยิ้มเขินๆกลับมาให้ไม่ได้

"เอาล่ะพิธีหมั้นก็ถือว่าเรียบร้อยนะ ส่วนงานแต่งจะจัดยังไงแบบไหนก็ค่อยว่ากันอีกที"

"เดี๋ยวสิคุณลุง ปรางยังไม่ได้รูปเป็นที่ระลึกเลยค่ะ"

"อ้าว ก็พี่ชายเราเขายืนถ่ายอยู่นั่นไงล่ะ หรือแกจะให้ถ่ายเพิ่มอีกก็บอกพี่เขาสิ"

"ก็ปรางยังไม่ได้ภาพหวานๆเลยนี่"

ฮ่าๆ

"อ่อ เข้าใจแล้วครับคุณลุงว่าน้องอยากได้อะไร น้องเจครับ ขอซีนหวานๆเหมือนในละครหน่อยนะครับ"

ปรมัตถ์เอ่ยแซวว่าที่น้องสะใภ้ทั้งขำเจ้าตัวแสบน้องสาวตัวเอง