บทที่ 3
1173 คำ
สามวันแล้วที่ผ่องอำไพมานอนที่คอนโดของภูสิษฐ์แต่เขาก็ไม่ได้มาดูดำดูดีเลย
>>{"คุณจะเอาฉันมาทิ้งไว้ที่นี่ไม่ได้นะ"} ผ่องอำไพโทรศัพท์ไปหาภูสิษฐ์ตามเบอร์ที่เขาให้ไว้ และเธอก็ใช้เครื่องที่คอนโดของเขาโทรไป
{"พรุ่งนี้ผมจะไปรับ คุณจะมาทำงานจริง ๆ ใช่ไหม"}
>>{"ใช่.. แต่คุณต้องให้ค่าจ้างฉันเยอะ ๆ นะ เพราะฉันบอกพ่อว่าจะไปเกาหลี ถ้าฉันส่งเงินน้อยพ่อจะสงสัย"}
"ได้สิ" เพราะยังไงผู้หญิงที่เขาขอเลิกไป เขาก็ไม่ให้ไปตัวเปล่าอยู่แล้ว แต่ละคนไปตั้งตัวได้เลย
...วันต่อมา...
พอเขามาถึงคอนโดด้านล่าง ชายหนุ่มก็โทรให้เธอลงมาแล้วเขาก็พาขับรถออกไป
"คุณอยู่ที่นี่ห้ามบอกว่ารู้จักผม คุณจะเป็นได้แค่พนักงานธรรมดาคนหนึ่ง เรื่องเงินที่คุณขอไว้ผมจะโอนเข้าบัญชีส่วนตัวของคุณทุกเดือนเอง ส่วนเงินเดือนที่บริษัทให้ คุณก็รับไว้เลย ที่พักคุณก็พักที่คอนโดผมเลยผมยกให้"
"ยกให้!!!??" ผ่องอำไพถึงกับทวนคำพูดของเขา [*คอนโดไม่รู้ว่ากี่ล้าน พูดว่ายกให้ได้ง่ายขนาดนี้เลยหรอพ่อคนรวย..]
"บางทีผมอาจจะไปนอนค้างที่นั่นด้วย เพราะถ้าผมเมาไม่ค่อยอยากกลับบ้านเท่าไหร่"
"คุณจะเก็บฉันไว้เป็นเมียเก็บงั้นเหรอ?"
"เปล่า.. คอนโดก็มีสองห้องนอน คุณก็นอนของคุณไปสิ"
"อืม"
ขับรถออกมายังไมนาน เขาก็จอดรถตรงซอย
"คุณลงตรงนี้ล่ะ เดี๋ยวคุณสุนันทาจะมารับคุณไป เธอจะดูแลคุณ มีอะไรก็ติดต่อเธอได้เลย"
เพราะสุนันทาจะรู้เรื่องเขาดี ทุกอย่างสุนันทาจะตามเก็บทุกเรื่อง ส่วนมากจะเป็นเรื่องของผู้หญิง
พอผ่องอำไพลงจากรถของเขาแล้ว เธอก็ยืนรออยู่แถวนั้น สักพักก็มีรถวิ่งมาจอดด้านข้างของเธอ
"สวัสดีค่ะคุณผ่องอำไพใช่ไหมคะ"
"ใช่ค่ะ" ผ่องอำไพตอบผู้หญิงที่นั่งอยู่บนรถ
"ขึ้นรถมาค่ะ"
แล้วผ่องอำไพก็เปิดประตูพร้อมกับก้าวขึ้นรถคันนั้น "ขอบคุณค่ะ คุณเรียกฉันว่าน้ำก็ได้นะ"
"ถ้างั้นก็เรียกพี่ว่าพี่สุแล้วกัน"
แล้วสุนันทาก็พาเธอมาส่งที่ฝ่ายบุคคล ฝ่ายบุคคลก็ส่งไปไลน์ผลิตต่อ
"เธอเป็นเด็กใหม่ใช่ไหม ตามพี่มา เย็บจักรอะไรเป็นบ้างล่ะ" มนหัวหน้าไลน์เย็บผ้า
"จักรโพ้ง จักรเย็บผ้าธรรมดา จักรเย็บผ้าอุตสาหกรรม ทำเป็นค่ะ แต่พวกจักรลา จักรใส่กระดุม พวกนี้ยังไม่เคยทำค่ะ"
"ทำที่เป็นก่อนนะ นั่งตรงนี้เลย"
ผ่องประไพก็นั่งลงแล้วลองเย็บตามที่มนสอน สักพักเธอก็เย็บเองได้
"เธอมาจากไหนเหรอ เราคนสมุทรปราการนะ" ตุ้มที่นั่งอยู่ด้านข้างหันมาพูดกับผ่องอำไพ
"เราชื่อแตง คนขอนแก่น"
"เราคนหนองคาย ชื่อน้ำจ๊ะ"
"คนบ้านเดียวกันเลย คนอิสานเหมือนกัน"
"หยุดพูดได้แล้ว ทำงาน เดี๋ยวส่งงานไม่ทันไลน์อื่นนะ" พอมนเห็นพนักงานคุยกันเขาก็เลยเดินมาต่อว่า
12 : 00 น.
"พักสักที เหนื่อยโคตรเลยว่ะ น้ำเราไปกินข้าวกัน ป่ะตุ้ม" ตอนนี้ทั้งสามเริ่มจะสนิทกันแล้ว
"ไอ้พวกไลน์ 3 มาทีหลังอย่าแซงคิวนะโว๊ย" จอยไลน์ 2
แต่ละไลน์อยู่ติดกัน ไลน์นึงจะมีทั้งหมด 30 กว่าคน แน่นนอนว่าบริษัทใหญ่ขนาดนี้ ต้องมีเป็นร้อย ๆ ไลน์ แต่ก็จะแยกเป็นหลาย ๆ ตึก ไลน์1-2-3-4-5 เป็นไลน์ตัวอย่างจะใกล้ออฟฟิศมากที่สุด
"พวกนั้นเป็นใคร" ผ่องอำไพสงสัย
"พวกไลน์สอง มันคิดว่าใหญ่ หัวหน้าไลน์มันเป็นญาติห่าง ๆ ประธาน"
"งั้นเราก็อย่าไปใกล้พวกเขาเลย ไปสั่งร้านอื่นเถอะ" ผ่องอำไพไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับญาติของเขา
"จะไปกลัวพวกมันทำไม เดี๋ยวเราพาเข้าไปเอง" แตงหน่วยบู๊ของทีม
"ไม่เอาแตง เราเพิ่งเข้ามาทำงานวันแรกไม่อยากจะมีเรื่องกับใคร" พอผ่องอำไพพูดแบบนั้นเพื่อน ๆ ก็เลย ปล่อยไปก่อน
"บริษัทนี้คนเยอะมาเลยนะ พวกเธอมาทำงานที่นี่นานแล้วเหรอ" เธอถามพวกเพื่อนๆตอนกำลังทานข้าวอยู่
"เรามาทำสามปีแล้ว ส่วนแตงทำได้ปีกว่า"
พอทานข้าวเสร็จทั้งสามก็มาซื้อผลไม้แล้วนั่งทานกันที่ใต้ต้นไม้
"เธอมีแฟนยังน้ำ สวยขนาดนี้ คงมีหลายคนแล้วสิ" แตงหันไปถามผ่องอำไพ
"ยังไม่มีหรอก" เธอตอบแบบไม่ค่อยเต็มเสียงเท่าไหร่
พอหมดเวลาพักทุกคนก็เข้าทำงานต่อ จนถึงเวลาเลิกงาน
"พี่สุจะมารับส่งน้ำแบบนี้ทุกวันเหรอค่ะ"
"แล้วแต่ท่านสั่งค่ะ ช่วงนี้ก็คงจะเป็นน้องน้ำ" สุนันทาพูดคลุมเครือมากแต่ความหมายก็แปลเป็นอื่นไปไม่ได้
"ขอบคุณค่ะที่มาส่ง" เลิกงานวันนั้นกว่าจะถึงคอนโดก็ค่ำมากแล้ว
พอสุนันทามาจอดรถที่ หน้าคอนโดผ่องอำไพก็รีบขึ้นลิฟต์มาที่ห้อง
"คุณมาทำไม" หญิงสาวเปิดประตูเข้ามาก็พบว่าชายหนุ่มนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั้นแล้ว
"ไม่อยากกลับบ้าน แล้วทำไมกลับค่ำนักล่ะ"
"มีโอที"
"มีเพื่อนยัง"
"มีสองคน แตงกับตุ้ม ไลน์สาม"
"ได้อยู่ไลน์คุณมนเหรอ" เพราะเขาจะรู้จักไลน์ตัวอย่างดี ต้องประสานงานกันบ่อย ๆ
"อืมม" เธอตอบเขาเหมือนมะนาวไม่มีน้ำเลย
แล้วทั้งสองก็ต่างคนต่างอยู่
...วันต่อมา...
"ขอบคุณค่ะพี่สุที่มาส่ง"
พอถึงที่ทำงานผ่องประไพก็เดินเข้าไปเตรียมตัวทำงานเลย
"วันนี้ผู้บริหารจะมาเดินดูงานนะ บอกลูกน้องทำงานกันเงียบ ๆ ห้ามคุยกัน ท่านประธานก็มาด้วย" มันคือคำสั่งของหัวหน้ากลุ่ม
หัวหน้ากลุ่มไลน์ เป็นหัวหน้าทุกกลุ่มในไลน์ตัวอย่าง แล้วหัวหน้าไลน์ทุกคนรับคำสั่ง ก็มาบอกลูกน้องในไลน์อีกที
"เราจะได้เจอท่านประธานอีกแล้ว" ต่างคนต่างรีบเอาแป้งขึ้นมาแต่งสวยกัน
"แตง ตุ้ม พวกเธอทำอะไร" ผ่องอำไพสงสัยเพราะตอนนี้ไม่เว้นแม้แต่เพื่อนของเธอ
"เธอไม่รู้เหรอ ท่านประธานโคตรหล่อ โสดและก็เจ้าชู้ไม่เบา เผื่อเราเข้าตาท่าน สบายไปทั้งชาติเลยนะ"
"หล่อตายล่ะ"
"เธอรู้จักท่านแล้วเหรอ"
"เปล่าหรอก" [*ไปหลบที่อื่นได้ไหมเนี่ย..] แล้วผ่องอำไพก็มองซ้ายมองขวา เพราะตอนนี้เธอไม่อยากจะเจอเขาอยู่ในไลน์ผลิตเลย
- ผู้เขียน
