บทที่ 2
985 คำ
พอเจอผู้หญิงนอนอยู่ภูสิษฐ์ก็เริ่มถอดเสื้อผ้าตัวเองทันที แล้วก็เริ่มถอดเสื้อของผ่องอำไพตามด้วยกางเกง เพราะเธอใส่ชุดนอนก็เลยถอดง่ายหน่อย
พอถอดทุกอย่างหมดชายหนุ่มก็ไม่ลีลาอะไร จับท่อนเอ็นของตัวเองที่มันกำลังแข็งตัวเต็มที่ยัดเข้าตรงหว่างขาของเธอทันที่
"โอ้ยย!! อะไร?? คุณเป็นใคร ไอ้บ้าา!! ปล่อยกูนะ เอาออกไป!!" พอเขายัดเข้าไปได้เกือบสุดลำ เธอก็ตกใจตื่นขึ้นมาเพราะความเจ็บแสบตรงน้องสาว
"คนไทยด้วย?" ยัง.. ยังจำไม่ได้อีก
แต่เขาก็ไม่ยอมเอาออก ใครจะเอาออกละ ของสดขนาดนี้ ทั้งฟิตและแน่นไปหมด เขาเห็นเธอดิ้นและขัดขืนก็นึกว่าเธอจะ.. "จะเรียกค่าตัวเพิ่มเหรอ เท่าไหร่ เดี๋ยวฉันเพิ่มให้"
"ค่าโตพ่อมึงติบักควย ปล่อยกู!!" (ค่าตัวพ่อมึงเหรอไอ้ฟาย) ภาษาบ้านเกิดก็มา
แต่ภูสิษฐ์ก็ไม่หยุด พอเขาสอดใส่เข้าไปจนสุดลำแล้วเขาก็เริ่มกระแทก ตั่บ!! ตั่บๆๆๆ "อ่าา ทำไมมันฟิตแน่นแบบนี้ ซี๊ดดด~" แล้วชายหนุ่มก็เร่งเครื่องให้เร็วขึ้น เพราะเขาฟังที่เธอพูดไม่เข้าใจ
มือก็ขย้ำหน้าอกของเธอจนเจ็บไปหมด ผ่องอำไพด่าภูสิษฐ์ไม่มีชิ้นดี "บัก$%@&^$*&÷^*" ด่ามาแต่ละคำเขาก็ฟังไม่รู้เรื่อง
ยิ่งเธอด่าเขาก็ยิ่งเร่งกระแทก ตลั่บ!! ตลั่บ!! ตลั้บๆๆๆ เขากระแทกเธออยู่แบบนั้นนานสองนาน พอเนื้อเสียดสีกับเนื้อหนักเข้า ชายหนุ่มก็เริ่มจะทนไม่ไหว "อ้าาส์~" ในเวลาต่อมาเขาก็สำเร็จความใคร่ในตัวเธอ!!!!!!! ชายหนุ่มปล่อยน้ำเลอะร่องสวาทของหญิงสาวจนเอ่อล้นออกมา "อ๊าาส์~~"
"งื้ออ~ บักบ้าเอ้ยย นึกว่าเป็นคนดี บักปอบ!!" ทั้งด่าและก็ร้องไห้ไปด้วย
ตอนนี้ภูสิษฐ์นอนหลับไปแล้ว ผ่องอำไพอยากจะหนีไปก็ไปไหนไม่เป็น เธอได้แต่นอนร้องไห้อยู่บนเตียงนั้น สักพักก็หลับไปเหมือนกัน
..เช้าวันต่อมา..
"เกิดอะไรขึ้น?!!" ภูสิษฐ์ตื่นขึ้นมาเจอสภาพแบบนี้แล้วก็.. "เธอๆๆ ตื่นเดียวนี้" มือหนาเขย่าร่างหญิงสาวที่นอนหลับไหลไม่รู้ตัว
พอเธอตื่นขึ้นมายังคิดว่าตัวเองฝันไป แต่พอได้สติเต็มที่หญิงสาวก็กรี๊ดออกมาอย่างแรง "กรี้ดดดดดดด!!!"
"จะร้องทำไมหนวกหู!" เขารีบเอามือขึ้นปิดหูไว้ทั้งสองข้าง
"แล้วแกข่มขีนฉันทำไม!! ไอ้เลว!!" เธอเริ่มใช้กำปั้นทุบตีตามลำตัวเขาอย่างแรง
"โอ๊ยย! หยุดคุยกันก่อนสิ"
"บ่คุย!!" (ไม่คุย)
"อะไรนะ? ผมฟังไม่รู้เรื่องหรอก พูดภาษากลางหน่อย"
"แล้วนายจะคุยอะไร ก็คุยมาสิ"
ก๊อก!! ก๊อก!!
"ท่านครับ เปิดประตูหน่อย ผมลืมไปว่ามีคนนอนอยู่ในห้องท่าน เปิดหน่อยครับ"
"ไม่ทันแล้วโว๊ยย!!" ภูสิษฐ์ร้องตะโกนออกมาจากด้านในห้อง
"คุณไปใส่ผ้าก่อนดีกว่า" แล้วเขาก็หันมาพูดกับเธอ
ผ่องอำไพก็หอบผ้าห่มที่มีเพียงผืนเดียว ที่คลุมตัวเขาและเธอไว้ พันรอบตัวเธอแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้เขาล่อนจ้อนอยู่แบบนั้น
"วันนี้ผมต้องได้กลับไทย เพราะเสร็จงานที่นี่แล้ว คุณจะเอาไงต่อ" พอเห็นเธอเดินออกมาจากห้องน้ำเขาก็เริ่มพูด
"คิดจะฟันแล้วทิ้งเหรอ?"
"ไม่ได้ทิ้ง ก็ถามอยู่นี้ไงจะเอาไงดี"
ทั้งสองนั่งใช้ความคิดเป็นชั่วโมง ว่าจะเอายังไงต่อดี
"คุณต้องรับผิดชอบฉัน ถ้าฉันท้องขึ้นมาจะทำไง"
[*งานเข้าแล้วไงกู เพราะไอ้เหล้าตัวดีเลย..] "แต่ผมแต่งงานกับคุณไม่ได้ เพราะเราไม่ได้รักกัน"
"อ้าว บักอันนี่" (อ้าว..ไอ้นี่)
"เอาเป็นว่าคุณกลับไทยกับผมก่อน แล้วค่อยคิดเรื่องนี้ต่อดีไหม"
"ก็ได้" มันไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว เธอก็เลยเสี่ยงกลับไทยกับเขาดู เพราะว่าอยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่รู้ว่าจะตามหาเพื่อนได้จากที่ไหน
"ภวัฐนายจองเที่ยวกลับเป็นสามที่นะ ถ้าชั้นธุรกิจว่าง ก็เอาทั้งสามเลย" ภูสิษฐ์เปิดประตูออกมาสั่งลูกน้องที่ยืนรออยู่หน้าห้อง
เกาหลีใต้ ~~~ ประเทศไทย
ทั้งสามคนขึ้นเครื่องบิน กลับไทยทันที แต่ตอนกลับ ไม่เหมือนตอนที่มา เพราะผ่องอำไพไม่ปริปากคุยกับเขาเลยแม้แต่คำเดียว เธอเงียบมาก เหมือนเป็นคนละคนกับตอนมา
[ คอนโด ]
"คุณพักอยู่ที่คอนโดผมก่อนนะ ผมคงจะพาคุณเข้าบ้านยังไม่ได้ ถ้าน้าผมเจอท่านต้องหัวใจวายแน่"
พ่อแม่ภูสิษฐ์เสียไปแล้วทั้งสองคน น้าสาวเป็นคนเลี้ยงดูเขามา ตั้งแต่เรียนมัธยม และธุรกิจทั้งหมดน้าเขยเป็นคนดูแล ตอนที่เขากำลังเรียนอยู่ โชคดีหน่อยที่น้าเขยกับน้าสาวของเขาเป็นคนดีไม่คิดจะฮุบสมบัติของเขา
"อืมม" หญิงสาวคิดว่า ไม่อยากจะไปที่บ้านเขาเหมือนกัน
"บริษัทของผม ทำเกี่ยวกับเสื้อผ้าส่งออก ส่วนมากส่งไปที่เกาหลีญี่ปุ่น แถบเอเชียนี่แหละ" เขาไล่เรียงรายละเอียดเกี่ยวกับงานที่เขาทำให้เธอฟัง
"ฉันเย็บผ้าเป็น ถ้าคุณไม่รังเกียจ ให้ฉันไปทำงานที่บริษัทคุณได้ไหม" พอได้ยินเขาพูดเรื่องเย็บผ้า ผ่องอำไพถึงกับตื่นเต้น เพราะมันคืองานถนัดของเธอเลย
"ได้สิ.. วันหลังผมจะพาเข้าไป วันนี้คุณก็พักผ่อนอยู่ห้องนี้ไปก่อน มีอะไรก็โทรติดต่อเบอร์ที่ผมทิ้งไว้ให้"
- ผู้เขียน
