“เรื่องทั้งหมดหรอ...”
ตอนนั้นผมใกล้จะจบมัธยมปลาย แต่ดันมีเรื่องชกต่อยที่ผมมักมีบ่อยๆกับพวกไอ้เจ้าคุณนี่แหละ แต่ครั้งนั้นมันดันเป็นผมคนเดียวไง ซึ่งไอ้นั่นมันก็ลอบกัดผม มันเลยทำให้ผมโกรธมาก จนผมจัดชุดใหญ่ให้มัน เลยได้นอนโรงบาลเป็นเดือนๆ เท่านั้นแหละที่ทำให้พ่อผมเด็ดขาดกับผมโดยการส่งผมไปเรียนต่างประเทศโดยไม่บอกกล่าวผมสักคำ ผมพึ่งได้รู้ตัวก่อนเดินทางไม่กี่ชั่วโมง เพราะทุกอย่างพ่อจัดการไว้เรียบร้อยแล้ว
และด้วยความที่พ่อกลัวว่าผมจะหาทางหนีกลับ ท่านก็เลยยึดทุกอย่างของผม และไม่ให้ผมใช้โทรศัพท์โดยมีผู้ช่วยพ่อที่ไปดูแลผมที่นั่นด้วยตัวเอง เป็นเวลาเกือบสามเดือนได้ที่ผมไม่ได้ติดต่อใครเลย แต่หลังจากนั้นทุกอย่างลงตัว พ่อก็คืนโทรศัพท์ให้ผม คนแรกที่ผมติดต่อก็คือณิชา
แต่ติดต่อเธอเท่าไหร่ก็ติดต่อไม่ได้ จะถามผ่านเพื่อนก็ทำไม่ได้เพราะว่าผมไม่เคยพาณิชาไปเจอพวกมัน(ตอนนั้นณิชาเรียนคนละโรงเรียนกับผม) ผมเป็นห่วง
