จิณ
“ไง” ผมทักทายคนที่ยืนนิ่งอ้าปากค้างมองผมด้วยความตกใจจนช็อกไปแล้วมั้ง
“นะ...นายเข้ามาได้ยังไง” น้ำเสียงสั่นๆถามผมออกมาพร้อมกับค่อยๆก้าวถอยหลังเพื่อหนีผมช้าๆ
“คิดว่าไงล่ะ” ผมไม่ตอบ แต่กลับถามเธอกลับ ส่วนเรื่องคีย์การ์ดก็ไม่เห็นยาก ผมแค่ไปยืมมาจากมีน แค่บอกว่าของหายคิดว่าตกอยู่ในห้องไอ้เจ้าคุณแค่นี้ มีนก็ให้มาอย่างไม่สงสัยอะไร เพราะถ้าจะให้เธอมาเอาให้ เธอไม่มาแน่นอน
“อึก ปล่อยฉันไปเถอะนะ” น้ำเสียงร้องไห้ปนอ้อนวอนดังขึ้นหลังจากถูกผมบีบเข้าที่คออย่างแรง
“อุตส่าห์หนีฉันไปได้ แต่ไปได้ไกลแค่นี้?” ผมเลิกคิ้วถามออกไปอย่างขบขัน แม่งคิดจะหนีผมทั้งทีก็เอาให้ตามหาไม่เจอดิวะ หนีมาแค่นี้มันไม่ได้ช่วยอะไร
“ถ้าเจ้าคุณรู้ นายจะต้องเดือดร้อน” เจ็บจะตายแล้วยังปากดี
“แน่ใจ?” ผมเลิกคิ้วถามเธอออกไปด้วยรอยยิ้มมุมปาก จะไม่ให้ตลกได้ไงในเมื่อคนที่ต้องเดือดร้อนมันต้องเป็นเธอ ไม่ใช่ผม
“ฮึก ปล่อยฉันไปเถอะนะ”
