“บ้าแล้วคีธ ใครมันจะกล้าทำล่ะ...” เสียงที่เปล่งออกไปผะแผ่วไม่ต่างจากการกระซิบ ความกลัวขุมเล็ก ๆ เมื่อครู่นี้ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ทันที “จริง ๆ แล้วยังไม่ใช่เรื่องที่ต้องมากังวลหรอกเนอะ เพราะนายยังเด็กอยู่ น่าจะอีกนานแหละ”
“...”
คีธไม่หือไม่อือ เพียงหลุบตาสำรวจร่างกายฉันอีกหน
“มองอะไร...อ๊ะ คีธ!”
หมับ!
ชั่วขณะหนึ่ง ฉันมีความคิดว่าคีธนั้นมีพัฒนาการด้านความรู้สึกในทิศทางที่ดีขึ้น ถึงขั้นอนุญาตให้ฉันจับเขาล่ามโซ่เมื่อถึงช่วงเวลาอันตราย ยินยอมทั้งที่รู้ดีแก่ใจว่าเครื่องมือเหล่านี้เคยทำให้เขาเจ็บปวดและทุกข์ทรมานยังไงบ้าง
หัวใจอ่อนยวบยาบจนอยากยกมือขึ้นลูบหัวเจ้าเด็กดื้อเบา ๆ สักครั้งสองครั้ง แต่แล้วความคิดนั้นก็ถูกทำลายจนพังยับ เพราะอยู่ดี ๆ ‘เจ้าเด็กที่ฉันรู้สึกเอ็นดูในชั่วระยะเวลาสั้น ๆ’ ก็คว้าหมับเข้าที่เอว กระชากจนร่างลอยลิ่วเข้าไปนั่งตรงกึ่งกลางหว่างขาที่อ้าออก รู้อีกทีแผ่นหล
