ใช้เวลานานหลายนาทีกว่าจะรวบรวมความกล้าย้ายเท้ามาหยุดยืนที่หน้าประตูบ้าน
ตึกตัก ๆ ๆ
แต่ถึงแม้จะพาตัวเองมาถึงจุดนี้แล้ว...หัวใจก็ยังสั่นระทึก หนักหน่วงจนเจ็บแปลบไปทั้งอก ถึงขั้นระแวงว่ามันอาจจะกระดอนออกมากองบนพื้นได้ในเร็ว ๆ นี้…
ฉันก้มหน้าลง มองเท้าตัวเองที่ยังคงนิ่งสนิทไม่เคลื่อนไหวมานานเกือบสองนาที ระหว่างนั้นบทสนทนาเมื่อไม่กี่นาทีก่อนก็ผุดวาบขึ้นกลางหัว
“รออยู่นี่ก่อนนะ”
“...”
“คีธ...ถ้าทุกอย่างโอเค ฉันจะออกมาหานายเอง เพราะงั้นนายอย่าเพิ่งตามเข้าไปนะ”
“...”
“เงียบแปลว่ารับรู้แล้วนะ”
ความจริงแล้ว…มีแค่ตัวฉันเองที่พูดอยู่ฝ่ายเดียว เพราะนอกจากคีธจะไม่หือไม่อือกับคำขอแกมบีบบังคับ เขายังเอาแต่ทำตาขวาง ส่งเสียงคำราม กำหมัดแน่น แน่นเสียจนปลายเล็บแหลมคมแทงลงกลางอุ้งมือ ฝังลึกจนเลือดไหลทะลักเป็นสายน้ำ…
เขาใช้ความเจ็บปวดกดข่มความเดือดดาลที่มีต่อพ่อ ยอมเชื่อฟังฉัน…แต่ก็คลุ้มคลั่งเจียนจะเป
