“กับลูกสาวกู...” ในที่สุดมาร์คก็ย่อตัวลงนั่งยอง ๆ โดยไม่ลืมรักษาระยะห่างระหว่างกันไว้ราวสองช่วงแขน “ต่อไปนี้อย่าได้เอานิ้วสกปรก ๆ ของมึงมาแตะต้อง”
ไม่กระโชกโฮกฮากเลยแม้แต่นิด แต่ทุกถ้อยคำฉาบเคลือบความเข้มงวดและดุดันไว้ปริมาณมหาศาล
“...”
ประกาศิตนั้นทำคีธหงุดหงิดจนอยากตวัดกรงเล็บเข้าเบ้าตาอีกฝ่ายเสียให้รู้แล้วรู้รอด จากนั้นค่อยควักมันออกมาแล้วบี้ให้เละคามือ
นอกจากไม่สำเหนียกในความปรานีที่อุตส่าห์หยิบยื่นให้ มาร์คยังมีหน้ามาออกคำสั่ง พูดจาประหนึ่งเขาอยู่ในจุดที่ต่ำต้อย ไม่สามารถโต้แย้งได้ไม่ว่ากรณีใด
ถ้าไม่ใช่เพราะไมอาขอไว้ สาบานเลยว่าคีธจะไม่ปล่อยให้มันเหิมเกริมแบบนี้แน่
และอันที่จริง แม้ตอนนี้สภาพร่างกายไม่เหมาะต่อการเคลื่อนไหว ก็ใช่ว่าจะปลิดลมหายใจคนตรงหน้าไม่ได้
คิดมาถึงตรงนี้คีธพลันขบกราม ระงับความครุ่นแค้นที่ท่วมท้นเต็มอก สู้รบตบตีกับสัญชาตญาณดิบภายในใจอย่างเงียบงัน
“ไอ้โง่ กูถ
