สภาวะทางอารมณ์ของพ่อตอนนี้อยู่ในจุดที่แม้แต่ตัวฉันซึ่งเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวยังเอาไม่อยู่ รู้ตัวอีกทีท่านก็ข่มขู่ด้วยการยิงปืนลงบันไดขั้นที่ห้านับจากด้านบน ความรุนแรงของมันทำเอาแผ่นไม้ตรงกลางเกิดรูโบ๋ พร้อมกลิ่นเขม่าควันลอยปะทะปลายจมูก
ทั้งที่ตกใจแทบล้มทั้งยืน ทั้งที่วิ้งจนไม่ได้ยินอะไรชั่วขณะ แต่ฉันก็ยังทำใจดีสู้เสือ “ถะ…ถ้าพ่อทนไม่ไหว ยิงมาตรง ๆ เลยก็ได้ค่ะ”
“ไมอา นี่แก?” นัยน์ตาพ่อเบิกโพลง คงไม่คิดว่าลูกสาวที่ตนเลี้ยงดูปูเสื่อตั้งแต่แบเบาะจะเข้าข้างผู้ชายถึงขนาดยอมตายแทน
แต่เปล่าเลย
ความจริงแล้วมันไม่ใช่แบบนั้นหรอก ฉันแค่อวดดีทั้งที่กลัวจนฉี่แทบราด ส่วนหนึ่งเพราะรู้นิสัยของพ่อเป็นอย่างดี ถึงแม้บางครั้งท่านจะโมโหร้าย ดุด่าและตีฉันเมื่อทำผิด แต่จะให้เอามีดมาแทง หรือเอาปืนมายิง เป็นตายร้ายดียังไงท่านก็ไม่กล้า
“หนูรู้ว่ามันอาจฟังดูบ้า และพ่ออาจจะเคยเห็นแต่ด้านก้าวร้าวของเขา แต่ตอนนี้เ
