“แล้ว...” ไมอาสูดลมหายใจเข้าปอด พรูออกมาแล้วเอ่ยถาม “ตอนนี้หนูรู้แล้ว พ่อไม่ทำแล้วไม่ได้เหรอคะ เขากินเนื้อสัตว์ได้นะ มันอาจไม่ถูกปาก แต่ให้กินทุกวัน...เดี๋ยวก็ชินเอง” ยังคงพูดไปเรื่อย หวังให้มาร์คโอนอ่อน
“ไมอา เงยหน้า” ทว่าเพราะลูกสาวเอาแต่ก้มหน้าก้มตา มาร์คจึงออกคำสั่ง
“...” ทิ้งสายตาไว้ตรงฝ่ามือราวสิบวินาทีไมอาถึงยอมเงยหน้าขึ้น มองสบตาพ่อซึ่งกำลังฉายแววอ่านยาก
“ทั้งที่รู้ว่ามันไม่ใช่มนุษย์ เคยกินคน แถมยังมีนิสัยเหมือนพวกสัตว์ป่า แต่แกก็ยังเป็นห่วงเป็นใย อยากได้มาเป็นหนึ่งในครอบครัว”
“...”
“แกกับมันรู้จักกันประมาณหนึ่งอาทิตย์ แค่หนึ่งอาทิตย์ทำให้แกมีความคิดแบบนี้ได้ยังไง? ถ้าเป็นคนอื่น เขาคงกลัวจนหัวหด ไม่มีทางญาติดีกับมันแบบที่แกเป็นแน่”
“ถ้าหนูบอกพ่อว่า...รู้สึกถูกชะตาล่ะคะ” กว่าจะกลั่นกรองคำพูดที่เหมาะสมได้ใช้เวลาคิดเนิ่นนานทีเดียว “ถึงเขาจะไม่เหมือนพวกเรา แต่ในสายตาหนู เขายังเป
