“ออกมาซึ่งๆหน้าเสียยังดีกว่ามาทักทายกันด้วยวิธีนี้” ทรงกลดสุดจะกลั้นกับบรรยากาศที่ตึงเครียดอยู่นั้น กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงกล้า โผงผางและดุดัน ท้าทายไปตามอารมณ์และอุปนิสัยที่ไม่เคยเกรงกลัวอะไร
พรานชรานิ่งคิด
‘จริงอยู่ที่มนุษย์อยู่สูงสุดในลำดับขั้นของห่วงโซ่อาหาร…แต่ในป่าแห่งนี้ ทฤษฏีนั้นอาจใช้ไม่ได้…เพราะผู้ล่า อาจกลายเป็นผู้ถูกล่าไปโดยไม่รู้ตัว’
ชั่วจังหวะสั้นๆที่ทุกคนแทบกลั้นหายใจ
ในวินาทีที่ไกปืนทุกกระบอกพร้อมจะลั่นออกไป อยู่ๆ…สายลมหอบนั้นก็อันตรธานหายไปในพริบตา ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แลเห็นใบไม้แห้งใบสุดท้ายที่ถูกแรงลมปริศนาหอบจนลอยขึ้นไปกลางอากาศ กำลังหล่นคว้างลงใกล้ๆกองไฟ กระทั่งมั่นหล่นลงมาสัมผัสพื้น ทุกคนจึงเห็นชัดว่ามันไม่ใช่ใบไม้อย่างที่เข้าใจ
ทรงกลดกวาดสายตามองเจ้าสิ่งนั้นด้วยความสงสัย แลเห็นเสี้ยวหน้าและดวงตาของทุกคนจากด้านที่เผยอยู่ในแสงไฟที่ส่องสว่าง วับวา
