แต่แทนที่จะมีเสียงตอบกลับมา สรีระอ้อนแอ้นนั้นก็เอี้ยวหลบไปยังเบื้องหลังลำต้นสูงใหญ่ของแมกไม้ อำพรางตัวเองอย่างจงใจหลอกล่อ ทำให้เปลวมั่นใจว่าสิ่งที่เห็นนั้นจะเป็นอื่นไปไม่ได้…ถ้าไม่ใช่ผู้หญิง
“คุณพริม!!!” เปลวตะโกนเรียกตามหลัง
พลางคิดในใจ ‘นึกสนุกอะไรขึ้นมากลางดึก?’
ในมือของชายหนุ่มกระชับปืนลูกซองเอาไว้มั่น หยัดร่างขึ้นจากขอนไม้ รีบก้าวยาวๆ ตามเรือนร่างหญิงสาวที่วูบไหวไปติดๆ
“คุณพริมครับ…กลับมาเดี๋ยวนี้ คุณจะไปไหน?”
เปลวเรียกชื่อของเธอ แม้ยังไม่เห็นชัดด้วยสายตาว่าใช่เธอ แต่กลางป่าลึกเช่นนี้ ‘จะเป็นผู้หญิงคนอื่นไปได้อย่างไร? ถ้าไม่ใช่คุณพริม’ เปลวคิด
ชายหนุ่มก้าวยาวจนเปลี่ยนเป็นวิ่งไปในที่สุด ยิ่งเร่งฝีเท้าเท่าไร ร่างนั้นก็ยิ่งไกลออกไปทุกที มีบางจังหวะที่หญิงสาวคล้ายจะหยุดรอ หันกลับมาส่งรอยยิ้มหวาน ยั่วยวนให้ชายหนุ่มไล่เธอให้ทัน
ใบหน้าหวานปานน้ำผึ้งนั้น พยักเรียกชายหนุ่มอยู่ท่าม
