เปลวนั่งอยู่บนชะง่อนหินริมลำธาร หันมาตามเสียงผิวปากอย่างอารมณ์ดีของเพื่อนรัก
“เธอรักนาย” ทรงกลดเอ่ยขึ้นมาลอยๆ ทันทีที่เปลวหันมา
“อาจจะไม่ใช่อย่างที่นายเข้าใจ…รู้ๆกันอยู่ว่าเรื่องของหัวใจ ต้องใช้เวลา” เปลวปฏิเสธ
ทั้งที่ในใจก็แอบภาวนาให้เป็นจริงอย่างที่ทรงกลดว่า
“รู้สึกไหมว่าเวลาหนึ่งวันในป่า…มันนานกว่าอยู่บ้านหนึ่งสัปดาห์เสียอีก” ทรงกลดดีดบุหรี่จากยาเส้นมวนใบตองที่ขอมาจากพรานขะยี ขยับขึ้นมาคาบไว้ที่ข้างริมฝีปากด้านหนึ่ง ยกฝ่ามือใหญ่ขึ้นป้องแรงลมเพื่อจุดบุหรี่มวนนั้นช้าๆ ก่อนจะพ่นควันสีขาว กระจายจางขึ้นไปลอยรวมกับสายหมอกระลอกใหญ่ที่ลอยอยู่รอบกาย
เปลวเห็นคล้อยตามที่ทรงกลดกล่าว ช่วงเวลาในป่าที่ต้องอยู่ใกล้ชิดกันตลอดเวลา เต็มไปด้วยสถานการณ์มากมายที่เปิดช่องเอาไว้ให้ตนและพริมได้แสดงน้ำใจ ถ้อยทีถ้อยอาศัย…จนกลายเป็นความใกล้ชิด
“แต่ที่แน่ๆ…นายหลงรักเธอไปแล้วใช่ไหม” ทรงกลดถาม ทั้งที่พอจะค
