“มันไม่ควรเกิดขึ้นแบบนี้” พริมกล่าวออกมาด้วยความกล้ำกลืน
“ให้โอกาสผมอธิบาย…เข้าใจผมหน่อย ไม่มีประโยชน์ที่เราจะโทษกันไปโทษกันมา มันเกิดขึ้นรวดเร็วมาก…เร็วเกินกว่าที่มนุษย์ผู้ชายผู้หญิงที่ยังมีกิเลศตัณหาอย่างเราๆจะห้ามได้”
เปลวยกมือขึ้นสองข้าง เหมือนพยายามห้ามศึกและหาทางประนีประนอมเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างที่สุด เพียงแต่ยังนึกไม่ออกว่าจะด้วยวิธีใด จะแก้ไขอย่างไรดี
“ฉันไม่มีกิเลศตัณหาอะไรทั้งนั้น…นายมีของนายคนเดียว อย่ามาเหมารวมฉัน” สายตาคม ค้อนขวับ
“ฟังผมอธิบายก่อนได้ไหมครับ ผมขอโทษ…คุณจะตบผมอีกกี่ครั้งก็ได้ หากมันทำให้คุณสบายใจขึ้น…แต่คุณควรยอมรับความจริงว่ามันได้เกิดขึ้นแล้ว จะแก้ไขอย่างไรต่อ เป็นเรื่องที่เราต้องช่วยกันคิด”
น้ำเสียงของเปลว มีความเสียใจเจืออยู่ชัดเจน
“แก้ไข…? กับสิ่งสูญเสียที่ไม่อาจเรียกคืนกลับมาได้” เธอว่า
“คือ…”
“ไม่ต้องพูดแล้ว ต่อให้นายพยายามอธิบายยืดยาว…สุดท้ายก
