สุดท้ายก็พ่ายรักยัยตัวกลม

บทที่ 5 สงครามจิตวิทยา

ผมได้เจอยัยตัวกลม ยัยลูกหมูอีกครั้ง หลังจากที่ห่างหายกันไปหลายปี ยัยลูกหมูวันนี้ทั้งสวย ทั้งแซบหุ่นอวบน่าฟัด แก้มป่องลักยิ้มสวยเวลายิ้มทีโลกละลาย ผมมองเธอที่ยืนเถียงกับลิต้า โดยไม่สนใจสายตารอบข้าง ยังปากแซบเหมือนเดิน ยิ่งมองผมยิ่งหลงลักยิ้มของเธอ อยากเอาปากเข้าไปกัดกินเลย คนอะไรทั้งสวยทั้งน่ารัก สเปคผมเลย แต่น้องสิยังไม่ลดเรื่องฝีปากลง ลิต้ายังจะเอายัยลูกหมูไม่อยู่ ลิต้ากำลังจะเดินเข้าไปตบลูกหมู ผมต้องดึงมือและแยกลิต้าออกมา ลูกหมูขู่เก่งเหลือเกิน ตัวกระเปี๊ยก ผมรู้สึกหมั่นไส้ลูกหมู จึงหาเรื่องเพื่อชวนคุย ดีใจที่ลูกหมูจำชื่อผมได้ นึกว่าจะโกรธกันตั้งแต่คราวก่อน และไม่จำผมเสียอีก ถึงลูกหมูจะปากแจ๋วใส่ผม แต่ผมรู้สึกว่ามันน่ารัก เวลาที่เห็นเธอโมโหใส่ผมยิ่งอยากแกล้ง

ผมเดินกลับคณะและเจอไอ้ดิว ที่เดินมาจากทางเดียวกับผม สงสัยไปหาเด็กมา

"ไอ้ดิวมึงหายไปไหนมา เพิ่งจะมาถึง อย่าบอกนะมึงไปแอบแซบกับสาวมา" ผมเห็นท่าทางมันดูหงุดหงิด ไปแซบสาวมามันน่าจะอารมณ์ดี

"เออดิกูยังจัดไม่ถึงใจดันมีคนขัดจังหวะก่อน" ถึงว่ามันขัดใจ คงเจอรถไฟชนกันรึ ถ้าไปหาที่คณะ มันคงไปจัดที่ไหนสักที่ เอาไม่เลือกที่จริงๆเลยมัน

"เชี่ยดิว มึงเนี่ยเอาไม่เลือกที่เลยนะ" ผมด่ามันให้

"มึงก็เหมือนกันแหละไอ้ตาต้าอย่าคิดว่ากูไม่รู้" ผมไปหาสาวก็จริง แต่ไปตัดจบปัญหา เพราะลิต้าตามผมไม่เลิก ต้องเคลียร์ให้ชัดเจน จะได้เลิกไลน์มา เลิกโทรหาสักที ไอ้ดิวมันเล่าว่ามันไปจัดสาวนิเทศอีกคนในห้องน้ำมา และมีคนได้ยิน ไอ้ดิวมันสุดจริงๆ ยังเอาต่อได้ ผมเชื่อมันเลย แล้วเพื่อนๆผมก็พากันมาครบ พวกเราพากันขึ้นเรียน พอเรียนเสร็จไอ้ดิวชวนไปตี้กันต่อ แต่เพื่อนผมมันขอแยกย้ายกันกลับ ผมเลยต้องแยกย้ายตาม คนมันหิวหาอะไรรองท้องก่อน ค่อยว่ากันจะไปไหนต่อ อาจโทรนัดสาวมาที่ห้อง ส่วนไอ้ดิวมันนัดเด็กมันเรียบร้อย วันนี้ผมนึกอยากกินก๋วยเตี๋ยวข้างมหาลัยขี้เกียจขับรถไกล ร้านนี้นักศึกษาค่อนข้างเยอะ เพราะก๋วยเตี๋ยวอร่อยเหาะ แต่แทบไม่มีโต๊ะ ผมเหลือบไปเห็นที่นั่งตรงหนึ่งว่าง และมีสาวนั่งหันหลังให้หลังคุ้นๆ ผมเดินไปนั่งลงข้างเธอ และเธอหันมองหน้าผม ได้เจออีกจนได้

"ที่ตรงนี้ไม่ว่างค่ะ ไปนั่งตรงอื่นได้ไหมคะ" ผมเห็นว่ามันว่างแต่เธอดันบอกมีคนนั่ง นั่งกินไม่สนใจคนรอบข้างด้วย

"พี่เห็นมันว่าง แล้วจะบอกว่าไม่ว่างได้ยังงัยครับ" เธอทำตาเขียวใส่ผม แต่ยังตักก๋วยเตี๋ยวเข้าปาก คนอะไรห่วงกินยิ่งกว่าอะไร

"ก็ไม่อยากให้นั่งด้วย เลยบอกไม่ว่าง พี่ไม่น่าจะเป็นคนเข้าใจอะไรยากนะคะ" ปากเป็นซะอย่างนี้ ผมเลยอยากกวนยัยลูกหมู มานั่งคนเดียวด้วย ไม่มีเพื่อนตามมา

"พี่เป็นคนไม่เข้าใจอะไรยากนะ แต่พี่เห็นว่ามันว่าง พี่ว่าลูกหมู น่าจะเป็นคนที่ไม่เข้าใจมากกว่า" กวนมากวนกลับ

"พี่ไม่คิดบ้างเหรอคะที่เขาไม่อยากให้นั่งด้วยเพราะอะไร" ดูยัยลูกหมูใช้สายตามองผมสิ เหมือนรังเกียจ ผมออกจะหล่อ มีแต่สาวอยากมานั่งด้วย แต่ยัยลูกหมูดันไล่ผมด้วยคำพูด ไม่พอยังใช้สายตาไล่ผมด้วย ผมอยากเอาชนะ แล้วงัยไม่ไปจะนั่งตรงนี้ ให้ลูกหมูหงุดหงิดเล่น

"ที่ไม่กล้าให้พี่นั่งด้วยเพราะกลัวตกหลุมรักพี่เหรอครับ หรือว่ากลัวควบคุมหัวใจตัวเองไม่ได้" ผมกวนลูกอมกลับ กะว่าจะให้เธอกินก๋วยเตี๋ยวไม่ลง แล้วเดินออกไป แต่ผิดคลาดเธอกับนั่งกินหน้าตาเฉย แถมกินไม่ห่วงสวยด้วย คนอะไรโคตรน่ารัก เวลากินแก้มป่องๆ เคี้ยวตุ้ยๆ ผมมองเธอกินเพลิน จนลืมกินถ้วยของตัวเอง

"พี่ไม่ค่อยจะหลงตัวเองไปหน่อยเหรอคะ สำหรับผู้หญิงคนอื่นอาจจะใช่ แต่สำหรับลูกอมคงไม่ค่ะ" พอเธอเคี้ยวจนหมด แล้วหันมาต่อปากต่อคำผมทันที ผมจึงยื่นหน้าเข้าไปมองดูเธอใกล้ๆ เพื่อให้เธอหวั่นไหวกับสายตา และรอยยิ้มผม

"แน่ใจนะว่าไม่หวั่นไหว" ใกล้กันขนาดนี้ผู้หญิงทุกคนหวั่นไหวกับสายตานี้ของผมทั้งนั้น

ลูกอมกลับยื่นหน้าเข้ามาใกล้กับผมกว่าเดิม และจ้องตาไม่กระพริบ แถมส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจมาให้ เชี่ยหัวใจผมกระตุก และเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก

"แน่ใจมากๆค่ะ คนที่ต้องหวั่นไหวน่าจะเป็นพี่ตาต้ามากกว่า อย่าถอยเชียวนะคะ ไม่งั้นอาจตายได้" เธอเอาหน้ามาใกล้มากขึ้น แก้มป่อง รอยยิ้มที่มีลักยิ้มสองข้าง มันทำให้ผมโดนสะกด หัวใจจะวาย จนลืมหายใจ ผมเลยต้องเป็นฝ่ายล่าถอย เพราะทนสายตากับรอยยิ้มนั้นไม่ได้ ทำไมลูกอมสู้กลับผมได้น่ากลัว ดาเมจความสวยความน่ารักทิ่มตา ไม่ได้จะกลืนคำพูดตัวเองไม่ได้ บอกตัวเองซ้ำๆ

"นึกว่าจะแน่ ถอยทำไมคะ จ้องต่อไหมคะ ลูกอมเล่นเกมส์จ้องตาได้นานมากรู้ไหมคะ" ลูกอมทำหน้าล้อเลียน อย่างผู้ชนะ ผมจะปล่อยให้เธอได้ใจไปก่อน ถึงเวลาผมเอาคืน จะทบต้นทบดอก นึกแล้วใจมันฟู

"พี่ชอบจ้องบนเตียง ที่อยู่กันสองคนมากกว่า อยากไปเล่นเกมส์จ้องตาบนเตียงกับพี่สองคนไหม ลูกหมูจะได้รู้ เวลาคนที่แพ้เขาจะทวงคืนคนชนะยังไง" ถ้าพูดถึงเรื่องนี้ ผมว่าผมไม่มีทางแพ้เธอแน่นอน เรื่องบนเตียงผมช่ำชองเป็นพิเศษ คราวนี้ผมไม่แพ้แน่นอน ผมเอาหน้ายื่นไปใกล้หน้าเธอ และไม่มีทางหลบ และเหมือนเธอจะเล่นสงครามจิตวิทยากับผม ซึ่งมันเข้าทาง ผมไม่ถอยแน่ จมูกผมชนแก้มเธอที่ไม่ยอมถอย จนเธอสะดุ้ง และผละตัวออก ผมชนะของจริง

"พะ พี่ตาต้าพี่เล่นบ้าอะไรของพี่ คนมองกันหมดแล้ว พี่รีบกินไปเลย แล้วรีบออกไปด้วย" เสียงสั่นมาเลย คราวนี้จะยอมรับได้หรือยัง ว่าเสืออย่างผม ไม่มีทางแพ้ให้เหยื่อ ลูกอมที่ดูมั่นอกมั่นใจ ถึงกลับไปไม่เป็น

"หึ หึ หึ" ผมหัวเราะชอบใจ ที่เธอตกใจจนตัวสั่น คนอะไรไม่รู้ตัวหอมชะมัด แก้มนุ่มน่ากิน ถ้าเธอไม่ถอย ผมจะฟัดแก้มเธอต่อแน่ๆ อยากเอาชนะคนอวดเก่ง ผมรู้ว่าเธอก็กลัว แต่ทำใจดีสู้ผมไปแบบนั้น

"ไม่ต้องมาหัวเราะเยาะคนอื่นเลย คนมองที่เรากันหมดแล้ว ถ้าเขาเอาไปพูดไม่ดีจะทำงัยคะ" ลูกอมกระฟัดกระเฟียดใส่ผม ผมไม่ค่อยใส่ใจ ข่าวผมเรื่องพวกนี้เยอะแยะแต่ถึงเป็นแบบนั้น สาวๆยังพร้อมใจวิ่งเข้าหา แต่ดีอย่างหนึ่งผมจะได้กันผู้ชายไม่ให้เข้าหาเธอด้วย ผมเป็นรุ่นพี่ที่ดี ต้องปกป้องน้องจากผู้ชายคนอื่น เดี๋ยวคนหาว่าไม่ใส่ใจรุ่นน้อง

"กลัวอะไรครับ แค่นี้เองหรือกลัวใจตัวเอง พอคนพูดเยอะๆแล้วเก็บไปคิด ว่าเป็นคนของพี่งั้นเหรอ หรือกลัวห้ามใจตัวเองไม่ได้" ผมจะไล่ให้เธอจนมุม

"ฝันไปเถอะค่ะ แค่นี้ลูกอมไม่เคยแคร์ เพราะพี่ดิวไม่สามารถสยบความฮอตของลูกอมได้ ถึงจะมีข่าวกับผู้ชายอย่างพี่ คนเขาคงไม่คิดจริงจังกับข่าวนี้ และอีกอย่างถึงข่าวนี้ออกไป ผู้ชายยิ่งอยากเข้าหาลูกอมมากขึ้น กินให้อิ่มนะคะ อย่าหลงตัวเองให้มาก ลูกอมไปแล้วนะคะ อ้อ ฝากจ่ายค่าก๋วยเตี๋ยวบนโต๊ะ แล้วอีกสองถุง ที่ลูกอมสั่งกลับบ้านด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะที่เลี้ยงก๋วยเตี๋ยวอร่อยๆ" ลูกอมเดินออกไปจากร้าน พร้อมทิ้งรอยยิ้มเยาะเย้ยไว้ให้ผมเจ็บใจเล่น ทั้งแสบ ทั้งปากร้าย คอยดูผมจะสยบปากร้าย ด้วยปากผมจนทำเธอลืมไม่ลง ยังมีหน้าให้ผมมาจ่ายค่าก๋วยเตี๋ยวให้ แต่ก็คุ้มแลกกับแก้มนุ่มๆหอมๆ คิดแล้วยังติดใจไม่หาย