สุดท้ายก็พ่ายรักยัยตัวกลม

ไม่รู้ว่าเป็นความบังเอิญหรือโชคชะตาที่ทำให้ผมได้กลับมาเจอเธออีกครั้ง และมันก็ทำให้ผมพ่ายรักให้กับเธอยัยตัวกลม ผมชื่อตาต้า จิรัช รัชกิจจานนท์ พ่อแม่ผมมีเชื้อสายจีนนิดหน่อย เรียกว่าลูกเสี้ยวก็ได้ครับ หน้าตาผมจึงออกไปทางตี๋ สไตน์โอปา สูงยาว ขาวออร่า นิสัยเป็นคนขี้เล่น เข้ากับทุกคนได้ง่าย สาวๆจึงมักเข้าหาเป็นประจำ และผมก็ชอบลองเสียด้วย ถ้าถูกใจ ไม่เคยปฏิเสธสาวเลยก็ว่าได้ ผมเรียนวิศวะปี 3 มีเพื่อนทั้งหมดสามคน เป็นหนุ่มหล่อฮอตทุกคน ต่างคนต่างบุคลิค "ไอ้ตาต้า มึงกำลังจะไปไหนวะ" ไอ้ดิวมันตะโกนถามผมขณะผมกำลังเดินออกจากสนามบาส ผมผู้ซ้อมบาสเสร็จ ร่างกายมันอ่อนเพลียต้องการเติมพลังด้วยน้ำหวาน หรือหาอะไรรองท้องสักหน่อย ตอนนี้ผมอยู่ชั้น ม.6 โรงเรียนมัธยมชื่อดังแห่งหนึ่ง "กูหิวว่ะ ว่าจะไปหาอะไรหน้าโรงเรียนกระแทกกระเพาะสักหน่อย พวกมึงอยากได้อะไรเพิ่มรึเปล่า" ผมตะโกนตอบไอ้ดิวออกไป "ได้ลูกชิ้นร้านประจำหน้าโรงเรียนสักสี่ไม้ก็ดีนะ แล้วมึงล่ะ ไอ้เตเอาอะไรรึเปล่า" ไอ้ดิวมันตะโกนสั่งลูกชินกับผม และหันไปถามไอ้เตหน้านิ่ง เพื่อนอีกคนในกลุ่มที่มันหน้านิ่งเหลือเกิน มันจะพูดแต่ละคำเหมือนกลัวดอกพิกุลจะร่วงออกจากปาก "กูไม่หิว พวกมึงตามสบายเลย" ไอ้เตมันช่างเป็นผู้ชายที่แสนจะเย็นชาเหลือเกิน แต่สาวๆกลับชอบมันเยอะ แต่ไม่เห็นมันวิ่งเข้าหาใคร ต่างจากผม ที่มีสาวเข้ามาทักทาย ผมจะคุยเล่น และตกเหยื่อไว้ก่อน ส่วนสานสัมพันธ์ต่อหรือไม่แล้วค่อยว่ากัน "แล้วมึงล่ะไอ้รุจ เอาไรรึเปล่า สาวเอาของมาให้เยอะคงไม่ต้องมั๊ง" ผมเห็นสาวๆแอบเอาของมาวางไว้ให้มันแล้ว มันคงไม่สนใจของอะไร นอกจากของที่อยู่ในมือมัน ไม่รู้สาวปริศนาคนไหนเอามาวางให้ ดูมันจะปลื้มปริ่มไม่น้อย ผมถามมันตามมารยาท วันนี้พวกผมมีซ้อมบาส เพราะใกล้แข่งกีฬาสี เลยต้องมาซ้อมทุกวัน จึงค่อนข้างเสียพลังงานไปเยอะ ผมมายืนต่อแถวซื้อลูกชิ้นให้ไอ้ดิวมัน และเห็นน้องตัวกลมยืนเลือกลูกชิ้นอยู่นาน ไม่ยอมเขยิบไปไหนสักที จนผมเริ่มหงุดหงิดครับ จะถึงคิวผมแล้ว ไม่รู้จะเลือกอะไรนานนักหนา ไอ้ผมก็ยืนรอจนปวดขาไปสิ "น้องครับ จะเลือกอีกนานไหมครับ เลือกๆไปเหอะ กินไปตัวก็ยังกลมอยู่ดี ไม่ต้องคิดมาก ว่ากินแล้วกลัวอ้วน" จริงๆแล้วน้องเขาไม่ได้อ้วนนะครับ กำลังมีน้ำมีนวลเหมาะมือดี ผมเห็นน้องยืนเลือก และบ่นว่ากินอันไหนถึงจะไม่อ้วน ยืนชั่งใจจนผมเหนื่อยที่จะรอแล้ว น้องเขาหันหลังขวับมามองผม เชี่ยน้องโคตรน่ารักเลย หมวยๆ แก้มป่องๆ มีลักยิ้มสองข้างสเปคผม ผมอยากเก็บคำพูดที่บ่นไปเมื่อกี้กลับคืน นั่นคือการเจอกันครั้งแรก ที่ดูเหมือนไม่ประทับใจกันเท่าไหร่ "ถ้าหนูกินแล้วตัวยังกลมเหมือนเดิม แล้วมันไปหนักส่วนไหนของพี่ไม่ทราบ ถ้ามันไม่ไปหนักพี่ กรุณาเงียบ ยืนรอเฉยๆค่ะ" นั่นไงครับ คนน่ารักมักปากไว และน่ากลัว ถอนคำพูดที่ชมเธอในใจคืนยังทันไหมครับ น่ารักแต่ปากก็น่ากลัว ถึงจะเป็นสเปคก็ไม่กล้าเข้าใกล้ครับ ขอถอยออกไกลๆดีกว่า น่ากลัวฉิบ "อ้าวน้อง พูดอย่างนี้ก็มีเรื่องสิครับ" ผมแค่อยากกวนเธอเฉยๆ เวลาเธอโกรธแก้มเธอจะป่องๆ โคตรน่ารัก ตัวกระเปี๊ยกแต่ขู่เก่ง "ก็ได้นะคะ ถ้าพี่อยากมีเรื่อง ไม่เกี่ยงอยู่แล้วว่าผู้หญิง หรือผู้ชาย" เอาแล้วครับ ดูท่าทางน้องเขาจะเป็นคนไม่ค่อยยอมใครด้วย ปากยังแว๊ดใส่ผมไม่เลิก "เอาเหอะพี่ไม่อยากยุ่งกับเราหรอก ปล่อยให้น้ำหนักน้องมันทำงานไป ต่อให้เลือกกินแค่ไหน อย่างน้องก็คงกลมเหมือนเดิม คงจะลงยากเต็มมือขนาดนั้น ซื้อไปถมที่ยังไม่เต็ม" ผมมองเห็นของกินที่อยู่ในมือเธอ ต่อให้เลือกของกินที่กินแล้วไม่อ้วน แต่ปริมาณที่คาดการณ์ด้วยตา มีไม่ต่ำกว่า ห้าถึงหกอย่าง ลดไปก็เท่านั้น "นั่นปากใช่ไหมคะที่พูด เก็บปากและหน้าหล่อๆ ของพี่ไว้เถอะค่ะ เพราะหน้าตาของพี่มันไม่ได้เข้ากับคำพูดเลยสักนิด เสียดายของ ถ้าปากพี่ไม่หมา หนูคงพิจารณาพี่ใหม่" เธอหมายความว่างัย ไม่แลผมงั้นเหรอ หน้าแบบผมหล่อแบบโอปา ไม่จำเป็นต้องให้เธอมาพิจารณาสักนิด ผมสิต้องเป็นฝ่ายพิจารณาเธอมากกว่า ถึงจะตรงสเปคแต่ขอเก็บไว้เป็นคนสุดท้าย จะไม่หยิบขึ้นมาอีก "เธอจะหลงตัวเองไปแล้วยัยลูกหมู ลูกหมูอย่างเธอไม่เคยอยู่ในสายตามฉัน เธอเป็นได้แค่ยัยตัวกลม ที่ฉันจะไม่มีวันเดินเข้าใกล้ อย่างฉันมีสวยๆมาให้เลือก และปากแบบฉันเนี่ยแหละ ที่มีแต่สาวๆอยากเดินเข้าหา เธอก็ระวังตัวไว้เถอะ อย่าเผลอเดินเข้าหาฉันอีกคน" ปากร้ายแบบเธอ น่าจะโดนจับจูบให้หายซ่า ว่าผมปากหมา แค่ยัยลูกหมู มันน่ารักจะตาย เข้ากลับเธอด้วย ตัวในเล็กๆ สีขาวอมชมพู น่าฟัด ถ้าไม่ติดตรงที่ปากร้ายว่าผมปากหมา ผมก็อยากเข้าไปฟัดเธอหนักๆ "เอ่อ โทษนะคะ จะยืนรบกันอีกนานไหมคะ พวกหนูก็อยากซื้อแล้วเหมือนกันค่ะ" มีเสียงน้องผู้หญิงคนหนึ่งสะกิดแขนพูดกับผม จนผมต้องหันไปมอง และมีสายตาอีกหลายคู่ที่ยืนมองผม ยืนเถียงกับยัยลูกหมู จนผมรู้สึกอาย แต่ยัยลูกหมูกับยืนเฉยๆ ไม่ได้สะทกสะท้าน กับสายตาใคร จนผมต้องเป็นฝ่ายอมแพ้ เพราะทนสายตากดดันไม่ไหว และนั่นเป็นการปะทะกันครั้งแรก กับยัยลูกหมูที่ผมไม่รู้แม้กระทั่งชื่อ "เอ่อ พี่ขอโทษนะครับ พี่ไม่ซื้อแล้ว น้องๆต่อแถวซื้อได้เลยครับ" ปกติจะมีแต่สาวๆเข้าหา แต่ยัยลูกหมูกับเป็นฝ่ายเข้าปะทะ รู้สึกเสียฟอร์มชะมัด สายตายัยลูกหมูดูไม่ยอมใคร ผมอยากหยิกแก้มป่องๆนั้น ให้แฟบลงเหลือเกิน มันเขี้ยว เธอยังไม่ยอมแพ้ ยังหันไปเลือกลูกชิ้นต่อ โดยไม่สนใจสายตาใคร คนอะไรวะจะห่วงกิน มากกว่ารักษาภาพพจน์ตัวเอง ยัยลูกหมูเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจมาก อยากยืนมองและคุยกับเธอต่อ แต่น้องเขาไม่สนใจผมเลย พอซื้อลูกชิ้นเสร็จ ก็ยังเดินไปหาของกินต่อ กินเข้าไปได้งัยตั้งหลายอย่าง แต่เธอไม่ยักกะอ้วน น่ารัก สุดท้ายยืนรอเธอไม่ไหว และหายออกมานานกลัวเพื่อนสงสัย เพิ่งเคยถูกผู้หญิงเมินคนแรก ดูจะห่วงของกินมากกว่าสนใจหนุ่มหล่อแบบผม "ไอ้ตาต้าไหนล่ะลูกชิ้นกู หายไปตั้งนานกูนึกว่ามึงจะไปเหมาร้านลูกชิ้นมา" ไอ้ดิวเพื่อนปากดีของผม มันพูดประชดเก่ง และมันเป็นคนกะล่อนที่สุดในกลุ่ม สาวๆแม่งก็ติดมันแจ เพราะมันไหลลื่นเหมือนปลาไหลไฟฟ้า "เหมาเหี้ยไรล่ะ ไปปะทะกับยัยลูกหมูมา ทำกูอายจนต้องเดินหนีมา คนอะไรปากเก่งฉิบ" พอนึกถึงปากยัยลูกหมูที่ว่าผม ทำให้ผมหัวเสียอย่างบอกไม่ถูก "ฮ่า ฮ่า ฮ่า ที่แท้ก็โดนสาวเล่นงานกลับมา ว่าแต่สาวที่ไหนถึงกลับทำให้มึงหงุดหงิด ล่าถอยกลับมาโดยไม่มีอะไรติดไม้ติดมือ" ไอ้ดิวมันหัวเราะสะใจผม ปกติผมไม่เคยวิ่งหนีสาว แต่พอมันรู้ว่าผมเป็นฝ่ายพ่ายแพ้กลับมา มันคงสะใจมาก "สงสัยเป็นรุ่นนี้ ห้องไหนม.ไหนไม่รู้ ไม่เคยเห็น ไม่รู้จักชื่อ น่ารักแต่ปากไว กูล่ะกลัวปากฉิบ กัดกูไม่ยอมปล่อย คนมองจนกูต้องถอยมาเอง อย่าให้กูเจออีกนะ จะเล่นงานให้ยับ" ผมทำได้แค่คาดโทษยัยลูกหมู จากวันนั้นผมไม่ได้เจอเธออีกหลายวัน เพราะมัวแต่ซ้อมบาสจนไม่มีเวลา และสนใจสาวๆที่น่ารักที่มาเชียร์ผมข้างสนาม จนไม่ได้คิดถึงยัยลูกหมูปากดี