สุดท้ายก็พ่ายรักยัยตัวกลม

บทที่ 4 โลกมันกลม

กับการเปิดเรียนในมหาลัยวันแรกของฉันกับเพื่อนสาวทั้งสามคน พวกเราตามมาเรียนด้วยกันที่คณะนิเทศ ยัยแพตตี้แปลงร่างเป็นสาวแซบมากเลยค่ะ ยอมให้เพื่อนไป แต่ฉันก็ไม่ยอมแซบน้อยหน้าหรอกนะ บอกแล้วว่าเราจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้เด่นขึ้นมา ใครเห็นต้องว๊าว ในเวอร์ชั่นใหม่เขาเรา โดยเฉพาะฉัน ใครที่เคยดูถูกฉันไว้จะต้องพ่ายแพ้ไป

ฉันนั่งรอเพื่อนเพื่อเข้าเรียนคาบแรก วันนี้ตื่นเต้นเลยมาเช้า

"คิดว่าตัวเองสวยหรืองัย มั่นหน้านั่งอ่อยผู้ชายอยู่ได้" ฉันได้ยินเสียงลอยมา ของผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง พวกนั้นว่าให้ใคร ฉันหันมองซ้ายมองขวา เห็นมีฉันนั่งอยู่ตรงนี้คนเดียว ดูจากสายตาที่มองมาทางฉัน กลุ่มนั้นมีด้วยกันสี่คน หน้าจะเรียนคณะเดียวกับฉัน รุ่นเดียวกันไหม ไม่แน่ใจ

"นั่นดิ หุ่นก็งั้นๆ ไม่รู้ผู้ชายมองอะไรอยู่ได้" ผู้หญิงอีกคนในกลุ่มนั้น พูดขึ้นมาอีก สายตาพวกนั้นยังคงจับจ้องมาที่ฉัน พวกนั้นพูดถึงใครวะ ฉันมองรอบตัวก็เห็นผู้ชายมองมาที่ฉัน หรือว่าจะหมายถึงฉัน รู้ฉันจักน้อยไปแล้วค่ะ ทีนี้ฉันโปรยยิ้มหวานแจกจ่ายผู้ชายแถวนั้นไปเลยค่ะ แก้มป่องบวกกับลักยิ้มสองข้าง ให้รู้ไปว่าจะตกผู้ชายแถวนี้ไม่ได้ เอาให้กระอักเลือดตายไปข้าง

"ทำไงดีน้า ความสวยความน่ารักดันมีเยอะ ไม่ได้ดัดจริต ปรุงแต่งด้วย ผู้ชายก็ย่อมอยากมองของสวยๆงามๆเป็นธรรมดา ดอกไม้ปลอมๆย่อมสู้ดอกไม้สดๆไม่ได้" ฉันพูดลอยๆ ให้พวกกลุ่มนั้นได้ยิน ไม่รู้จะเข้าใจไหม เหมือนดูอิจฉาโง่ๆ ร้ายมาฉันร้ายกลับ ไม่ได้ปล่อยให้ใครมาว่าง่ายๆ

"แกหมายถึงใคร" ยัยผู้หญิงคนแรกที่พูดว่าฉันนั่งอ่อยผู้ชายถามขึ้น โง่จริงด้วย พูดให้รู้ชัดๆ ฉันทำหน้าไม่แยแส จนยัยแพตตี้เดินเข้ามาสมทบ ผู้หญิงกลุ่มนั้นเหมือนกำลังจะเข้ามาหาเรื่องฉัน

พวกเรายิ่งเป็นจุดสนใจเข้าไปใหญ่

แพตตี้มันมาด้วยความมั่นใจแล้ว พอมาถึงมันก็บริหารเสน่ห์ใส่ผู้ชายไปหนึ่งกรุ๊บ

"ลูกอมมีอะไรรึเปล่า พวกนั้นเหมือนจะหาเรื่องเรา" แพตตี้มันถามฉัน หลังที่เราพูดคุยเรื่องต่างๆไปแล้ว กลุ่มนั้นก็ยังมองมาที่เราไม่เลิก

"ฉันคิดว่าพวกนั้นคงอิจฉา ตอนฉันนั่งรอพวกแกอยู่ กลุ่มนั้นกัดฉัน เจอฉันปากไวสวนกลับเข้าให้ แกเลยเดินมา" เพิ่งมาเรียนวันแรก ยังไม่อยากมีเรื่องกับใคร แต่ถ้าใครหาเรื่องก่อน ฉันพร้อมสวนคืน แล้วเพื่อนๆฉันมากันครบ จึงพากันขึ้นเรียน ไม่ได้สนใจกลุ่มนั้นอีก พอเรียนเสร็จพวกฉันขี้เกียจไปกินข้าวเที่ยงข้างนอก และขี้เกียจไปกินคณะอื่น เลยเลือกกินที่โรงอาหารคณะตัวเอง มีหนุ่มๆให้มองพอกระชุ่มกระชวยหัวใจ

"พวกแกรีบๆกินเถอะจะได้รีบไปเรียน" เสียงนิชาที่เร่งให้พวกฉันรีบกินข้าว เพราะฉันกับยัยแพตตี้มัวแต่ส่องหนุ่ม

"ไปกันได้ยังแก" หลังจากกินข้าวเสร็จ กันยามันก็ชวนลุกเดินไปเรียนทันที

"พวกแกสามคนเดินไปก่อนเลย จองที่ให้ด้วย ฉันขอเดินไปซื้อลูกอมแป็บ เผื่อเรียนไปแล้วง่วง จะได้มีอะไรยัดเข้าปาก" ฉันบอกให้เพื่อนเดินไปก่อน ฉันรู้สึกว่ากินข้าวอื่มมาก เกิดเรียนๆไปแล้วง่วง มันต้องมีลูกอมรสกาแฟ หรืออะไรเปรี้ยวๆยัดปากสักหน่อย

"แกเนี่ยนาไม่พ้นหาเรื่องกินจนได้" ยัยแพตตี้ทำเป็นมาบ่นให้ฉัน เวลาตัวเองง่วงก็ขอลูกอมฉันประจำ

"แกรีบๆเลยเดี๋ยวไม่ทันขึ้นเรียน" กันยามันตัดปัญหาให้ฉันกับยัยแพตตี้ ที่กำลังจะเริ่มก่อสงครามประสาทกันอีกแล้ว ฉันเดินหันหลังจากพวกนั้นมา เดินไปซื้อขนมและลูกอม และกำลังจะเดินกลับด้วยความรีบ จึงไม่ทันได้ระวัง

"ว๊าย เดินยังไงไม่มีตาหรืองัยหะ" เสียงนี้มันคุ้นๆ เหมือนจะได้ยินที่ไหน ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเป็นผู้หญิงคนเมื่อเช้าที่หาเรื่องฉัน

"ตานะมี แต่มีไว้มองคนไม่ได้มีไว้มองชะนี" เสียงยัยนั้นแหลมแปดหลอด เลยเรียกชะนีไปเลย เมื่อเช้าก็ทีหนึ่งแล้ว

"โอ๊ะ โอโลกมันกลมนะว่ามั๊ยได้เจอยัยลูกหมูที่นี่ด่วย" เสียงผู้ชายคนหนึ่งที่ดังแทรกออก ฉันจึงหันไปมอง ผู้ชายหน้าคุ้นคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน ยังปากหมาเหมือนเดิม โลกมันกลมจริงด้วยที่ได้เจอกันอีก

"พี่ตาต้าลูกจักผู้หญิงคนนี้ด้วยเหรอคะ อย่าบอกนะคะว่าเป็นคู่ขาของพี่อีกคน" ผู้หญิงนั้นรู้จักกับพี่ตาต้าด้วยสินะ ถึงว่ายืนอยู่ข้างกัน ยัยผู้หญิงคนนี้ก็ช่างปากเสีย ผู้ชายปากเสียกับผู้หญิงปากเสียอยู่ด้วยกัน เหมาะสมกันดี คงเป็นคู่ควงกันสินะ

"นี่เธอคงเข้าใจอะไรผิดไปกันใหญ่แล้วล่ะ ผู้หญิงอย่างฉันนี่นะ จะลดตัวไปเป็นคู่ขาผู้ชายปากเสียแบบนี้ คงมีแต่คนประเภทเดียวกันนั่นแหละ ถึงจะเป็นคู่ขากันได้ เธอก็หัดไปพบหมอ และพบจิตแพทย์ด้วยนะ เผื่อจะได้ตรวจตัวเองดูบ้าง อาการหนักนะเราเนี่ย เชิญเป็นคู่ขากันตามสบายนะ อย่างฉันนะสวยเลือกได้ ไม่ได้ตาต่ำเอาใครมั่วๆแบบเธอ อย่างว่าล่ะนะ ผู้หญิงแบบเธอ คงไม่มีมาให้เลือกเท่าไหร่หรอกว่ามั๊ย" ปากฉันยังแซบเหมือนเดิม ดํพี่ตาต้าจะตกใจกับคำพูดฉันด้วย แต่ฉันไม่แคร์ อยากมาร้ายกับฉันก่อนทำไม

"แกอีปากเสีย แกกล้าว่าฉันเหรอ" คู่ขา หรืออะไรของพี่ตาต้าไม่รู้ ร้องแว๊ดใส่ฉัน เดินเข้ามาจะหาเรื่อง

"พอเถอะลิต้า คนมองกันใหญ่แล้ว ถ้าเธอไม่มีธุระอะไรกับพี่อีก พี่ไปแล้วนะ หวังว่าเราจะไม่มีเรื่องอะไรให้เจอกันอีกนะ ที่เรียกพี่มาคุยด้วย ดูจะไร้สาระเกิน" พี่ตาต้าดึงแขนผู้หญิงคนนั้นไว้ เหมือนจะช่วยฉัน ฉันรู้สึกสมน้ำหน้ายัยปากเสีย พี่ตาต้าพูดแบบนี้เหมือนจะเทนางเลย ฉันแสยะยิ้มใส่ยัยนั่น คิดว่าฉันคงยอมให้ว่าฝ่ายเดียว

"พี่ตาต้าพูดแบบนี้หมายความว่างัยคะ จะเทลิต้าเหรอคะ" นางเหมือนเพิ่งรู้สึกตัวว่าจะโดนผู้ชายเท

"เราเคยเป็นอะไรกันด้วยเหรอครับถึงว่าพี่เทลิต้า เราเคยตกลงความสัมพันธ์เราแล้วนะ มีแต่ลิต้าที่ตามพี่ เรื่องนี้เราวินวินทั้งคู่ หรือลิต้าอยากขายหน้ามากกว่านี้" พี่ตาต้ากระซิบเบาๆกับยัยลิต้านั่น แต่ฉันพอได้ยิน พี่ตาต้ายังรักษาหน้าให้ผู้หญิงคนนั้นบ้าง แต่พี่ตาต้าก็เป็นผู้ชายอันตราย ที่ไม่น่าเข้าใกล้ คงเทผู้หญิงมาเยอะ พี่ตาต้าดูร้ายกว่าตอนรู้จักที่มัธยมาก ฉันไม่ควรอยู่ใกล้ผู้ชายคนนั้น และฉันไม่อยากสนใจเรื่องของสองคนนี้ ต้องรีบไปเรียนแล้ว ฉันกำลังจะเดินหนี

"งัยลูกหมู ไม่เจอกันนานนะ ไม่คิดจะทักพี่หน่อยเหรอครับ" พี่ตาต้าหันมาพูดกับฉัน ไม่อยากทักผู้ชายปากเสีย ถึงจะหล่อสเปคฉันก็เหอะ

"ไม่คิดว่าเคยรู้จักกันนะคะ อีกอย่างชื่อลูกอมค่ะ ไม่ได้ชื่อลูกหมู" ทำไมฉันต้องมาเจอพี่ตาต้าที่นี่ด้วยวะ โลกมันแคบไปไหม มาทักฉันเป็นลูกหมูอีกแล้ว

"ยังเหมือนเดิมเลยนะครับ ของกินลดลงบ้างก็ได้ เผื่อวันไหนพี่ได้อุ้ม กลัวอุ้มไม่ไหว" ฉันอยากจะกรี๊ดดังๆ จะมาอุ้มฉันเรื่องอะไร ฉันไม่มีวันเข้าใกล้ผู้ชายแบบพี่หรอก เจ้าชู้ คุยไม่เลือกตั้งมัธยม ยันเรียนมหาลัย ฉันจะไม่มีวันเอาตัวไปพัวพันกับความยุ่งยากนั้น

'พี่ตาต้าคงไม่มีวันได้อุ้มลูกอมหรอกค่ะ เพราะลูกอมเลือกกิน" ฉันกัดพี่ตาต้าไปหนึ่งทร กินไม่เลือกเจอคนปากเน่าอย่างยัยนั่น

"ก็เรียกชื่อพี่ถูกนี่ไหนบอกไม่รู้จัก สงสัยพี่จะเป็นคนในความทรงจำของลูกหมูใช่ไหมครับ ถึงจำชื่อพี่ไม่ลืม" ฉันอยากหันไปตะโกนด่าดังๆ ถ้าไม่ติดว่ารีบไปเรียนนะ ถ้าขืนยังเถียงกันอยู่ ฉันต้องสายแน่ๆ คนอะไรมั่นหน้า คิดว่าตัวเองหล่อมาก

"ถ้าพี่คิดแบบนั้นแล้วสบายใจ ก็คิดไปเถอะค่ะ แต่สิ่งที่พี่คิดมันตรงข้ามกับความเป็นจริง ขอตัวนะคะ" ฉันมองหน้าพี่ตาต้า ที่ยิ้มกรุ้มกริ่มมาให้ฉัน รอยยิ้มนั้นหมายความว่างัย ฉันหันไปมองยัยนั่น ที่มองพี่ตาต้าไม่วางตา และส่งสายตากินเลือดกินนี้มาให้ฉัน แล้วงัยใครแคร์ ฉันเลยเกินหนีมาดื้อๆ

"เดี๋ยวสิครับ" ฉันไม่สนใจเสียงเรียกใดๆ รวมทั้งเสียงแว๊ดยัยนั่นที่กำลังด่าฉันตามหลัง เอาไว้วันหลังจะมาปะทะใหม่ ไม่ใช่ฉันยอมแพ้ แต่ฉันรีบ ขออย่าได้เจอกันอีกเลยพี่ตาต้า ต่างคนต่างอยู่