บทที่ 6 ใจสั่น
1515 คำ
หลังจากรับน้องเสร็จวันแรก ฉันชวนเพื่อนๆในแก๊งค์ไปหาอะไรกิน นิชาไม่ว่างบอกว่าน้องมาหา ส่วนคนอื่นๆเลยขอตัวแยกย้ายพักผ่อน แต่ฉันดันหิวงัยไม่มีเพื่อนไปกินด้วย ไปคนเดียวก็ได้วะ ก่อนเข้ามาเรียนที่นี่ ฉันไปหาข้อมูล เรื่องร้านอาหารดัง อาหารอร่อย อาหารขึ้นชื่อของนักศึกษามาพร้อม กะจะชวนเพื่อนๆไปลองวันละร้าน สองร้าน แต่เพื่อนไปว่างกัน เรื่องกินฉันไม่เคยถอย ไม่เคยยอมแพ้ วันนี้ลองกินก๋วยร้านนี้หน่อย รีวิวร้านนี้ห้าดาว อร่อยเหาะ อยากกินมันต้องได้กิน ฉันขับรถไปจอดที่หน้าร้าน นักศึกษาเยอะมาก แทบไม่มีโต๊ะว่าง ฉันเดินลงจากรถหรูของฉัน มีแต่คนมองมาที่ฉัน ไม่รู้จะมองทำไม แต่ฉันไม่สนใจ เห็นโต๊ะว่างจึงรีบเดินเข้าไปนั่งทันที ไม่รอช้ารีบดูเมนูและรีบสั่ง
"อยากกินหลายอย่างเอางัยดี กลัวกินไม่หมด สั่งทุกอย่างลองอย่างละนิดละหน่อยดีไหม ถ้าเพื่อนมาด้วยก็ดี จะได้แบ่งกันกิน" ฉันบ่นกับตัวเอง สุดท้าย ด้วยความอยากลองเลยสั่งมันทุกอย่าง ฉันนั่งหันหลัง จึงมองไม่เห็นคนที่เดินเข้าออกร้าน
"น้องครับพี่ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ" มีผู้ชายหน้าตาหล่อคนหนึ่งเดินมาขอนั่งด้วย เก้าอี้ว่างอยู่สองตัว ฉันหันมองรอบๆ ไม่มีโต๊ะว่าง ก็เลยให้พี่เขานั่งด้วย
"ค่ะ" ฉันตอบสั้นๆ ไม่ได้สนใจพี่คนนั้น ที่ดูเหมือนจะนั่งมองฉันตลอด
"พี่มีอะไรกับลูกอมหรือเปล่าเห็นนั่งมองหน้าลูกอม" ฉันเงยหน้าจากถ้วยก๋วยเตี๋ยว แล้วถามพี่คนนั้น หรือว่ามีอะไรติดที่หน้าฉันหรือเปล่า
"น้องชื่อลูกอมเหรอครับ พี่ชื่อวินนะครับ เรียนวิศวะการบินปีสามครับ ชื่อลูกอมน่ารักเหมือนคนเลยนะครับ พี่มองลูกอมกินก๋วยเตี๋ยว ดูอร่อยและน่ากิน พี่เลยมองลูกอมเพลิน แทบไม่อยากกินของตัวเองเลย อยากกินถ้วยเดียวกับลูกอม" ดูหน้าหม้อมาเลย ฉันอยากไล่หนีแต่กลัวเสียมารยาท ต้องทนนั่งฟัง และรีบกินให้เสร็จ
"เหรอคะ พี่วินจะเอาของลูกอมไปกินด้วยไหมคะ สั่งมาเยอะคงกินไม่หมด" ฉันพูดปัดๆไป จะได้เลิกมาสนใจการกินของฉันสักที
"พี่ว่าพี่นั่งมองลูกอมกินดีกว่าครับ มีความสุขดีครับ " ดูสายตาเจ้าชู้มาก เหมือนมีระฆังมาช่วยฉันจากพี่วิน ฉันกำลังกินอร่อยมาชวนคุยอยู่นั่นแหละ ไม่รู้เหรอว่าเวลาผู้หญิงกินห้ามขัด ผู้ชายคนนี้ตัดไปได้เลย ถ้าคิดจะมาจีบฉัน เวลาไปกินอะไรด้วยกัน คงขัดฉันอยู่นั่นแหละ แต่คนที่มานั่งแทรกตรงที่ว่างนี่สิ ยิ่งทำให้ฉันหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ ฉันส่งสายตาห้ามไปแล้ว ยังจะมาฟาดฟันฉันอีก ปากเสียใส่ฉันด้วย มั่นใจเข้าไปอีก ลูกอมไม่มีทางยอม แต่ตอนที่พี่ตาต้าเอาหน้ามาใกล้ และฉันเผลอจ้องตา ใจสั่นเลยฉัน มันกำลังจะหลุดออกมาข้างนอก แต่ฉันไม่มีทางยอมแพ้ จะให้พี่ตาต้ารู้ไม่ได้ ฉันใจบางกับพี่เขา แล้วยังเจอหอมแก้มไม่ตั้งตัวด้วย จะขยันทำให้ฉันใจสั่นไปถึงไหน ฉันจะแพ้พี่ตาต้าไม้ได้เด็ดขาด ความแสบฉันยังมีอีกเยอะ
"ลูกอมเธอจะมาทิ้งภาระเรื่องนี้ให้พี่ไม่ได้นะ เธอเป็นคนกิน ทำไมพี่ต้องจ่ายให้เธอด้วย" ฉันหันมาตอบพี่ตาต้า และทำหน้ากวนๆใส่ ฉันให้พี่ตาต้าช่วยจ่ายค่าก๋วยเตี๋ยว ที่ฉันสั่งมาเยอะ อยากพูด และทำไม่ดีกับฉันก่อน แต่ฉันจะเอาคืนพี่ตาต้า
"คิดซะว่าเลี้ยงน้องคนรู้จักแล้วกันค่ะ ไปแล้วนะคะ" ฉันกำลังเดินหันหลังออกไป
"เดี๋ยวก่อนครับน้องลูกอม รอพี่ด้วยสิครับ พี่ยังไม่ได้ขอช่องทางติดต่อน้องลูกอมเลย เผื่อเราจะได้คุยกันมากกว่านี้" พี่วินเดินมาตัดหน้าฉัน พร้อมยื่นโทรศัพท์มากดดัน ให้ฉันพิมพ์เบอร์ให้ คนอะไรตื้อไม่เลิก
"ถ้าอยากรู้จักกันก็โทรมาเบอร์นี้" พี่ตาต้าเดินมาเร็วมาก ฉันยังมองไม่ทันเลย อยู่ๆก็มาคว้าโทรศัพท์ไปจากมือพี่วิน และพิมพ์เบอร์โทรศัพท์ตัวเองไปให้ ฉันสงสัยพี่ตาต้าทำแบบนั้นทำไม หรือจะช่วยฉัน แต่ช่างเถอะ ผู้ชายอันตรายอย่างพี่ตาต้า อยู่ห่างๆดีกว่า เป็นอันตรายกับหัวใจฉันมาก
"พี่วินก็ได้เบอร์แล้ว งั้นลูกอมขอตัวก่อนแล้วกันนะคะ" ฉันต้องรีบชิ่งหนีพี่วิน คนอะไรไม่รู้ลุกฉันมากเกินไป อย่าให้ลูกอมคนนี้หมดความอดทน เดี๋ยวแม่วีนกลับ
"แต่ลูกอมครับพี่วินอยากได้เบอร์ลูกอมมากกว่า" พี่วินสำหรับฉัน เป็นผู้ชายที่น่ารำคาญมากเลย ฉันแสดงสีหน้าไม่พอใจยังไม่รู้ตัวอีก
"น้องบอกแล้วงัยว่าให้โทรมาเบอร์ฉัน ยังไม่รู้อีก
เหรอว่าน้องกับฉันเป็นอะไรกัน นายก็ไปได้แล้ว อย่ามายุ่งกับน้องอีก" เดี๋ยวนะพี่ตาต้าพูดว่าฉันกับพี่เป็นอะไรกัน ฉันหน้าเหวอและงงมาก เป็นอะไรกันฉันยังไม่รู้เลย แต่เพื่อกันพี่วินออกไปจากฉัน ฉันเลยไปเกาะแขนพี่ตาต้า เล่นให้เนียนไป แต่พี่ตาต้านี่สิมือไว เอามือมากุมมือฉันไว้ อยากชักมือออกก็กลัวพี่วินไม่เชื่อ ฉันตาเขียวใส่พี่ตาต้า ยังหน้ามึนไม่ยอมปล่อย จนพี่วินเดินออกไป
"เมื่อไหร่จะปล่อยมือลูกอมคะ เนียนจับมือลูกอมใช่ไหม แล้วที่พูดว่าเป็นอะไรกัน เอาอะไรมาพูดคะ" ฉันทำเสียงเข้มใส่พี่ตาต้า ที่ไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของฉันเลย
"คนเขาอุตส่าห์หวังดีช่วย ไม่ขอบคุณไม่ว่า ยังจะมาว่าพี่อีก ที่บอกว่าเป็นอะไรกัน พี่หมายถึงว่าเราเคยเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องโรงเรียนเดียวกัน ลูกอมคิดอะไรไปไกลหรือเปล่า หรือลูกอมคิดกับพี่จริงๆ ไม่ได้นะครับ พี่เลือก" ปากพี่ตาต้านะเป็นแบบนี้แหละ แล้วจะไม่ให้ฉันอารมณ์ขึ้นได้งัย พูดอะไรเล่นๆไปหมด ใครมันจะไปรู้ว่าพี่ตาต้าจะสื่ออะไร ใครได้ยินแบบก็คิดแบบฉันทั้งนั้น ยังมาพูดกวนอารมณ์ฉันอยู่ได้
"ไม่ได้คิด และไม่อยากจะคิด เพราะผู้ชายแบบพี่มันไม่น่าคิดอะไรด้วยทั้งนั้น และไม่มีวันคิดค่ะ ลืมอีกอย่างค่ะ ขอบคุณนะค่ะที่ช่วย แต่ถึงพี่ไม่ช่วย ลูกอมก็มีวิธีจัดการค่ะ" ปากเสียและกวนฉันไม่เลิก ไม่กวนฉันสักวันจะได้ไหม ทางที่ดีอย่าได้เจอกันเลย เห็นแล้วโมโห จะพูดกับฉันดีๆ เหมือนคุยกับผู้หญิงคนอื่นไม่ได้หรืองัย
"อ้าวจะไปแล้วเหรอครับ ถ้าคิดอะไรกับพี่ก็บอกมาตรงๆ ไม่ต้องเดินหนี หรือว่าอายที่จะบอกพี่ครับ"
"หลงตัวเองจังเลยนะคะ ลูกอมว่าพี่ตาต้าเป็นคนคิดมากกว่า เห็นนะคะว่าอมรมณ์ขึ้น ตอนพี่วินเดินเข้ามาหาลูกอม ใจแกว่งกับลูกอมแล้วเหรอคะ" คิดว่าฉันจะยอมให้ง่ายๆ ฉันไม่มีวันเสียท่าให้พี่ตาต้าเด็ดขาด
"ลูกหมูแบบเธอ และปากแบบเธอเดินเข้ามาหา พี่ยังต้องคิดก่อนเลย เธอจะเป็นทางเลือกสุดท้ายของพี่ ผู้ชายแบบพี่ก็เลือกกินเหมือนกันครับ แบบเธอเนี่ย..." พี่ตาต้าไม่พูดต่อ แต่ใช้สายตาสำรวจร่างกายฉันไปทั่ว ฉันไม่เข้าใจสายตาที่พี่ตาต้ามองฉัน หรือว่าพี่ตาต้ากำลังเหยียดฉันหาว่าฉันอ้วนใช่ไหม คอยดูลูกอมคนนี้จะหาผู้ชายหล่อๆ มาควงฟาดหน้าให้ จะได้เลิกดูถูกฉันสักที หุ่นฉันแบบนี้ผู้ชายชอบจะตาย ฉันไม่ได้อ้วน ดูหน้าอกดูมๆ ของฉันสู้ผู้หญิงคนนั้นของพี่ตาต้าไม่ได้ตรงไหน ฉันดูดีและสวยมากกว่าด้วยซ้ำ
"อยากพูดอะไรก็พูดไปเถอะค่ะ วันหลังอย่ามากลืนน้ำลายตัวเองแล้วกัน" ฉันเดินหันหลังให้พี่ตาต้า พยายามควบคุมอารมณ์ ทั้งน้อยใจ ทั้งแค้น ฉันจะทำให้พี่ตาต้ามาคลุกเข่าตรงหน้าฉันให้ได้ ผู้ชายปากแซบ เดี๋ยวได้แซบแน่ ถึงทีฉันเมื่อไหร่จะเล่นตัวให้หนักๆ คอยดู ฉันไม่หันกลับไปมอง ไม่ฟังเสียงเรียก
- ผู้เขียน
