บทที่ 8 เอาคืน
1624 คำ
"ลูกอมฉันเห็นพี่ตาต้าเดินเข้าไปหาแกตอนซื้อข้าว พี่ตาต้าไปคุยกับอะไรแก พี่เขาจำพวกเราได้ด้วยเหรอวะ" ยัยแพตตี้มันกระซิบถามฉัน ดูเหมือนมันจะไม่อยากคุยกับพี่ดิว เหมือนคนมีเรื่องกัน มันเลยปล่อยกันยาคุยกับพี่ดิวแทน เหมือนจะแลกเบอร์อะไรกันไม่รู้
"คงจำได้แหละ เราไปกับยัยนิชามันบ่อยๆ พี่ตาต้าแค่เข้ากวนฉัน คนอะไรหน้าตาก็หล่อ แต่ปากไม่ดี ทีคุยกับผู้หญิงคนอื่น แจกยิ้มไปทั่ว ทีกับฉับปากเสียใส่" ฉันรู้สึกเสียเซลฟ์มาก
"ฉันรู้นะตอนพี่ตาต้าอยู่มีปลายแกชอบมองพี่เขา สเปคแกสิท่า" ใช่แล้วงัย เขาไม่ได้มองฉันด้วยซ้ำ
"ถึงจะสเปคฉันก็เถอะ ถ้าปากแบบนี้ และเจ้าชู้กะล่อน ฉันก็ไม่อยากเสี่ยง แกเดี๋ยวฉันมานะ ไปทำอะไรกวนประสาทคนบางคนเล่นๆ ชอบว่าฉันเป็นลูกหมู ผู้ชายไม่ชอบมอง ฉันจะไปพิสูจน์อะไรหน่อย" พอฉันหันไปเจอพี่ตาต้า ความคิดบางอย่างของฉันก็ผุดขึ้นมาในหัว
"แล้วแกจะไปไหนล่ะนั่น" ฉันลุกเดินจากโต๊ะ เพื่อไปหาผู้ชายกลุ่มหนึ่ง โดยไม่ได้หันมาตอบคำถามแพตตี้
"พี่คะ ที่พี่เดินมาคุยกับลูกอมเมื่อกี้ พี่มีอะไรกับลูกอมรึเปล่าคะ" ฉันเดินเข้าไปหาผู้ชายคนนั้น ที่กำลังจะชวนฉันคุยตอนซื้อข้าว แต่โดนพี่ตาต้าขัด เสียก่อน ด้วยความอยากชนะพี่ตาต้า มันต้องเดินหน้าท้าชน
"น้องชื่อลูกอมเหรอครับ พี่แค่อยากรู้จัก แต่โดนไอ้นั้นขัดเสียก่อน ถ้าลูกอมไม่ว่าอะไร พี่ขอช่องทางติดต่อลูกอมได้ไหมครับ พี่ริวนะครับ" พี่ริวส่งสายตามหวานหยาดเยิ้มมาให้
"พี่ริวเอาโทรศัพท์พี่มาสิคะ" พอพี่ริวยื่นโทรศัพท์มาฉันรีบ กดเบอร์ให้พร้อมแอดเพื่อน ฉันอยากเดินกลับโต๊ะ ถ้าไม่อยากเอาชนะฉันคงไม่เดินมา
"ลูกอมเพิ่มช่องทางติดต่อให้แล้วนะคะ งั้นลูกอมขอตัวไปกินข้าวกับเพื่อนนะคะ" ฉันหันหลังกำลังจะเดินไปหาเพื่อน ก่อนเดินไปที่โต๊ะ ฉันหันไปมองพี่ตาต้าที่มีท่าทางหงุดหงิด พี่ดิวแพ้แล้ว ฉันลบคำสบประมาทของพี่ตาต้าที่บอกว่าไม่มีผู้ชายสนใจฉัน สะใจเป็นบ้า จะได้เลิกดูถูกฉันสักที กำลังจะเดินหนีอยู่แล้วเชียว
"เดี๋ยวสิครับ มานั่งทานกับพี่ที่โต๊ะก็ได้นะครับ" พี่ริวพยายามรั้งฉันไว้
"ไม่ดีกว่าค่ะเพื่อนรอ ขอตัวนะคะ" ฉันหันกลับมาตอบพี่ริว ฉันอยากรีบๆไปจากตรงนี้ ฉันไม่จำเป็นต้องสนใจพี่ริว
"เดี๋ยวคืนนี้พี่โทรหาได้ไหมครับ ฉันไม่ตอบพี่ริว" อยากโทรก็เรื่องของพี่ แต่รับหรือเปล่ามันก็อีกเรื่องหนึ่ง ฉันเดินดุ่มๆกลับมาหาเพื่อน โดยไม่สนใจคำพูดของพี่ริว
"แกรู้จักกับพี่เขาหรืองัย จึงเดินเข้าไปทัก" พอฉันนั่งลงกินข้าว กันยามันก็ถามเรื่องที่ฉันเดินไปโต๊ะพี่ริว
"พี่เขาชวนคุยตอนไปกินข้าว แค่รู้จักกันไว้ไม่เสียหายอะไรหรอกมั้ง" ฉันตอบคำถามกันยาและก้มกินข้าวต่อ เพื่อนๆฉันนี่ยังไงกัน มองไปที่โต๊ะพี่รุจตลอด จนกินข้าวเสร็จ และกลับไปเรียนภาคบ่าย จนถึงเวลารับน้องเสร็จเราก็แยกย้ายกลับ เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น
"ค่ะม๊า มีอะไรกับลูกอมหรือเปล่าคะ ค่ะเดี๋ยวลูกอมเข้าไปดูให้นะคะ เรียนเสร็จแล้วค่ะ เดี๋ยวลูกอมออกไปตอนนี้เลย" พอรับน้องเสร็จม๊าฉันโทรหา บอกที่ร้านมีปัญหานิดหน่อยให้เข้าไปช่วยดู ฉันเลยรับปากม๊า และขับรถตรงไปที่ห้าง ที่มีร้านทองสาขาหนึ่งอยู่ในนั้น สินค้ามีปัญหาลูกค้าไม่พอใจ ม๊าเลยอยากให้ฉันไปเจรจากับลูกค้า ซึ่งงานนี้ฉันจัดการได้สบาย เพราะช่วยป๊าม๊าดูแลร้านทองที่ใหญ่ที่สุดในประเทศมาหลายสาขาตั้งแต่ เรียนมัธยมแล้ว
พอมาถึงห้างฉันตรงเข้าร้าน และเคลียร์กับลูกค้าจนเรียบร้อย ท้องมันเรียกร้องอีก ตั้งแต่เรียนจนรับน้องเสร็จ ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลย แวะหาของกินที่ห้างก่อนค่อยกับคอนโด ขณะที่กำลังเดินหาของกินอยู่นั้น เจอหญิงชายคู่หนึ่งกำลังเดินควงกันหน้าระรื่น เห็นแล้วหมั่นไส้ ไม่ใช่คนเดิมด้วย คู่ควงเยอะเหลือเกิน
"พี่ตาต้าคะ อีนี่มันเป็นใครคะ" มีผู้หญิงคนหนึ่งตรงเข้าไปหาพี่ตาต้ากับคู่ควงของเขา ผู้หญิงคนนั้นมีเรื่องกับฉันตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน ฉันหยุดยืนดูเหตุการณ์
"แล้วแกเป็นใครล่ะ ถึงมาเรียกฉันอี" ผู้หญิงอีกคนที่พี่ตาต้าควงมาด้วยโต้กลับ ชักสนุกแล้วสิ
"ฉันเป็นคนโปรดของพี่ตาต้า แกอย่ามาสะเอาะ ยุ่งคนของฉัน" ยัยนี่หน้าหมั่นไส้เหลือเกิน คราวที่แล้วกล่าวหาว่าฉันเป็นคู่ขา แล้ววันนี้ยังมาหาเรื่องคนอื่น ทั้งที่พี่ตาต้าบอกไปแล้ว ว่าไม่คิดอะไร และห้ามเข้ามาหาอีก ร้ายไม่เบาคราวที่แล้วรีบ ฉัเลยไม่ได้เอาคืน
"แล้วทำไมฉันจะยุ่งไม่ได้ล่ะ พี่ตาต้าโทรเรียกและไปหาฉันประจำ ฉันน่าจะโปรดมากกว่าแก เพราะพี่ตาต้าอยู่กับฉันเกือบทุกวัน" ยัยคนใหม่ก็มั่นหน้าเหลือเกิน พี่ตาต้าก็ปล่อยให้ผู้หญิงสองคนนั้น ทะเลาะกันอยู่ได้ โดยไม่คิดจะทำอะไรแหมพ่อหล่อเลือกได้ ดูภูมิใจตัวเองเหลือเกินที่มีผู้หญิงมาแย่ง ฉันจะเอาคืนทั้งพี่ตาต้า และยัยนั่น เอาให้วงแตก จนหาคู่ขาไม่ได้ คราวที่แล้วก็กันซีนฉันไปทีหนึ่ง นึกแล้วสนุก หาอะไรทำขำๆ
"ที่รักคะ มาทำอะไรอยู่ตรงนี้คะ ลูกอมหิ๊ว หิว ไหนนัดกันที่ร้าน แล้วทำไมมาอยู่ตรงนี้คะ" ฉันเดินเข้าไปเบียดแทรกยัยคนที่พี่ตาต้าควงมาวันนี้ และไปเกาะแขนแทน จนยัยนั่นหันมามองหน้าฉัน เหมือนพี่ตาต้าจะมีรอยยิ้มที่มุมปากด้วย
"พี่ตาต้าแล้วยัยนี่เป็นใครอีกล่ะไหนวันนี้บอกว่านัดอิงอิงแค่คนเดียว ทำไมโผล่มาสองคนได้คะ" เรียกฉันไม่ดีอีกแล้ว ใครร้ายมาฉันร้ายกลับนะ
"ที่รักขาบอกไปสิคะ" พี่ตาต้ายังคงยืนนิ่ง ไม่ยอมช่วยฉัน กะจะทำให้ฉันหน้าแตกต่อหน้ายัยสองคนนี้ ไม่มีทางลงทุนขนาดนี้ ต้องทำให้สองคนนี้แตกพ่าย และทำให้สาวๆพี่ตาต้าหายไปด้วย ความที่ปากมันไวกว่าสมอง ฉันเขย่งเท้าขึ้นไปหอมแก้มพี่ตาต้าอย่างเร็ว และหันไปมองปฏิกริยาของสองคนนั้น
"ว๊ายแกอีหน้าหน้าด้าน" แค่เห็นหน้ายัยสองคนนั้นตกใจ ความสะใจของฉันก็มา ไม่ได้คิดว่าจะเกิดอะไรตามมา
"เห็นขนาดนี้แล้วคงไม่ต้องถามว่าฉันเป็นอะไร และฉันไม่ได้หน้าด้าน พวกเธอสองคนควรจะไปกันได้แล้ว จะมาอยู่ขัดขวางฉันกับพี่ตาต้าทำไม" ฉันลอยหน้าลอยตาตอบสองคนนั้น
"ฉันไม่เชื่อแกหรอก พี่ตาต้าไม่มีทางชอบแก คราวที่แล้วพี่ตาต้ายังว่าแกอยู่เลย" ฉันอยากเอาชนะขั้นสุด ยัยนี่หาเรื่องฉันบ่อย คราวนี้จะได้รู้กันไปว่าฉันแน่กว่าเธอ ฉันหันหน้าไปหาพี่ตาต้าที่ยังยืนนิ่งมองเฉยๆ ฉันเอามือสองข้างไปจับที่หน้าพี่ตาต้า และโน้มใบหน้าพี่ตาต้าเข้าหาฉัน ประทับริมฝีปากฉันกับพี่ตาต้าทันที โดยไม่ได้แทรกลิ้นเข้าไป พี่ตาต้าเหมือนจะช็อค ฉันก็ช็อค ฉันทำอะไรลงไปวะ ฉันกำลังจะเอาปากออกจากพี่ตาต้า
แต่ไม่ทันเพราะพี่ตาต้า อามือสองข้างมาประกบมือฉันไว้ และจูบตอบ แบบที่ไม่ใช่แค่ประกบ
"อืม" ฉันกำลังจะดิ้นขัดขืน
"อย่าทำตัวมีรุจ และห้ามแว๊ดล่ะ เดี๋ยวสองคนนั้นจะรู้ว่าเธอเล่นละคร จะแพ้เอา ทำให้สมจริงไปเลย" พี่ตาต้าเอาปากออกจากฉันแล้วบอกให้ฉันอย่าทำตัวมีพิรุจ ฉันนึกว่ามันจะจบแล้ว แต่พี่ตาต้ากลับก้มมาจูบฉันต่อ ฉันผู้สติหลุดลอย ได้ยินแต่เสียงวี๊ดๆของสองคนนั้น พอได้สติกลับมา ฉันดันหน้าพี่ตาต้าออก
"ไปได้แล้วครับทั้งสองคน หรือจะดูพี่จู๋จี๋กันอีกครับ ได้นะพี่ไม่ขัด" ฉันกำลังช็อคกับเหตุการณ์ไม่ทันจะได้ดูสองคนนั้น ทำหน้ายังไงตอนเดินออกไป
"ถึงกับเคลิ้มเลยเหรอครับ แค่โดนจูบแค่นี้ ถ้าโดนลิ้นไปด้วย ไม่ละลายไปเลยเหรอ" พอได้ยินแบบนี้สติกลับมาทันทีมันจะมากไปแล้วนะพี่ตาต้า พี่ตาต้าทำหน้าล้อเลียนฉันได้อย่างน่าหมั่นไส้ ฉันกำลังโมโหมาก ที่เผลอทำแบบนั้น และโดนฉวยโอกาสเอาคืน
"ไอ้พี่ตาต้า"
- ผู้เขียน
