ไม่อยากเชื่อ
1281 คำ
"อ่าว ดินเป็นอะไรอ่ะ"
"พี่ไนล์ เจ๊อ่ะ" ผมเอ่ยถามพี่ไนล์ที่ขับรถมารับหน้าคณะ ปกติเจ๊จะเป็นคนมารับหรือไม่ก็ให้กลับเอง ไอ้ผมก็เดินกะเผลกๆ ตรงไปทางรถของพี่ไนล์จนพี่เขาขมวดคิ้วเข้าหากันตอนเห็นผมเดินแบบนั้น
"ขอบฟ้าไปทำกิจกรรม แล้วนี่เราเป็นอะไรเดินแปลกๆ"
"ผมเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยครับ"
"เดี๋ยวก็โดนขอบฟ้าบ่นหรอก"
"มันช่วยไม่ได้นี่ครับ มันเกิดไปแล้วอ่ะ" ผมทำหน้าหงอยเมื่อได้ยินแบบนั้น เพราะยังไงเจ๊ก็ต้องบ่นอยู่ล่ะ
"พี่ไนล์ ผมถามอะไรหน่อยสิ" ผมเดินเข้ามานั่งในรถก่อนที่จะเอ่ยถามในสิ่งที่ผมคาใจมาตั้งนาน พี่ไนล์หันมามองผมแล้วเลิกคิ้วขึ้นเหมือนรอให้ผมถามออกไป
"เรื่องเจ๊กับพี่เอวา" รอยยิ้มสดใสของพี่ไนล์หุบลงทันทีหลังจากได้ยินผมเอ่ยชื่อใครบางคนออก พี่ไนล์ถอนหายใจออกมาอย่างแรงราวกับว่าลังเลที่พูดออกมา
"ถ้าพี่ลำบากใจไม่เป็นไรก็ได้นะครับ ผมแค่สงสัยเฉยๆ"
"ขอบฟ้ากับเอวาหน่ะ เขาเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งนานแล้ว ตอนนั้นพี่เป็นแฟนกับเอวา เธอเป็นคนที่หวานนอกเปรี้ยวใน ภายใต้ความอ่อนหวานนั้นเธอเป็นคนค่อนข้างเอาแต่ใจ ขี้หึง ขี้หวง จนมันเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ ก็ได้ขอบฟ้านี้แหละช่วยไว้"
"เธอทำเพราะเธอรักพี่มากหรือป่าว"
"ถ้ารักมากขนาดที่ต้องทำขนาดนั้น พี่ก็ไม่ไหวหรอก"
"....."
"มันเป็นเรื่องที่เข้าใจค่อนข้างยาก แต่ผู้หญิงคนนั้นน่ากลัวกว่าที่ดินคิดอีกนะ ด้วยอำนาจของครอบครัวและนิสัยของเธอนั้นแหละ"
"งืมมม หรอครับ"
"ไปกันเถอะ ป่านนี้ขอบฟ้ารอแล้ว"
.
.
.
วันต่อมา
"น้าาาา ดิน แผ่นดินเพื่อนรัก ดินค้าบบบ ดินนนน" ผมนั่งทำหน้าเหยเกเมื่อไอ้ไทน์มันนั่งขอร้องให้ผมไปเต้นรำแทน ซึ่งผมน่าจะปฏิเสธมันไปรอบที่เก้าร้อยล่ะ เพราะเหตุผลมันโครตแย่เลย มันบอกว่า มันนัดดาวคณะไว้ ไม่อยากผิดนัด เอ้าก็แล้วไอ้ตอนนั้นไม่ได้ดูหรอว่า มันซ้อนกัน มันตั้งใจให้ซ้อนกันมากกว่า
"ไม่ ไอ้วาเลนไทน์ ปล่อยเลยขนลุกไอ้เหี้ย"
"เอ้ออ จำไว้เลย" มันนั่งกอดอกหันหลังให้ผมราวกับว่า กำลังงอนอยู่
"อย่ามาทำตัวเด็กๆน่า ไอ้ไทน์"
"...."
"เห้อออ! ก็ได้ พอใจหรือยัง"
"เย้!!! ฟอดดด" พลั้ก! ไอ้ไทน์ไอ้ห่ารากมันหอมแก้มผม บ้าจริงๆ
"เห้ยย!! กูจะบอกผู้หญิงมึงให้หมดเลยว่า มึงเป็นเกย์ ไอ้บ้าเอ้ยย"
"ฮ่าๆๆๆ ไปแหละ โชคดีนะ ไม่ยากหรอกมึงเต้นเป็นอยู่แล้วนี่" เต้นเป็นก็จริงอยู่หรอก แต่คู่เต้นกูเขาปกติที่ไหนกันล่ะ แต่คิดไปมาก็ดีเหมือนกันผมก็อยากรู้ว่า พี่เอวาเขาเป็นอย่างที่เขาว่ากันหรือป่าว บางทีเธอก็ใจดีบางทีก็เหมือนดุร้าย
ตุบ! เพล้ง! พลั้ก!
เสียงบางอย่างที่ดังอยู่ไม่ไกลทำให้ผมถึงต้องเอียงหูเข้าไปฟัง ยิ่งผมเดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆ แล้วก็มีเสียงหัวเราะดังเพิ่มขึ้นมาอีก ตามตรอกซอกซอยที่เปลี่ยวมีแบบนี้เกิดขึ้น น่ากลัวชะมัดเลย ผมค่อยๆเดินเข้าไปเข้าเสียงนั้นเรื่อยๆ ก็เจอกลุ่มผู้ชายประมาณ 4-5 คนแล้วก็ผู้หญิงคนนึง หื้ม? ผู้หญิงหรอ หน้าคล้ายๆ คุ้นๆจังวะ จนเธอหันมามองผมตาโตก่อนจะเปลี่ยนเป็นใบหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม พี่เอวานี่หว่า! เขามาทำอะไรตรงนี้กับผู้ชายมากมายขนาดนี้ แล้วยังมีคนที่นอนกองอยู่กับพื้นอีก แต่ตอนนี้เหมือนจะไม่ใช่แค่พี่เอวาล่ะที่หันมาทางผม ตอนนี้ทั้งกลุ่มหันมาหมดเลย
"เห้ยย มาเสือกอะไรวะ"
"เอ่อออ คือผม..."
"อยากลองดีหรือไง" พี่ผู้ชายคนนั้นหันมาถามผมด้วยสายตาเกรี้ยวกราด ก่อนที่ทั้งกลุ่มเหมือนกำลังจะเดินมุ่งหน้ามาทางผม ผมกำลังจะโดนกระทืบหรอ แล้วทำไมพี่เอวายืนเฉยๆ เขาไม่คิดจะช่วยอะไรผมเลยหรือไง
"ผมขอโทษครับ ผมแค่จะเดินไปซ้อมเต้นรำเฉยๆครับ ผมขอโทษๆ"
"ฮ่าๆๆ ดูไอ้เด็กขี้กลัวนี่สิ ยกมือไหว้พันละวันเลย"
"ผู้ชายอะไรเสียศักดิ์ศรีชะมัดเลย ว่ามั้ยเอวา" พี่เอวาไม่ได้ตอบอะไร นอกจากจะไม่ตอบอะไรแล้วยังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นอีก ส่วนผมตอนนี้กำลังโดนรายล้อมด้วยผู้ชายกลุ่มนั้นที่ต่างส่งสายตาดูถูกมาที่ผม ก็ผมกลัวนี่
"ฮือออ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจะมาเห็น"
"ฮ่าๆๆ ร้องไห้ใหญ่เลยเว้ย น่าแกล้งจริงๆวะ ไอ้เด็กนี่" ผมไม่รู้ว่า จะร้องไห้ทำไม แต่ผมกลัวมากเลย ใครเป็นคนบอกว่า ผู้ชายไม่มีสิทธิ์ร้องไห้เพราะกลัวกันล่ะ ตุบ! ตุบ! ไม่ต้องถามนะครับว่า ตอนนี้ผมอยู่ในสภาพอะไร โดนกระทืบอะสิ ผมไม่เคยคิดว่า ตัวเองจะต้องมาโดนกระทืบเพราะเห็นอะไรแบบนี้ ขอร้องใครก็ได้ช่วยผมทีเถอะ
"ฮือออ ฮือออ"
พรึ่บ!
"อะไรวะ เอวา"
"พอแล้ว แค่นี้ก็พอแล้ว ไม่เห็นหรือไงว่าน้องมันกลัว"
"แต่มันเห็นที่เรากระทืบไอ้นั้นนะ ปกติมึงไม่เคยเป็นแบบนี้นะ เด็กคนนี้เป็นใครวะ" พี่ผู้ชายคนนั้นยิ้มมุมปากถามจนพี่เอวาถอนหายใจออกอย่างแรงแล้วมองมาทางผมที่กำลังกองอยู่ สภาพไม่ต่างอะไรจากผู้ชายก่อนหน้านี้ที่ผมเห็นเลย
"มันก็แค่มาเห็น มันไม่เอาไปบอกใครหรอก"
"มึงรู้ได้ไง"
"มันเป็นน้องฉันเอง พอใจแล้วนะ ฉันไปล่ะ" กลุ่มพี่ผู้ชายพวกนั้นพยักหน้ารับอย่างง่ายดาย อะไรวะแค่นี้เองหรอ ทำไมพี่เอวาไม่ช่วยผมตั้งแต่แรกเนี้ย ป่านนี้ข้างในผมแตกไปหมดแล้วมั้ง แต่จะว่าไป เมื่อกี้พี่เอวาเรียกผมว่า น้องหรอ
"ลุกได้มั้ย"
"...."
"เห้อออ! นายนี่มันแส่ไม่เข้าเรื่อง" พี่เอวาย่อตัวลงมาประคองร่ายกายผมตอนนี้ที่ไม่ต่างอะไรจากซากศพ ไม่คิดว่ามันเจ็บตอนนี้
"....."
"แล้วนายจะเดินไปไหน แล้วเดินไปทางนั้นทำไม ไม่รู้หรือไงว่ามันอันตราย"
"...."
"โอ๊ยยย พี่เบาๆหน่อยสิ" ผมร้องโอดโอยเมื่อพี่เอวาจิ้มเข้าแผลของผม เพราะผมไม่ยอมปริปากคุยกับเขาเลย
"พูดได้สักที" พี่เอวาหันพูดกับผมด้วยสายตาเรียบเฉยแต่ก็ปนความอ่อนโยนหน่อยๆ ที่ผมไม่พูดก็มันเจ็บนี่แล้วก็โกรธพี่เขาด้วยที่รู้อยู่แล้วว่า แค่พี่เขาพูดออกมา ผมก็ไม่ต้องโดนกระทืบแบบนี้หรอก
"ไป ฉันจะพาไปทำแผล"
"ผมต้องไปซ้อมเต้นรำนะ"
"สภาพแบบนี้นะ อย่าว่าแต่เต้นรำเลย แค่ลุกยังไม่ได้เลย น่ารำคาญจริงๆ" รำคาญแล้วมายุ่งด้วยทำไมล่ะ แต่ก็ได้แต่คิดในใจล่ะครับ ไม่กล้าพูดออกไปหรอก เดี๋ยวพี่เขาโมโหแล้วทิ้งผมไว้ตรงนี้เดินมีคนเดินผ่านมาผมอาจจะโดนกระทืบอีก
- ผู้เขียน
