ร้ายนักรักได้มั้ย

ระยะอันตราย

"นายนี่ตัวหนักจริงๆเลยนะ"

"ก็ผมเป็นผู้ชายนี่"

"เป็นผู้ชายแต่ปล่อยให้ตัวเองโดนกระทืบซะหมดสภาพ เห้อออ!" ผมหันไปมองผู้หญิงตัวเล็กที่โอบเอวผมเอาไว้ เห็นตัวเล็กๆแข็งแรงชะมัด ผมไม่เคยมองพี่เอวาใกล้ๆแบบนี้เลย เธอเป็นคนเป็นที่สวยมากเลย ผิวขาว จมูกโด่งรับเข้ากับหน้าได้อย่างพอดี ขนตายาวงอนขึ้น พึ่งสังเกตว่า พี่เขาเหมือนไม่ได้แต่งหน้าเลย คนอะไรหน้าสดแล้วสวยจริงๆ

"มองอะไร"

"แค่จะมองคนที่ช่วยเหลือผมเท่านั้นล่ะ"

"แล้วยิ้มอะไร" พี่เอวาผละตัวออกจากผมหลังจากที่เขาลากผมมาถึงรถของตัวเอง

"ยิ้มให้พี่นั้นแหละ ทำไมผมจะทำอะไรไม่ได้เลยหรือไง"

"รอยยิ้มที่มีความสุขแบบนั้น มันไม่ควรจะเกิดขึ้นตอนที่นายอยู่กับฉัน ไม่เคยมีใครอยู่ใกล้ฉันแล้วมีความสุขหรอกนะ แผ่นดิน" น้ำเสียงเศร้าๆ ของเธอที่เอ่ยออกมา ทำให้ใจผมกระตุกรัวเลย ถึงเขาจะพยายามหลบสายตานั้นไม่ให้ผมรับรู้ แต่ยังไงผมก็เห็นอยู่ดีล่ะ สายตาที่อ่อนแอแบบนั้นดูไม่เหมาะกับเธอเลยสักนิด

"ทำไมอ่ะ ผมอยากเป็นคนนั้นที่ไม่มีใครเป็นไม่ได้หรอ" พี่เอวาหันมาสบตาผมด้วยสายตาว่างเปล่า

"ฉัน..."

"แผ่นดิน!" ผมหันไปมองตามเสียงตะโกนแทรกเข้ามา เจ๊ขอบฟ้านี่หว่า มาได้ไงวะเนี้ย ผมหันไปมองหน้าพี่เอวาที่ทำหน้าเรียบเฉย

"เจ๊! มาได้ไงอ่ะ"

"ฉันต้องถามแกมากกว่า แกมาทำไรตรงนี้ แล้วสภาพแกไปทำไรมา ห๊ะ!" เจ๊พูดพร้อมกับตวัดสายตาที่ไปพี่เอวา แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้แคร์เจ๊เท่าไร ยืนดูเล็บมองนั้นนี้ไปเรื่อย

"ผมโดนนักเลงแกล้งหน่ะ พี่เอวาเขามาช่วยไว้"

"ห๊ะ! ช่วยหรือทำเองกันแน่"

"เจ๊! ผมบอกว่าช่วยก็ช่วยสิ"

"ไอ้ดิน แกตะคอกใส่ฉันทำไม"

"ทีเจ๊อ่ะ"

"นี่เอวา! เธอทำอะไรน้องชายฉัน ห๊ะ!" เพี๊ย! เจ๊พุ่งเข้าไปตบพี่เอวาที่ยืนอยู่จนหน้าหัน สภาพกูก็ไม่ดีอยู่แล้วยังจะต้องมาห้ามคนอื่นอีก โอ๊ยย! ชีวิตกู

"เจ๊ ทำอะไรวะเนี้ย!" พี่เอวาทำหน้าเอือมก่อนที่จะเอาลิ้นดันแก้มข้างที่ตัวเองโดนตบ เธอไม่ได้มีท่าที่จะตบคืนแต่เธอกลับขึ้นไปบนรถพร้อมกับปิดประตูอย่างแรงอีก ผมนึกว่าเรื่องจะจบซะอีกที่ไหนได้!

.

บรื้นนนน บรื้นนนนนน!!!!

"อรั๊ยยยย!! แกจะขับมาทางฉันทำไม" สิ่งที่เกิดขึ้นคือ พี่เอวาเร่งความเร็วรถก่อนที่จะขับมุ่งตรงไปทางเจ๊ ส่วนเจ๊ก็วิ่งหนีให้วุ่นวายไปหมดจนล้มลง

เอี๊ยดดด!!! ปึก!!

"ก่อนจะว่าอะไรใคร แหกตาดูก่อน เดี๋ยวจะได้ตายก่อนแต่งงาน"

"....."

"แต่ถ้าจะตาย ตายไปก็ขอให้ขึ้นสวรรค์ล่ะ เพราะตอนที่แกอยู่ในโลกฉันจะทำให้แกเหมือนลงนรกทั้งเป็นเลยล่ะ"

"พี่เอวา" ปึก! พี่เอวาไม่ได้สนใจคำเรียกของผม เธอแค่ตวัดสายตามาก่อนที่จะปิดประตูอย่างแรงแล้วก็ขับรถออกไป เห้อออ!! นึกว่าจะต้องจัดงานศพให้เจ๊ซะแล้ว

"ลุกไหวมั้ยเจ๊ เจ๊ก็ทำไรไม่ดูเลย ผมก็บอกอยู่ว่าไม่ใช่ๆ"

"ดิน ฉันบอกแกแล้วใช่มั้ยว่า เอวาไม่ธรรมดา"

"แต่เจ๊ไปตบเขาก่อนนะ"

"ไอ้ดิน!"

"ช่างเถอะ ลุกๆ โดยเดิมก็ซุ่มซ่ามอยู่ล่ะ ยังจะหาเรื่องใส่ตัวอีก" ผมบ่นพึมพำหลังจากที่เกิดเหตุการณ์เมื่อกี้ขึ้น ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมากผมก็ได้แต่ชะเง้อมองตามรถของพี่เอวา แล้วไหนจะเจ๊ที่ล้มลงไปอีก โชคดีจริงๆที่ตรงนี้ไม่ค่อยมีคนไม่งั้นเจ๊แกบ่นตายเลย

ตุบ! "โอ๊ยย เบาๆหน่อยสิไอ้ดิน"

"เจ๊ สภาพผมก็แย่เหมือนกันแหละ"

"แล้วใครใช้ให้แกไปยุ่งกับเอวาล่ะ ไม่รู้หรือไงว่า ยัยนั้นอันตรายขนาดไหน บ้าจริง"

"นี่! เจ๊ผมถามจริงเหอะ เจ๊ไม่ได้ไปแย่งพี่ไนล์มาจากพี่เอวาจริงๆใช่มั้ย" ผมถามด้วยเสียงจริงจังพร้อมกับนั่งลงบนโซฟาตรงข้ามเจ๊ จากเสียงแว๊ดๆเมื่อกี้ กลายเป็นเสียงบรรยากาศเงียบ ทำไมวะผมถามอะไรผิดไปหรอ

"ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่สิ่งอยากให้แกรู้ไว้คือ ฉันไม่ได้แย่งของใคร" ขอบฟ้าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ก่อนที่จะลุกขึ้นห้องไปโดยที่ไม่ได้รอให้น้องชายถามรายละเอียดต่อ สิ่งที่อยู่ในใจขอบฟ้าก็อัดแน่นไม่แพ้เอวา เพียงแต่เขาไม่สามารถที่จะแสดงออกมาได้เหมือนเอวาแค่นั้นเอง

.

.

หลายวันต่อมา

ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่เจอพี่เอวาอีกเลย ส่วนเจ๊ก็ดูเงียบๆไป ผมไม่เข้าใจความคิดของผู้หญิงเลยจริงๆ เรื่องแผลที่ได้มาก็เริ่มขึ้นแต่ก็ยังช้ำๆอยู่ คนอะไรมือเท้าหนักชะมัด ส่วนไอ้ไทน์ไม่ต้องถามพูดถึงหรอก ไม่อยู่ตามห้องน้ำก็อยู่ตามห้องเก็บของแถวๆนี้ล่ะ ผมจะรอดูมันวันที่มันเจอคนที่รักผมอยากรู้มันจะหยุดได้มั้ย

ตุบ! "โอ๊ยยย อีกแล้วหรอวะเนี้ย ทำไมทุกครั้งที่ออกมาจากบ้านต้องเจออะไรแบบนี้ตลอดเลย"

"ซุ่มซ่าม"

"พะ...พี่เอวา"

"ทำไมนายต้องตกใจที่เจอหน้าฉันขนาดนั้นด้วย" พี่เอวาขมวดคิ้วเข้าหากัน ผมดูตกใจหรอ ไม่เห็นรู้เลย

"เอ่อออ..."

"นายนี่มันซื่อบื่อ ซุ่มซ่าม ไหนแผลหายหรือยัง"

"เห้ยยยพี่ พี่เปิดแบบนี้เลยหรอ" ผมถึงร้องเสียงหลงเพราะพี่เอวาเดินมาถกเสื้อนักศึกษาผมขึ้น แต่ดูเธอไม่ได้มีท่าทีที่สะทกสะท้านอะไร แถมยังมาทำหน้างงใส่ผมอีก สำหรับพี่เขามันเป็นเรื่องปกติหรอที่เห็นหน้าท้องของคนอื่น

"นายตะโกนซะ กลัวไม่มีคนหันมามองหรือไง

"ผมเขินต่างหากล่ะ"

"หรอ" สุดท้ายพี่เอวาก็ลากผมมาที่รถของเธอ ขอใช้คำว่าลากนะครับเพราะผมก็ไม่ได้เต็มใจเท่าไร แต่พี่เขาก็แรงเยอะมากฉุดกระชากลากถูผมมาจนได้

"พี่จะทำไรผมเนี้ย บ้าน่า ไม่เอาหรอกนะ ผมยังเด็กอยู่เลย"

"ฉันถามจริงนะ นายเป็นน้องไอ้ขอบฟ้ามันจริงมั้ยเนี้ย บ๊องแบ๊วจริงๆเลย"

"ผมเป็นน้องชายเจ๊จริงๆนะ แต่นิสัยค่อนข้างต่างกันมากเลย ใครๆก็บอกแบบนั้น"

"หึ ฉันเชื่อคนเหล่านั้น ถอดเสื้อ"

"พี่!!!!"

"จะทายา คิดว่าฉันพิศสวาทนายนักหรือไง"

"ก็ไม่แน่นะครับ ใครอยู่ใกล้ผมก็พิศสวาทผมทั้งนั้นแหละ" ผมค่อยๆปลดกระดุมเสื้ออกแล้วก็โน้มตัวลงไปใกล้กับหน้าพี่เอวา ตอนนี้หน้าของเราห่างกันแค่ไม่กี่เซน พอมองใกล้ๆ เธอเหมือนคนไม่มีพิษมีภัยอะไรเท่าไร ดูจะซื่อๆซะด้วยซ้ำ แต่ที่ติดใจคือ กลิ่นหอมจัง

"ใกล้ฉันมากๆ ระวังเจ็บตัวนะ"

"อยากใกล้ๆแบบนี้ เจ็บตัวก็ไม่เป็นไรหรอก คุ้มดีออก" เราสองคนพูดคุยทั้งที่ยังไม่มีใครผละหน้าออกห่างจากกัน ไอ้บ้าสิไอ้ระยะแบบนี้มันอันตรายต่อหัวใจผมจริงๆ ตอนนี้เสียงหัวใจผมเต้นแรงจังวะ สุดท้ายก็เป็นพี่เอวาที่กระตุกมุมปากก่อนจะผละหน้าออกไปก้มหยิบอะไรสักอย่างในลิ้นชัก นี่ผมกำลังทำบ้าอะไรอยู่เนี้ย สุดท้ายผมก็เป็นฝ่ายยิ้มเขินซะเอง

"เจ็บก็บอก"

"ผมถามได้มั้ย"

"อะไรอีกล่ะ นายนี่ขี้สงสัยจังเลยนะ"

"งืมมม...."

"จะถามอะไรก็ถามมาเถอะน่า เลิกทำหน้าแบบนั้นสักที เห็นแล้วมันขัดตา"

"กลุ่มผู้ชายเมื่อวันนั้น เขาเป็นใครหรอครับ"

"เพื่อนฉันหน่ะ วันหลังก็อย่าไปตรงนั้นอีก มันอันตรายเข้าใจมั้ย" พี่เอวาพูดทั้งที่ยังบรรจงทายาบนแผลของผม เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแม้จะไม่เห็นหน้าชัดๆก็รู้ว่า เธอกำลังรู้สึกผิดเรื่องวันนั้นอยู่

"พี่ไม่ต้องรู้สึกผิดก็ได้นะ ผมรู้ว่าพี่ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนั้น"

"นายรู้ได้ไง ฉันอาจจะสั่งพวกนั้นให้มากระทืบนายก็ได้"

"ถ้าเป็นแบบนั้นจริง พี่ไม่ลากผมมาและก็มานั่งทายาให้ผมแบบนี้หรอก จริงมั้ย" พี่เอวาเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม ไอ้แววตาที่เศร้าปนอ่อนโยนแบบนั้นมันหมายถึงอะไรกันนะ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอทำเหมือนรังเกียจผมจะตาย แต่เธอคงรู้สึกไม่ดีเรื่องวันนั้นล่ะมั้ง

"...."

"พี่..."

"วันหลังอย่าไปยกมือไหว้ใครแบบนั้นอีก ไม่มีใครเขาสนใจหรอกนะและยิ่งการที่แสดงตัวว่าเราอ่อนแอมากเท่าไร มันยิ่งทำให้คนเหล่านั้นอยากแกล้งนายมากเท่านั้น อย่าทำแบบนั้นอีกถ้าไม่อยากให้ร่างกายตัวเองจมลงกลายเป็นแผ่นดินเหมือนชื่อ" พี่เอวาไม่ได้ตอบคำถามผมแต่เธอกลับร่าวประโยคยาวเหมือนกับเป็นห่วงผมอย่างนั้นล่ะ การที่มีพยาบาลส่วนตัวน่ารักแบบนี้ทำให้ผมลืมความเจ็บไปเลยมองหน้าเธอในขณะที่ก็ยังคงบรรจงทายาที่มุมปากของผมอย่างเบามือ