ตอนที่ 11
“ไปก็ได้ ไม่ต้องขู่กันมากนักหรอก” จมูกโด่งยู่ย่น ‘คอยดูนะ...เผลอเมื่อไหร่ เธอจะรีบใส่เกียร์หมาให้เท้า วิ่งจนฝุ่นตลบไม่เห็นหลังเลยเชียว’
วิฬาร์ยืดตัว พยายามเดินยืดให้อกผายไหล่ผึ่ง ย่างเท้าอย่างมั่นใจแต่ขานะสั่นพอๆ กับเสียงในหัวใจที่ดังก้องสะท้อนเขาในช่องหูไปหาหมียักษ์ที่ตอนนี้เริ่มตีสีหน้าบึ้งตึงและดุอย่างกับเสือ ตวัดสายตาเข้มคมกริบมองมาอย่างกับจะให้ทะลุถึงหัวใจ จนเธอเสียวแผ่นหลังวาบ
“เมื่อไหร่คุณจะปล่อยผมกลับบ้านเสียที” วิฬาร์ทรุดตัวลงนั่งปุ๊บก็เอ่ยถามเรื่องที่ค้างคาใจปั๊บ เหตุใดเควินถึงบังคับให้เธออยู่ด้วยแบบนี้กัน...มันน่าสงสัยจนเผลอขมวดคิ้วเข้าหากัน
“เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น” เควินตอบกลับอย่างรำคาญใจนิดๆ ไหล่กว้างเลิกขึ้น เคลื่อนมือวางบนบ่ากว้าง ไล้ปลายนิ้วบนต้นไหล่
“ทำไม อยู่กับฉันแกมีปัญหาอะไรนักหรือไง” ตอนแรกนะแค่สงสัยแต่ก็ไม่แน่ใจ อีกอย่างเขามั่นใจในสายตาตัวเอง ไม่น่าจ
