ตอนที่ 12
ตอนแรกเธอคิดว่ากำลังฝัน หูเหมือนได้ยินคนเดินอยู่ในห้อง เหมือนถูกใครบางคนกดกอด แล้วเสียงทุ้มกลั้วหัวเราะที่ดังข้างหู...วิฬาร์ลืมตาตื่นทันควัน ลมร้อนๆ ที่เป่ารดข้างแก้มทำให้ไม่กล้าขยับ หัวใจเต้นระทึกไหวด้วยความตกใจ ตอนแรกกะว่าแค่จะนอนพักคลายความปวดสักงีบแล้วจะรีบไป แต่ไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่
“คะ...คุณกลับมาทะ...ทำไมครับคุณเควิน” เอ่ยถามเสียงสั่น จับท่อนแขนกำยำออกจากลำตัว แต่กลับถูกอีกฝ่ายกดเอาไว้และดันร่างเล็กให้เคลื่อนไป ก่อนร่างใหญ่จะทอดตัวลงมานอนแนบชิด เล่นเอาวิฬาร์ถึงกับเบิกตากว้าง สั่นไปทั้งตัวและหัวใจ
“ง่วง” ตอบเสียงงึมงำ แนบหน้ากับต้นคอระหง กอดกระชับร่างเล็กมาแนบอก
วิฬาร์ตอบกลับไม่ถูกไปเลย “ผมหิว คุณซื้อข้าวมาให้ผมไหม” ไม่รู้จะถามอะไรดี เพราะสมองหยุดทำงานไปชั่วขณะหนึ่ง
“เออ...ลืม”
กลีบปากนุ่มอ้ากว้าง ลืม...เป็นไปได้ไง คนความจำดีอย่างกับมีเมมโมรี่ช่วยจำนี่นะลืม
