ตอนที่ 14
นับตั้งแต่ไอ้เด็กเปรตนี่เข้ามาในชีวิต ทุกอย่างเปลี่ยนไป แม้เควินไม่เคยเอาใจใส่เธอแต่ก็ไม่เคยเมินเฉยและทำราวกับว่าเธอไม่มีตัวตน ไหนจะการย่างกรายเข้ามาในห้องทำงานเควินแต่ละครั้ง ไม่เคยเสียละที่ชายหนุ่มจะให้เธอเข้าใกล้ในระยะกระชั้นชิด เพราะมัวแต่โอ๋ไอ้ตัวเหม็นราวกับว่ามันเป็นน้องชายสุดที่รัก ซึ่งจากกันไปนานแสนนาน ทิ้งให้เธอต้องเหี่ยวแห้งกลายเป็นคนถูกนินทาและหัวเราะเยาะลับหลัง
“ถูกโละทิ้ง!”
เหมือนมีดคมกรีดเฉือนลงไปในหัวใจ มันเจ็บ...เจ็บยิ่งนัก เจ็บจนเหมือนหัวใจจะขาดรอน แล้วก็ทำให้เธอแค้น...แค้นใจไอ้เด็กเปรตนี่ยิ่งนัก หนทางกำจัดก็ยากเย็นเสียเหลือเกิน เมื่อเควินไม่เคยยอมให้มันห่างกาย ทำตัวติดกันอย่างกับตังเม หากเป็นไปได้เข้าห้องน้ำแต่ละครั้งก็แทบจะพาไปด้วย ไม่รู้ว่าจะพามันไปล้างอึด้วยหรือไงกัน...
“ว่าไง คุณทำได้ไหม” วิฬาร์เอ่ยถามท่ามกลางความเงียบ
“ทำไมฉันจะต้องทำอย่างที่แกว่าด้วย
