ตอนที่ 13
วิฬาร์ได้แต่หงุดหงิด เดินตะบึงตะบอนตามร่างหนาไปด้วยหัวใจไหวหวั่น ตลอดทั้งวันเควินทำให้เจ้าก้อนเนื้ออ่อนๆ ที่ฝังอยู่ในทรวงอกด้านซ้ายโป่งพองยิ่งกว่าลูกโป่ง รอยยิ้มที่น้อยครั้งจะได้เห็น มือใหญ่ที่จับจูงมือเล็ก แม้จะสะบัดเท่าไหร่ก็ไม่เคยหลุด จำต้องยอมให้เขาจับจูงไปไหนต่อไหน โดยคนตัวใหญ่ไม่แคร์สายตาคนรอบข้าง ซึ่งมองมาด้วยพร้อมเสียงนินทา คือปราการอันแข็งแกร่งคอยปกป้องคุ้มครองภัย ทำให้หัวใจสาวน้อยหวั่นไหว
การเทคแคร์เอาใจอย่างอบอุ่นและอ่อนโยน เหมือนกำแพงแก้วที่ล้อมกรอบหัวใจอยู่ถูกเจาะชอนไชโดยที่ผู้เป็นเจ้าของนั้นไม่ทันจะรู้ตัวและทันได้ระวังตัวเลย ความสุขมากมายพร่างพรายรายรอบ นานเท่าไหร่แล้วที่เธอไม่ได้ยิ้มเต็มวงหน้าเฉกเช่นวันนี้ คงจะเริ่มต้นมาจากวันที่ไอรินล่วงเข้ามาเป็นสมาชิกคนหนึ่งของบ้านล่ะมั้ง เด็กน้อยที่ต้องคอยระวังว่าทำอะไรให้แม่เลี้ยงที่เห็นเธอเป็นเหมือนกับตัวมารที่ต้องกำจัดทิ้ง
