ร่ายรักเชลยใจ

บทที่ 4

ตอนที่เธออายุครบยี่สิบปี คุณย่าได้จัดงานวันเกิดให้อย่างใหญ่โต แขกที่มาร่วมงานต่างก็สรรหาสิ่งของล้ำค่ามีราคามาให้เจ้าของวันเกิดแสนสวย แต่สิ่งเหล่านี้เธอไม่ต้องการสักนิด เธอต้องการแค่คำอวยพรสั้นๆ หรือแค่โปสการ์ดราคาไม่กี่บาทจากมารดา เธอจำได้ว่าหลังจากงานเลี้ยงเลิกแล้ว เธอได้แอบโทรศัพท์ไปหามารดาที่กรุงโรม แต่สิ่งที่เธอได้รับคือ แม่ของเธอปฏิเสธที่จะคุยด้วย หลังจากเหตุการณ์วันนั้นแล้วเธอก็ไม่กล้าโทรไปหามารดาอีก จะมีก็แค่การแอบติดต่อพูดคุยกับแองจี้ผ่านทางโทรศัพท์หรืออีเมล์บ้าง พิมพ์อัปสรเองก็ไม่เคยขาดการติดต่อกับเธอ แองจี้จะส่งอีเมล์มาหาทุกครั้งเท่าที่เวลาเอื้ออำนวยหรือถ้าหากวันไหนเธอได้รับค่าแรงจากการช่วยแม่ทำงานในร้านอาหารไทยเธอก็จะเจียดเงินเล็กน้อยเพื่อแอบโทรมาหาเธอ

อีกไม่กี่เดือน เธอกับแองจี้ก็จะมีอายุครบยี่สิบหกปี เธออยากให้แองจี้กลับมาเมืองไทย กลับมาฉลองวันเกิดด้วยกันสักครั้งหลังจากที่ไม่เคยมีโอกาสเลยตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เธอรู้ว่าแองจี้มีเงินไม่มากนักนอกจากเธอจะส่งโปสการ์ดไปให้น้องสาวแล้วเธอจะส่งเช็คของขวัญไปให้น้องสาวเพื่อเป็นค่าเดินทางกลับมาเมืองไทยด้วย

“น้องแอนนี่คะ” อิรวดีสะกิดเบาๆ พร้อมกับเอ่ยเรียกหญิงสาวที่นั่งนิ่งเงียบน้ำตาคลอเบ้า “น้องแอนนี่นั่งเงียบน้ำตาซึมแบบนี้คิดถึงคุณแม่อีกแล้วใช่มั้ยคะ”

อิรวดีเอ่ยถามเบาๆ พลางโอบแขนไปรอบบ่าเนียนที่เริ่มสั่นเทาตามแรงสะอื้นของหญิงสาว เธอรู้จักสนิทชิดเชื้อกับเนตรอัปสรตั้งแต่หญิงสาวเข้าวงการใหม่ๆ และเพราะชะตาต้องกันทำให้เนตรอัปสรว่าจ้างให้เธอมาเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้ซึ่งเธอก็รีบตกลงรับคำทันที เนตรอัปสรไม่เคยปิดบังเรื่องครอบครัวและเล่าเรื่องราวต่างๆ ของน้องสาวที่ชื่อพิมพ์อัปสรให้เธอฟังตลอดเวลา เธอเห็นอกเห็นใจหญิงสาวที่เข้มแข็งคนนี้ ตั้งแต่เข้าวงการบันเทิงนางเอกสาวไม่เคยทำให้เธอลำบากใจเรื่องการปฏิบัติตัวของเธอ ไม่เคยมีข่าวเสียหายออกมาให้เธอตามแก้ข่าวปิดข่าวให้วุ่นเหมือนดาราคนอื่นๆ แม้แต่ชายหนุ่มรูปงามที่ชื่อลักษณ์ ซึ่งเธอได้ข่าวแว่วๆ ว่าเป็นเศรษฐีเจ้าของฟาร์มเพาะม้าอยู่ทางภาคเหนือแอบหลงรักหญิงสาวตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย แต่น้องแอนนี่ก็ไม่ยอมเปิดใจรับรักสักที ทั้งนี้ทั้งนั้นเธอรู้ว่าแอนนี่กำลังกลัวชีวิตครอบครัว เธอกลัวล้มเหลวเหมือนชีวิตคู่ของบิดามารดาซึ่งสุดท้ายก็จบลงด้วยการแยกทางกันทำให้เด็กน้อยตาดำๆ สองคนต้องพลัดพรากจากกันนานถึงยี่สิบปีกว่า...

เนตรอัปสรเอนกายพิงอกอิรวดีอย่างอ่อนล้า ดวงตาคู่สวยร้อนผ่าวหยาดน้ำใสๆ แพรวพราวคลอเบ้าตาก่อนจะร่วงเผาะลงมาอย่างระงับไว้ไม่อยู่ น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยตัดพ้อต่อว่าสั่นเครือจนอิรวดีอดที่จะสงสารไม่ได้

“แอนนี่คิดถึงแม่ อยากรู้ว่าอ้อมกอดของแม่จะอบอุ่นเหมือนของพี่อิรวดีหรือเปล่า ทำไมแม่โกรธพ่อแล้วต้องพาลเกลียดแอนนี่ด้วยคะ แอนนี่คิดถึงแม่อยากจะไปหาแม่ใจจะขาด แต่...แอนนี่กลัวแม่จะไม่พูดกับแอนนี่ กลัวแม่จะไล่”

“พอแล้วค่ะน้องแอนนี่ อย่าต่อว่าท่านเลยค่ะ พี่เชื่อว่าผู้ใหญ่ท่านก็คงจะมีเหตุผลของท่านถึงได้ทำเช่นนี้ แต่ถึงยังไงน้องแอนนี่ก็ยังมีพี่ ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นพี่อิรวดีคนนี้ขอยืนยันว่าจะไม่ทอดทิ้งน้องแอนนี่เป็นอันขาด และน้องแอนนี่อย่าลืมนะคะว่าน้องแอนนี่ยังมีแองจี้น้องสาวแสนสวยอยู่อีกคน”

อิรวดีเอ่ยปลอบพร้อมกับเช็ดน้ำตาออกจากดวงตาคู่สวยจากนั้นก็ยิ้มหวานนำทางพร้อมกับเอ่ยแซวยิ้มๆ ให้อีกฝ่ายสบายใจ

“ไม่เอา...เลิกร้องนะคะ เดี๋ยวตาบวมจะถ่ายรูปออกมาไม่สวย ไหนเอาโปสการ์ดมาให้พี่ดูอีกทีสิคะ พี่อยากดูอีกครั้งว่าน้องแอนนี่ส่งภาพไหนไปให้น้องแองจี้บ้าง” อิรวดีร้องขอเสียงนุ่มอ่อนโยน เมื่อสักครู่เธอดูโปสการ์ดแบบผ่านๆ ตาบางแผ่นก็ไม่ได้ดูด้วยซ้ำ

เนตรอัปสรยกมือปาดน้ำตาออกจากดวงตาคู่สวยพยายามฝืนยิ้มหวานให้ผู้จัดการสาวสบายใจก่อนจะยื่นโปสการ์ดให้อีกฝ่าย

“สวยมั้ยคะ แอนนี่พยายามเลือกภาพที่สวยๆ ส่งไปให้แองจี้ดู แอนนี่อยากให้น้องมาเมืองไทยก่อนวันเกิดของเรา แอนนี่กับแองจี้ชอบทะเลเป็นที่สุด จำได้ว่าตอนเด็กๆ พ่อกับแม่พาเราไปเที่ยวหัวหิน เราพากันเล่นน้ำจนตัวดำ ถ้าแม่ไม่ไล่ตีก็ไม่ยอมขึ้นจากน้ำเด็ดขาด”

ภาพความประทับใจในวัยเด็กที่ผุดขึ้นมาในห้วงความคิดทำให้เนตรอัปสรหัวเราะออกมาอย่างสดใสร่าเริงได้ในที่สุด

“อืม...ถ้าน้องแอนนี่ชอบทะเล พี่อิรวดีว่าเอาแบบนี้ดีมั้ยคะ หลังจากน้องแอนนี่กลับจากเดินแบบที่อังกฤษแล้ว พี่จะเคลียร์คิวให้หมดเสร็จแล้วเราก็จองบ้านพักที่ปราณบุรีหรือที่หัวหินก็ได้แล้วแต่น้องแอนนี่ จากนั้นเราก็พาน้องแองจี้ไปฉลองวันเกิดที่ทะเลสักอาทิตย์สองอาทิตย์หรือจะอยู่สักเดือนก็ได้ น้องแอนนี่เห็นดีด้วยมั้ยคะ”

“ไปอยู่ตั้งเดือนจะไหวหรือคะ แอนนี่กลัวจะไม่มีเงินจ่ายค่าบ้านพัก”

เนตรอัปสรยิ้มหวานเห็นดีด้วยกับความคิดนี้ เธอตั้งใจไว้ว่าจะพักงานสักสองถึงสามเดือนเพื่อพาน้องสาวท่องเที่ยวให้ทั่วเมืองไทยเอาแบบเหนือจรดใต้ ตะวันออกจรดตะวันตกไปเลย

อิรวดียิ้มกริ่มเมื่อได้ยินคำวิตกเรื่องค่าใช้จ่าย เธอหรี่ตายิ้มหวานก่อนจะเอ่ยบอกกลั้วหัวเราะ

“เรื่องค่าบ้านพักน้องแอนนี่อย่าเป็นห่วงไปเลยคะ ลืมแล้วหรือคะว่าพี่อิรวดีมีเด็กๆ ในสังกัดเยอะแยะไปหมด คนล่าสุดที่เซ่อซ่าเดินมาตกหลุมพรางของพี่ ก็เป็นถึงเสี่ยเจ้าของรีสอร์ทที่ปราณบุรี ถ้าน้องแอนนี่จะไปจริงๆ เดี๋ยวพี่อิรวดีจะใช้มายาหมื่นเล่มเกวียนหาที่พักสวยๆ ติดทะเลให้”

เนตรอัปสรหัวเราะเบาๆ กับสุภาษิตทะแม่งๆ หูของผู้จัดการสาว “เนตรเคยได้ยินแต่คำว่ามายาร้อยเล่มเกวียน ไอ้ที่พี่อิรวดีพูดมายังไม่เคยได้ยินสักที”

“แหม!...ไอ้ร้อยเล่มเกวียนเขาจำกัดความไว้สำหรับผู้หญิง แต่สำหรับหญิงเทียมเหมือนพี่ต้องใช้หมื่นเล่มเกวียนถึงจะถูก”

อิรวดีจีบปากจีบคอบอกนางเอกสาวแสนสวย ถึงแม้เธอจะไม่ใช่สาวแท้แต่เธอก็ไม่เคยขาดรัก มีหนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่แวะเวียนเข้ามาทำให้หัวใจกระชุ่มกระชวยอยู่แทบจะตลอดเวลาแต่ถึงกระนั้นก็ไม่เคยมีใครรักเธออย่างจริงใจและยอมรับในสิ่งที่เธอเป็นสักคน