ทางด้านผู้ที่เร้นกายออกมาจากจวนท้ายตลาด ก็ตรงไปยังจวนของเฉินหวางทันทีที่ได้รับสัญญาณลับ ใช้เวลาเพียงไม่นาน แม่ทัพหนุ่มก็มาถึงจวนหลังใหญ่ที่อยู่ท้ายสุดของเมืองและตั้งอยู่บนเนินสูง ซึ่งสามารถมองเห็นเมืองจี้เกาได้เกือบทั้งเมือง เหมาหย่งเยวี๋ยนเข้าไปด้านในจวนด้วยความคุ้นเคย
“คารวะท่านแม่ทัพขอรับ หวางเย่ทรงรออยู่ที่ห้องหนังสือขอรับ” เจียงเฟิ่งผายมือเชิญแม่ทัพใหญ่แห่งเมืองให้ตามตนไปพบเฉินหวาง
เมื่อมาถึงห้องหนังสือองครักษ์หนุ่มก็ปลีกตัวไปทันที ปล่อยให้เหมาหย่งเยวี๋ยนเข้าไปด้านในเพียงลำพัง เขาค้อมกายลงเล็กน้อยเพื่อทำความเคารพผู้เป็นใหญ่แห่งเมืองจี้เกา “ถวายพระพรหวางเย่พ่ะย่ะค่ะ”
ชายหนุ่มที่กำลังก้มหน้าก้มตาสนใจเอกสารในมืออยู่นั้นเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้างดงามเกินกว่าจะเป็นบุรุษแย้มยิ้มบางเบาให้กับคนเบื้องหน้าตน “ตามสบายเถิดพี่เยวี๋ยน ที่นี่ไม่มีผู้ใดอยู่ไม่ต้องมากพิธี”
แม่ทัพหนุ่มพยักหน้ารับเล็กน้อ
