วันถัดมา ยามซื่อ... หานอ้ายถงมารับสตรีทั้งสองที่โรงเตี๊ยมเป่าโย่ว ก่อนจะพาพวกนางไปยังจวนแม่ทัพ ฉิงเฟยเซียนนั่งเงียบไปตลอดทาง คิ้วโก่งเดี๋ยวขมวดเดี๋ยวคลายอยู่เช่นนั้น มือกำแน่นจนชื้นเหงื่อ
“คุณหนูกังวลหรือเจ้าคะ” เสี่ยวฝานเข้าไปกุมมือนายหญิงไว้ แล้วแกะมือที่กำจนแน่นนั้นให้คลายออก
“อืม” ครางรับแผ่วเบา “เจ้าว่าแม่ทัพผู้นั้นจะยอมขายจวนให้เราหรือไม่”
เสี่ยวฝานส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่านางก็ไม่ทราบเช่นกัน “หากเราไม่ได้จวนหลังนี้ จะทำเช่นไรกันดีเจ้าคะ”
“ข้าคงต้องพยายามโน้มน้าวคนผู้นั้นก่อน หากไม่ได้จริงๆ เราคงต้องถอดใจแล้วหาที่ใหม่ แต่ข้าก็ไม่รู้ว่ายังจะมีจวนสภาพดีแบบนี้หลงเหลืออยู่อีกหรือไม่” นางเอ่ยเสียงอ่อย
ใช้เวลาเพียงไม่นาน รถม้าคันใหญ่ก็มาจอดเทียบหน้าประตูจวนแม่ทัพ ฉิงเฟยเซียนก้าวลงจากรถม้าด้วยการจับประคองจากสาวใช้ นางสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่เพื่อเรียกขวัญและกำลังใจตนเอง จากนั้นก็เดินตามหา
