เสียงคมอาวุธฟาดฟันกันดังก้องลานฝึก ร่างสูงในอาภรณ์สีดำทอดสายตามองทหารกล้าทั้งหลาย ซึ่งกำลังฝึกซ้อมกันอย่างขยันขันแข็ง แม้แสงแดดจะแรงกล้าเพียงใด แต่ชายฉกรรจ์เหล่านั้นหาได้สนใจไม่ พวกเขายังคงออกอาวุธกันอย่างเต็มที่ ชายหนุ่มยิ้มพอใจในผลงานของทหารใต้บังคับบัญชา
เหมาหย่งเยวี๋ยนผินหน้ามองร่างเล็กของเด็กชายวัยหกหนาวทั้งสอง ซึ่งบัดนี้กำลังประมือกันอย่างไม่มีใครยอมใคร แม้ว่าอาวุธที่ใช้จะเป็นเพียงกระบี่ไม้ ทว่าทุกครั้งที่ปราณกระบี่ของเด็กน้อยทั้งสองตัดผ่านพื้นลานฝึก ก็สามารถฝากรอยขีดข่วนทิ้งไว้ได้เช่นกัน ผ่านไปชั่วครู่ การประลองของพวกเขาก็จบลงที่ผู้เป็นพี่ได้ชัยเหนือผู้เป็นน้อง
“อาเหวิน เมื่อครู่โกงอาหมินเช่นนั้นรึ” หวงหมินเปากล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“อย่ามาหาความกันนะ อาหมินพลาดเองจะมาโทษอาเหวินไม่ได้หรอกนะ” หวงเหวินเปาตอบยียวน คิ้วเข้มได้รูปยักขึ้นเล็กน้อย อย่างต้องการกวนโทสะผู้เป็นน้องชาย
หว
