“ท่านลุง เรามาทำอันใดที่จวนหลังเก่าของท่านหรือขอรับ” หวงหมินเปาเอ่ยถามทันทีที่เห็นว่าพวกตนมาอยู่ที่ใด มิใช่ว่าจวนหลังนี้ท่านลุงเยวี๋ยนยกให้ผู้อื่นไปแล้วหรือ เรื่องนี้เป็นที่โจษจันกันอยู่พักใหญ่ เขาได้ยินอาเตี่ยกล่าวถึงเรื่องนี้กับอาเหนียงเช่นกัน
“ก็มาทานอาหารกันอย่างไรเล่า ลงไปกันเถอะ หากมัวชักช้าแล้วอาหารหมดก่อนลุงไม่รู้ด้วยนะ” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยเย้าผู้มีศักดิ์เป็นหลานชายต่างสกุล
“เช่นนั้นก็รีบไปกันเถิดขอรับ ข้าหิวจะแย่แล้ว อยู่ที่ค่ายทหารมาหลายวัน คิดถึงอาหารฝีมืออาเหนียงจังเลย เฮ้อ” หวงเหวินเปาทอดถอนใจเล็กน้อย อาหารที่ค่ายอิงฉ๋งรสชาติเหลือรับจริงๆ หรือเป็นเพราะว่าพวกเขาติดรสมือของมารดาก็ไม่รู้ เวลาทานอาหารของผู้ใดก็รู้สึกว่าไม่อร่อยสักนิด
“เช่นนั้นให้ลุงส่งพวกเจ้ากลับจวนเฉินหวางวันนี้เลยดีหรือไม่” แสร้งถามเสียงเข้ม
“ไม่ขอรับ!” เสียงปฏิเสธของเด็กชายดังขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน
“หึหึ นี
