เสียงเนย์ญรินทร์เรียกขานลูกรัก แต่เพลิงอัคคียังยืนนิ่งเขาไม่ได้ยินน้ำเสียงไพเราะของคนเป็นแม่เลยแม้แต่น้อย
“ลูกเฟนย์ เป็นอะไรลูก ไม่สบายรึเปล่า” เสียงมารดาหวานหูอีกครั้ง บุตรชายยังคงนิ่งเงียบเหมือนเดิม
“เฟนย์...” ฝ่ามือบางแตะเรียวแขนล่ำสันของบุตรชายเบาๆ เพลิงอัคคีหันขวับสะดุ้งอย่างตกใจ ก่อนจะรีบเปลี่ยนท่าทีฉับพลัน รอยยิ้มอบอุ่นถูกส่งให้ผู้เป็นแม่
“คิดอะไรอยู่ลูก มีอะไรไม่สบายใจ”
“เปล่าครับคุณแม่ ผมคิดเรื่องไม่เป็นเรื่อง” ดวงตาคมกล้าเสหลบเล็กน้อยราวกับหนีการถูกจับผิด
“คุณพ่อให้แม่มาตามจ้ะ ได้เวลาออกเดินทางแล้ว ไปถึงโน่นรีบโทรหาแม่นะลูก”
“ครับ”
วงแขนหยาบกระด้างวาดโอบเอวมารดานิดๆ ก่อนจะโอบประคองให้ท่านมาส่ง ดวงตาของคนเป็นพ่อขุ่นเคืองเล็กน้อยเมื่อสบมองอยู่ไม่ไกล เพลิงอินทรีรีบเข้าไปโอบกอดเมียรักแล้วจุ๊บแก้มขอกำลังใจมาหนึ่งที เนย์ญรินทร์ได้แต่ส่งค้อนให้พ่อของลูกที่ใช้ชีวิตร่วมกันมาเกือบส
