ตอนที่ 5 โลกสองใบ
2041 คำ
หลังจากเกิดเรื่องขึ้น ปราณไม่ได้ไปรบกวนคนรักที่ห้องพักของเธออีก เขาทำได้แค่ส่งข้อความบอกเธอเพื่อให้ใจเย็น ว่าจริงๆ แล้วแพรวพราวไม่ได้ตั้งท้องเพียงแต่เธอเรียกร้องความสนใจเท่านั้น
แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ได้ทำให้ดุจฟ้ารู้สึกดีขึ้นแต่อย่างใด ถึงอีกฝ่ายจะท้องหรือไม่ท้อง แต่ว่าสิ่งที่ปราณทำมันก็คือการนอกใจเธออยู่ดี
“เราเลิกกันเถอะ ฉันรับเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ” เธอบอกเขา ผ่านทางข้อความในตอนเช้าก่อนไปทำงาน เพราะไม่กล้าที่จะพูดอีกครั้งต่อหน้าเขา กลัวว่าตัวเองจะใจอ่อนกับท่าทางอ้อนวอนของเขา
ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น เขาก็มาเคาะที่ห้องของเธอเพื่อที่จะขอเจรจาด้วยท่าทีที่ร้อนรน และเป็นกังวลว่าเธอจะทิ้งเขาไป
“ฟ้าฟังฉันก่อน นี่มันความผิดครั้งแรกของฉัน เธอไม่คิดที่จะยกโทษให้ฉันเลยหรืออย่างไร ความดีของฉันที่ผ่านมามันลบล้างไม่ได้เลยเหรอ”
เขาเคาะห้องแล้วร้องถามเธอเสียงดังอยู่หน้าห้อง จนดุจฟ้าต้องเปิดประตูให้เขาเข้ามาคุยดีๆ
“อย่าทำแบบนี้ได้หรือเปล่า ไม่อายคนอื่นบ้างหรืออย่างไรที่ประจานตัวเองออกมา”
“ฉันไม่สนใจหรอก ขอแค่ให้เธอเข้าใจฉัน เด็กนั้นไม่ได้ท้องนะฟ้า เธอไม่ต้องกลัวว่าอนาคตเธอจะต้องรับภาระหรือมีปัญหา เกี่ยวกับลูกของใคร ฉันจะเลิกกับผู้หญิงคนนั้นให้เร็วที่สุด ขออย่างเดียว เธออย่าไปไหนนะ”
ดุจฝ้าดูท่าทางที่ร้อนรนและแววตาที่อ้อนวอนของเขา ก็ทำให้เธอลังเล จริงอยู่ว่าเธอรับไม่ได้เรื่องนี้ แต่ก็อย่างที่เขาบอกว่ามันเป็นความผิดครั้งแรกของเขา และเธอก็รักเขามาก ตอนนี้จึงกำลังสับสนว่าจะทำตามจุดยืนของตัวเองหรือจะทำตามเสียงหัวใจที่มันยังรักเขาอยู่
เมื่อเขาเห็นท่าทางเธอเริ่มใจอ่อนลงก็เริ่มง้อเธอหนักขึ้นเพื่อให้เธอเห็นใจ
“เธอก็รู้ว่าฉันรักและทำทุกอย่างเพื่อเธอมาโดยตลอด ฉันอาจจะก้าวผิดพลาดไปแค่ครั้งเดียว แต่นั่นมันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่รักเธอนะฟ้า ฉันผิดไปแล้วและตอนนี้ฉันก็สำนึกผิดแล้ว ฉันกำลังจะแก้ไขปัญหาทุกอย่าง จะปรับปรุงตัว เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะฟ้า เธอจะด่า จะว่า จะทุบตีฉันอย่างไรก็ได้ แต่ขอร้องอย่าเลิกกันเลยได้ไหม บ้านเรากำลังจะเสร็จ เรากำลังจะสร้างครอบครัวอยู่ด้วยกันแล้ว ความผิดครั้งนี้ฉันจะรับไว้เป็นบทเรียน นะได้โปรดเถอะ”
ชายหนุ่มยกทุกอย่างมาพูดเพื่อหว่านล้อมให้คนรักยกโทษให้เขาด้วยแววตาที่ดูสำนึกผิด ทำให้ดุจฟ้านั้นใจอ่อน ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้บอกตัวเองให้ใจแข็ง และเลิกกับเขาไปให้เด็ดขาด
“นะได้โปรดเถอะฟ้า ฉันจะไม่ทำผิดต่อเธออีกแล้ว”
“ฉันขอเวลาคิดหน่อยนะ” ดุจฟ้าบอกเขาอย่างลังเลเธอยังไม่กล้าตอบตกลงไปในตอนนี้เพราะยังทำใจไม่ได้
“ขอแค่เธอ ไม่ปฏิเสธออกมาฉันก็ดีใจแล้ว” เขาบอกแล้วโผเข้าสวมกอดเธอเอาไว้
เธอยืนนิ่งให้เขากอด รู้สึกสับสนอย่างบอกไม่ถูก อีกใจก็รักอีกใจก็อยากเลิก ไม่รู้จะเลือกทางไหนดี
“ในระหว่างนี้ ก็ไปจัดการปัญหาของนาย ให้จบก็แล้วกัน อย่าให้ใครมาวุ่นวายกับฉันอีก ไม่อย่างนั้นฉันจะไปแบบไม่หันหลังกลับเลย”
“ได้ฉันรับรอง ฉันจะไม่ให้ใครมาวุ่นวายกับเธออีก และฉันจะไม่มีใครอีกแล้ว จะไม่นอกใจเธอฉันสัญญา”
ปราณบอกเธอแล้วถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ที่ตอนนี้คนรักเริ่มใจอ่อนให้เขาอย่างที่เขาคาดเดาไว้ไม่มีผิด
‘เหลือแค่ต้องเลิกกับแพรวให้เด็ดขาดสินะ’ เขานึกในใจอย่างเป็นกังวล คิดไม่ตกกับความดื้อรั้นของแพรวพราว
**********************
ปราณนั่งกลุ้มอยู่ที่ร้านอาหารของเขา ตอนนี้ลูกค้ายังไม่ค่อยเข้ามาเยอะเพราะยังเป็นช่วงเย็นอยู่ ทำให้เขามีเวลาที่จะนั่งทบทวนเรื่องราวสิ่งที่เขาทำลงไป
“เป็นอะไรไปวะ” วศิน หุ้นส่วนอีกคนถามขึ้น แล้วเดินไปนั่งข้างๆ พร้อมกับบอกให้เด็กชงเครื่องดื่มให้กับพวกเขาทั้งสองคน
“ฉันกลุ้มเรื่องแพรวว่ะ ไม่รู้จะบอกเลิกอย่างไร”
“ก็เด็กมันรั้น สอนนิดหน่อยก็สงบแล้ว”
“แพรวไปหาฟ้าวันก่อน ตอนนี้ฟ้ารู้แล้วว่าฉันมีอีกคน ฉันเลยต้องมาจัดการแพรวให้เด็ดขาด แต่ว่านายก็รู้ มันไม่ง่ายเลย”
“ผู้หญิงอย่างแพรว ก็คงต้องการจะมีตัวตน แกก็ให้ตัวตนในพื้นที่ของแพรว ส่วนแฟนแกก็ให้มีตัวตนในพื้นที่ของเธอ ก็แค่ นั้น จะไปคิดอะไรมาก”
“ฉันอยากเลิกกับแพรวไปเลย ฉันไม่อยากเสี่ยงให้ฟ้ารู้อีก” ปราณบอกเพื่อนรักด้วยความกังวล
“ถ้าผู้หญิงสองคนนายยังจัดการไม่ได้ ชีวิตนี้นายจะไปจัดการอะไรได้ เป็นผู้ชายนะเว้ย จะให้มีเมียคนเดียว เบื่อตายพอดี ดูอย่างฉันสิเมียอยู่ทางกิ๊กอยู่ทาง บริหารเวลาได้ทุกอย่างก็จบ”
“แต่ฟ้ารับไม่ได้กับเรื่องนี้”
“ก็อย่าให้รู้สิวะ กลับบ้านไปฟ้าก็เป็นเมีย มาที่ร้านก็ให้แพรวเป็นแฟน อย่าให้สองคนเจอกัน มันจะไปยากอะไร ก็แค่แกตกลงกับแพรวได้ก็เท่านั้น คิดดูถ้าแกเลิกกับแพรวแล้ว จะซื่อสัตย์กับเมียแกได้นานซักแค่ไหนเชียว ในเมื่อคนมันเคยมีผู้หญิงรอบตัว สักวันแกก็ต้องมีคนอื่นอีกรอบ สู้มีแพรวไว้แก้เหงา เป็นตัวหลักอีกคนดีกว่ามีผู้หญิงหลายคนให้แกต้องปวดหัวไม่ใช่หรืออย่างไร” หุ้นส่วนหนุ่มพยายามหว่านล้อมด้วยความคิดของเขา อยากให้เขา คบกับแพรวพราวต่อไปอย่างลับๆ
วศินเป็นคนที่ไม่เชื่อในเรื่อง ของการมีผัวเดียวเมียเดียว โดยเฉพาะผู้ชายที่ยังไม่แต่งงาน มันเป็นสิทธิที่สามารถจะ นอนกับใครก็ได้ เพราะมันไม่ถือว่าเป็นการนอกใจ ส่วนเขาที่แต่งงานไปแล้ว มีผู้หญิงอีกคน เขาก็คิดว่ามันไม่ผิด เพราะเขาก็ยังดูแลภรรยาของเขาอย่างไม่ขาดตกบกพร่องทั้งเรื่องเงินและเรื่องบนเตียง จึงไม่รู้สึกผิดอะไรมากนัก
**********************
ปราณตัดสินใจโทรเรียกแพรวพราวเข้ามาหาเขา แล้วนั่งคุยถึงเรื่องนี้อย่างจริงจัง
“อะไรนะคะ พี่ปราณจะให้แพรวเป็นแฟนอีกคนหนึ่งอย่างงั้นจริงๆ เหรอคะ” เธอถามเขาด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นและดีใจกอดแขนเขาเอาไว้อย่างมีความสุข
“ใช่ แต่มีข้อแม้คือห้ามให้ฟ้ารู้เรื่องนี้โดยเด็ดขาด ห้ามไปวุ่นวายกับฟ้าเข้าใจไหม”
“เข้าใจค่ะ”
“ฟ้าคือว่าที่ภรรยาของผม คือตัวจริงขอผม แต่คุณคือแฟนของผมที่มีสิทธิ์มานั่งเฝ้าผมที่ร้านนี้ ผมจะไม่ให้ฟ้ามาวุ่นวายที่นี่และคุณก็ห้ามไปวุ่นวายกับฟ้าต่างคนต่างอยู่”
เขาตัดสินใจแล้วว่าในเมื่อแพรวพราวไม่ยอมเลิกกับเขา เขาจึงต้องสร้างสถานะให้กับเธอและทำความเข้าใจกันก่อน ลึกๆ แล้วเขาก็เสียดายแพรวพราวไม่น้อยเพราะเขาเป็นคนแรกของเธอ
“แล้วแฟนพี่จะยอมเหรอคะ”
“ฟ้าจะรู้เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด ผมถึงมาตกลงกับคุณก่อนนี้ไง เพราะถ้าฟ้ารู้ เราขาดกัน แล้วไม่ต้องปล่อยให้ท้องแล้วเอาเด็กมาอ้างอีก เพราะถ้าท้องผมจะรับผิดชอบแค่เด็กแล้วเลิกกับคุณ” เขาพูดดักทางเธอไว้ก่อน
“ว่าไง จะเลิกกัน หรือจะอยู่ในที่ของตัวเองต่อไป”
“ตกลงค่ะ แพรวจะเป็นแฟนอีกคนของพี่ ตอนที่อยู่นอกบ้านก็แล้วกัน แต่พี่ปราณต้องแบ่งเวลาให้แพรว เยอะๆ นะคะ” เธอบอกเขาเสียงออดอ้อนแล้วมีข้อแม้ในตอนท้าย
ปราณไม่ตอบ อย่างน้อยกันที่แพรวพราวรับปากว่าจะไม่ไปวุ่นวายกับดุจฟ้าก็ทำให้เขาเบาใจไปเปราะหนึ่งแล้ว ถึงจะรู้สึกผิดเล็กน้อยที่ยังคบหากับแพรวพราวต่อ แต่เขาก็คิดว่ามันคือเรื่องธรรมดาของผู้ชายที่สามารถมีแฟนได้หลายคนอย่างที่วศินบอก
**********************
อคินเรียกให้ดุจฟ้าเข้าไปพบเขาในห้องทำงาน ให้เธอนั่งลงแล้วมองใบหน้าที่ดูไม่สดใสของเธอ ซึ่งปกติแล้วจะยิ้มแย้มอยู่เสมอไม่ว่าจะเจองานหนักสักแค่ไหน
“ท่านประธานมีอะไรหรือเปล่าคะ”
“วันนี้คุณเป็นอะไร เหม่อทั้งวันเลย เอกสารที่เอาเข้ามาให้ผมเซ็นก็พิมพ์ผิดตั้งหลายจุด คุณไม่เคยทำงานพลาดแบบนี้มาก่อนนะดุจฟ้า”
“ขอโทษด้วยนะคะ เดี๋ยวฉันจะเอาเอกสารกลับออกไปแก้ให้เรียบร้อย”
“คุณคงทำงานหนักไป อยากลาพักร้อนไหม สักวันสองวันเผื่อทุกอย่างจะดีขึ้น” อคินถามอย่างห่วงใย ไม่ได้ประชดประชันเธอแต่อย่างใด
“ขอบคุณนะคะท่านประธาน แต่ฉันไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ ขอโทษด้วยนะคะที่วันนี้ทำงานผิดพลาด ต่อไปจะไม่ให้เกิดขึ้นอีกแล้วค่ะ”
เขามองใบหน้าของเธอที่ยังมีแววของความกังวลใจหลงเหลืออยู่ แต่ในเมื่อดุจฟ้าไม่ยอมเล่าออกมาก็แสดงว่ามันน่าจะเป็นเรื่องส่วนตัวไม่เกี่ยวกับเรื่องงานที่เธอได้รับมอบหมายจากเขา จึงทำให้เขาโล่งใจไปในเปราะหนึ่งแต่ก็ยังเป็นห่วงเธออยู่ดี
“งั้นก็เอางานนี้กลับไปแก้นะ อย่าให้พลาดอีก”
“ค่ะ ท่านประธาน ฉันจะเอากลับไปแก้ไขใหม่แล้วจะตรวจทานอีกรอบให้ดีก่อนที่จะเอามาส่งค่ะ” เธอบอกแล้วยิ้มให้เขาบางๆ ก่อนที่จะหอบแฟ้มเอาไว้แนบอก แล้วลุกขึ้นเดินไปที่ประตู
“มีอะไรก็ปรึกษาผมได้นะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงาน หรือว่าเรื่องส่วนตัว คุณก็ปรึกษาผมได้เสมอ คุณทำงานกับผมมานานเห็นคุณเป็นแบบนี้ผมก็ไม่สบายใจเลย”
ดุจฟ้าชะงัก มือที่กำลังจะเปิดประตูนั้นหยุดนิ่งเมื่อได้ยินคำพูดที่ห่วงใยของอคินที่เขาไม่เคยแสดงมันออกมา ไม่ว่ากับเธอหรือกับพนักงานคนไหนในบริษัทแห่งนี้ ทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความใส่ใจและความห่วงใยของเขา
เธอหันกลับไปมองเขา แล้วยิ้มให้ด้วยความรู้สึกดีใจและประทับใจในความห่วงใยของเจ้านายที่มีต่อเธอ
“ขอบคุณค่ะ ถ้าฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ ฉันจะปรึกษาท่านประธานเป็นคนแรกเลยนะคะ”
“ทุกเรื่องจริงๆ นะฟ้า ผมพูดจริงๆ” เขาย้ำบอกเธอว่ายินดีรับฟังเธอ ด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใยและอบอุ่น
“ค่ะ” เธอรับปากเขา ก่อนที่จะเดินออกไปด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มน้อยๆ
พอถึงโต๊ะทำงานของตัวเองรอยยิ้มนั้นก็หายไป พร้อมกับ เรื่องราวของคนรักที่วนเวียนอยู่ในหัวเธอไม่ยอมหยุด
“อย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเวลางานสิ ฟ้า” เธอเตือนสติตัวเอง
หญิงสาวเปิดลิ้นชักออก แล้วหยิบกระจกขึ้นมาส่องดูใบหน้าของตัวเอง
“ฟ้า เธอต้องตั้งใจทำงานให้มากกว่านี้ อย่าเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาคิดในที่ทำงาน ใช่ เธอต้องเอาเรื่องพวกนี้ออกไปจากหัวอย่าให้มันมากวนใจเธออีก อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด”
เธอให้กำลังใจตัวเองแล้วยิ้มให้กับกระจกนั้น เรียกรอยยิ้มที่สดใสของตัวเองกลับคืนมา สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วหยิบแฟ้มเอกสารตรงหน้าที่เธอทำผิดพลาดนั้นขึ้นมาเพื่อแก้ไขมันอย่างตั้งใจ
**********************
- ผู้เขียน
