ตอนที่ 4 ที่หนึ่งไม่ไหว
2035 คำ
อีกไม่กี่วันบ้านที่ปราณซื้อก็จะตบแต่งเสร็จ เขาพาดุจฟ้ามาดูบ้านด้วยกัน แล้วเดินชมส่วนต่างๆ ของบ้านด้วยความดีใจที่จะมีบ้านเป็นของตัวเอง
“ตอนนี้ฉันมีเงินแค่พอกู้ซื้อบ้านชั้นเดียวเท่านั้น อีกหน่อยถ้าเราทำงานเก็บเงินได้มากกว่านี้ เราค่อยซื้อบ้านหลังใหม่นะฟ้า ลูกของเราจะได้มีพื้นที่ให้วิ่ง”
“คิดไกลไปถึงนู่นเลยนะ”
“ก็ต้องคิดเผื่อไว้สิ ฉันไม่ได้คบเธอเล่นๆ นะฟ้า ฉันจริงจังกับความรักของเรามาก” เขาบอกแล้วสบตาคนรักด้วยสายตาที่จริงจัง
เธอมองดูสายตาของเขาและยิ้มให้เขาด้วยรอยยิ้มที่แสนหวาน ภูมิใจที่มีคนรักที่ดี และรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่เลือกมอบหัวใจให้ไม่ผิดคน
“ค่ะ พี่ปราณไม่เคยคบใครเล่นๆ” เสียงของแพรวพราวดังขึ้นมา เธอขับรถตามเขามาตั้งแต่แรกแล้ว
ปราณมองเธอด้วยสายตาที่แข็งกร้าว เป็นนัยบอกให้เธอกลับไปก่อน เพราะตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เธอควรจะมาพูดคุยกับเขา หรือว่าปรากฏตัวให้ดุจฟ้าเห็น
“เอ่อ นั่นใครเหรอปราณ”
“พนักงานที่ร้านน่ะ” เขารีบหันไปบอกคนรักก่อนจะหันมาทำตาเขียวใส่แพรวพราว
“มีอะไรไปคุยที่ร้าน วันนี้พี่พาแฟนมาทำธุระ”
“แพรวก็มีธุระสำคัญกับพี่ ถึงได้ตามมาคุยที่นี่ไงคะ” แพรวพราวบอกแล้วมองดุจฟ้าด้วยสายตาที่เย้ยหยัน จนดุจฟ้ารู้สึกว่าเธอไม่ใช่พนักงานของร้านธรรมดาเสียแล้ว
“น้องมีธุระอะไรกับแฟนพี่เหรอคะ” ดุจฟ้าถามด้วยประโยคที่แสดงความเป็นเจ้าของปราณตามสัญชาตญาณเมื่อรู้สึกว่ากำลังโดนอีกฝ่ายจะมาชิงเขาไปจากเธอ
“แพรวไม่ใช่พนักงานที่ร้านค่ะ แพรวเป็นแฟนอีกคนของพี่ปราณ ตอนนี้แพรวกำลังตั้งท้องลูกของพี่ปราณอยู่ เลยจะมาเรียกร้องสิทธิ์ของเมียอีกคน” เธอพูดออกมาแล้วยิ้มให้ดุจฟ้าด้วยรอยยิ้มที่ดูท้าทาย
“แพรว อย่ามาพูดบ้าๆ กลับห้องไปก่อน ค่อยไปคุยกันที่ห้อง”
“ไม่ แพรวจะคุยที่นี่” แพรวพราวยืนยันเสียงแข็ง
“ให้เธอพูดเถอะปราณ ฉันอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น” ดุจฟ้าบอก หัวใจเธอตอนนี้แทบจะสลาย เมื่อได้ยินว่าเขามีผู้หญิงอีกคน และเธอกำลังตั้งท้องลูกของเขาอยู่
“แพรวกับพี่ปราณคบกันมาสองเดือนกว่า ก่อนหน้านี้พี่ปราณมีคนอื่นอีกนะคะ แต่ว่ากับแพรวเขาจริงจังด้วยที่สุดแล้ว” เธอพูดให้รู้ว่าเขามีคนอื่นอีกนอกจากเธอ เพื่อตอกย้ำความเจ็บปวดให้กับดุจฟ้า
“แพรวพอเถอะ” ปราณบอกแล้วเอามือกุมขมับ รู้สึกได้ถึงความวุ่นวายที่กำลังจะเกิดขึ้น
เขาไม่ได้จริงจังกับแพรวพราว แต่เธอสลัดเท่าไรก็ไม่หลุดต่างหาก
“พูดต่อสิ” ดุจฟ้าบอก หัวใจเบาหวิว มือไม้สั่น รู้สึกว่าใจหายและชาไปทั้งตัว
“ก็ไม่มีอะไรมากค่ะ แค่จะมาบอกว่าท้องแล้ว”
“หยุดสร้างเรื่อง กลับไปคุยที่ห้อง” ปราณพูดออกมา เสียงเข้ม ทำให้แพรวพราวทำหน้ามุ่ยด้วยความไม่พอใจ
ดุจฟ้าพูดอะไรไม่ออก เธอเดินกลับไปที่รถแล้วนั่งร้องไห้อยู่ในนั้น
ปราณจับต้นแขนของแพรวพราวแล้วบีบมันแน่น จ้องมองด้วยสายตาที่เอาเรื่อง
“ผมบอกแล้ว อย่ามายุ่งกับคนของผม”
“ก็แพรวท้อง”
“ไหนบอกว่าจะกินยาคุม”
“ก็ลืมนี่คะ”
“กลับไปรอที่ห้อง”
“พี่ปราณ” เธอเรียกชื่อเขาเสียงแหลม
“คุณไม่ได้นอนกับผมแค่คนเดียวนะ อย่าลืมสิ” เขาบอกเธอแล้วจ้องด้วยสายตาที่เอาจริง จนแพรวพราวต้องยอมถอยออกไปก่อน
“ก็ได้ค่ะ” เธอบอกแล้วเดินออกจากบ้านของเขาไป
มองดูดุจฟ้าที่นั่งร้องไห้อยู่ในรถด้วยความสะใจ ที่ตัวเองได้แสดงตัวให้เธอได้รับรู้แล้วว่าปราณไม่ได้มีแค่ดุจฟ้าคนเดียว
*********************
ปราณพาคนรักกลับไปที่ห้องพักของเธอ เธอจะปิดประตูไม่ให้เขาตามเข้าไป แต่ปราณก็ดันประตูแล้วแทรกตัวเข้าไปก่อน
“ฟ้า ฟังฉันก่อนนะ มันไม่มีอะไรจริงๆ”
“ไม่มีอะไร แต่ท้องนะเหรอ”
“มันก็ใช่ แต่ฉันแค่พลาด วันนั้นเมามาก แล้วแพรวก็พูดไปเรื่อย ฉันไม่ได้มีคนอื่นเลย พลาดกับแพรวแค่ครั้งเดียว คงท้องกับคนอื่นแล้วตั้งใจจะให้ฉันรับเป็นพ่อ” เขาแก้ตัวด้วยแววตาที่ดูไม่มั่นคง จนเธอรู้สึกได้ว่าเขานั้นโกหก
“พอเถอะปราณ นายเลิกแก้ตัวได้แล้ว มันทำให้ฉันยิ่งรู้สึกแย่”
“ก็ได้ฉันยอมรับว่าฉันมีคนอื่น แต่มันก็แค่ทางผ่าน ฉันไม่ได้จริงจังอะไร เธอคือที่หนึ่ง คือตัวจริงของฉันนะฟ้า ถ้าเราแต่งงานกันไป เธอจะเป็นเมียหลวงของฉัน ฉันจะจดทะเบียนสมรสกับเธอ ยกย่องเธอเป็นภรรยา คนอื่นก็แค่ของเล่นแก้เหงาก็เท่านั้น”
“ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าความคิดแบบนี้จะหลุดออกมาจากปากนาย ปราณที่ฉันรู้จักไม่ใช่คนแบบนี้”
“แต่เธอจะได้เป็นตัวจริงของฉันนะฟ้า เธอไม่ต้องห่วงว่าใครจะมาแย่งอะไรไป เงินเก็บ บ้าน รถ ทุกอย่าง ฉันก็จะยกให้เป็นชื่อเธอ ทุกอย่างเลย”
เขาพูดหว่านล้อมเพื่อให้เธอยกโทษให้เขา โดยที่ไม่มีแม้แต่คำขอโทษหรือว่าสิ่งที่เขาจะจัดการได้เพื่อจบปัญหาได้
“ฉันไม่ได้คบกับนายเพราะเงินทองหรือสิ่งของพวกนี้นะปราณ ฉันคบตั้งแต่ที่นายไม่ได้มีอะไรเหมือนทุกวันนี้ และสิ่งที่ฉันต้องการคือเป็นแฟนนาย เป็นเมียของนาย ไม่ใช่เมียหลวง นายเข้าใจไหม แค่เมียเฉยๆ ที่ไม่มีลำดับต่อท้าย นายเข้าใจหรือเปล่า” ดุจฟ้าพูดแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างเหลืออด เธอรับไม่ได้กับการที่ต้องแบ่งความรักของเขาให้กับคนอื่น
ปราณเห็นดังนั้นก็เดินเข้าไปกอดเธอ รั้งมากอดเอาไว้ในอ้อมแขนของเขาอย่างรู้สึกผิด
“ฉันขอโทษนะฟ้า ที่ทำให้เธอเสียใจ ฉันผิดไปแล้ว” เขาบอกเธอเสียงอ่อน
ดุจฟ้าไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะดันตัวเขาออกไป จึงยืนให้เขากอดเธออยู่อย่างนั้น หวังจะได้ยินเขาบอกว่าทั้งหมดมันเป็นแค่เรื่องโกหก เขาแค่จะหลอกให้เธอเสียใจ แต่ว่ากำลังจะเซอร์ไพรส์อะไรสักอย่าง แต่มันก็ไม่ใช่
“ฉันจะคุยกับเด็กคนนั้นให้รู้เรื่องไม่ให้มาวุ่นวายกับเธออีก” เขาบอกเธอ
ดุจฟ้าดันตัวเขาออกแล้วสบตาเขาทั้งน้ำตา
“เราเลิกกันเถอะปราณ ฉันรับไม่ได้กับการนอกใจ นายจะทำผิดอะไรกับฉันเรื่องอื่นสักกี่ครั้งก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่การนอกใจ”
“ไม่นะฟ้า ฉันไม่ยอม” เขาบอกเธอเสียงเข้ม
เขากับเธอมาไกลถึงขั้นจะย้ายไปอยู่ด้วยกันแล้ว เขาไม่ยอมเสียเธอไปแน่
“แต่ฉันทนอยู่กับนายต่อไปไม่ได้หรอก ทั้งลูกและเมียของนาย ทั้งเรื่องที่นายนอกใจ มันคงทำให้ฉันอยู่ด้วยความหวาดระแวง นายไปรับผิดชอบผู้หญิงของนายเถอะ เราคงมาไกลได้เท่านี้ ฉันไม่อยากเสียใจไปมากกว่านี้อีกแล้ว”
“ไม่มีทาง อย่างไรฉันก็ไม่ยอมเสียเธอไป”
ดุจฟ้าร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเขามาตั้งแต่ที่เขาไม่มีอะไร เขาจะไม่ยอมเสียคนดีๆ อย่างเธอไปแน่
ปราณพุ่งเข้าจูบเธอ หมายจะปลุกปล้ำเธอให้ตกเป็นของเขา เพราะคิดว่าผู้หญิงนั้นถ้าได้ตกเป็นของผู้ชายแล้ว อย่างไรก็ต้องยอมทุกอย่าง
เธอขัดขืนเขา พยายามผลักหน้าอกที่แข็งแกร่งนั้นออกไปจากตัว แต่ก็ไม่เป็นผล
เขาดันตัวเธอไปที่เตียง ในขณะที่พยายามแทรกลิ้นเข้าไปในปากของเธอ แต่ดุจฟ้ากัดฟันเอาไว้แน่น ไม่ยอมให้เขาใช้ลิ้นรุกล้ำเข้าไป
เธอถูกเขาดันตัวนอนลงไปด้วยกัน พยายามจะถอดเสื้อผ้าเธอออกไปขณะที่เปลี่ยนเป้าหมายซุกไซร้ที่ซอกคอของเธอเพื่อปลุกเร้าอารมณ์
“ถ้านายขืนใจฉัน ฉันจะเกลียดนายไปตลอดชีวิต” เธอบอกเขาด้วยเสียงที่สั่นเครือ
ปราณหยุดการกระทำของตัวเองแล้วลุกขึ้นยืนมองคนรักที่ตอนนี้สภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา และสายตาที่บอกว่าเธอนั้นจริงจังกับสิ่งที่พูดแค่ไหน
“ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไปหรอกฟ้า อย่างไรเราก็ต้องย้ายไปอยู่บ้านด้วยกัน แต่งงานกัน เธอต้องเป็นเมียของฉัน และฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอต้องเสียใจอีก” เขาบอกเธอแล้วพ่นลมหายใจออกมาด้วยความโมโห ที่ตัวเองเกือบจะทำร้ายเธอลงไป
“ฉันจะไปเคลียร์กับผู้หญิงคนนั้นให้เรียบร้อย แล้วเราค่อยมาพูดเรื่องของเราทีหลัง”
ปราณจะคว้ากุญแจรถเดินออกจากห้องไปด้วยความโมโห เพื่อไปคุยกับแพรวพราวกับเรื่องที่เธอสร้างความวุ่นวายให้กับเขาในวันนี้
ดุจฟ้าเดินไปล็อกประตูห้อง เธอทรุดตัวนั่งลงร้องไห้ที่หลังประตู เสียใจที่วันนี้ต้องมาเจอกับความจริงที่แสนเจ็บปวด เมื่อชายคนที่เธอรักและไว้ใจ จะทำร้ายเธอและหักหลังเธอด้วยการนอกใจ
*********************
ปราณคุยกับแพรวพราวและคาดคั้นความจริงกับเธอ จนแพรวพราวนั้นทนไม่ไหวแล้วสารภาพความจริงว่าเธอไม่ได้ตั้งท้อง แต่แค่เรียกร้องความสนใจและต้องการแสดงตัวตนกับดุจฟ้าเท่านั้น
เขาโล่งใจไปในระดับหนึ่ง แล้วคิดจะเลิกกับแพรวพราวเพื่อจบปัญหา
“แพรวไม่เลิกหรอก พี่ปราณเป็นคนแรกของแพรว ท้องไม่ท้องพี่ก็ต้องรับผิดชอบแพรว”
“แต่เราตกลงกันแล้วว่าไม่ผูกมัดใดๆ แต่ทำไมแพรวทำแบบนี้”
“ไม่มีผู้หญิงคนไหนนอนกับผู้ชายเล่นๆ หรอกนะคะ แพรวก็รับปากไปอย่างนั้น เพราะว่าคิดว่าจะเปลี่ยนใจพี่ได้นี่นา” เธอบอกแล้วเข้าไปสวมกอดเขาจากด้านหลัง
“งั้นแพรวจะอยู่เงียบๆ ไม่ไปวุ่นวายกับแฟนพี่อีก แพรวสัญญา”
ปราณไม่ตอบ เขารู้ดีว่าอย่างไรแพรวพราวก็ไม่ยอมเลิกกับเขาง่ายๆ แน่ ทางเดียวตอนนี้คือต้องจัดการปิดปากเธอให้เงียบและไม่ให้เธอไปวุ่นวายกับดุจฟ้าอีก
“ถ้าคุณยอมอยู่ในที่ของตัวเองไม่ไปวุ่นวายกับแฟนผมอีก คุณก็จะได้ทุกอย่าง แต่ถ้าทำไมได้เราก็จบกัน”
“ได้ค่ะ แพรวรับปาก แพรวจะไม่ไปวุ่นวายกับคนของพี่อีกเลย” เธอบอกเขาแล้วใช้มือลูบไล้ไปทั่วแผงอกของเขา แล้วเลื่อนไปที่ต้นขาเพื่อที่จะปลุกเร้าอารมณ์ของเขา
ปราณที่อารมณ์ค้างมาจากคนรัก เขาหันหน้ามาจับไหล่ของเธอเอาไว้ ก้มลงไปจูบอย่างดูดดื่ม แล้วดันตัวเธอไปที่เตียงนอน
ขณะที่ปลดเข็มขัดออก หน้าของดุจฟ้าก็ลอยขึ้นมา เขาหยุดการกระทำของตัวเองเอาไว้ แต่แพรวพราวก็เป็นฝ่ายรุกเขากลับโดยการพลิกตัวมาอยู่ด้านบนแล้วรูดซิบเขาออก ใช้ปากปลุกเร้าเขาจนปราณทนไม่ไหว
เขาพ่ายแพ้ต่อกิเลสของตนเอง ไม่ได้นึกถึงดุจฟ้าอีกต่อไป คิดว่าเธอคงโกรธเขาได้ไม่นาน และมีวิธีพูดให้เธอใจอ่อน เพราะมันเป็นความผิดครั้งแรกของเขา เธอคงไม่ใจร้ายเลิกกับเขาจริงๆ และจะรอให้เธอใจเย็นกว่านี้ก่อน เขาจึงจะคุยกับเธออีกครั้ง
*********************
- ผู้เขียน
