ให้ตายสิ... ความอดทนมันสร้างยากฉิบ
ผมเป็นพวกความอดทนต่ำมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่ชอบการถูกยั่วยุหรือท้าทาย รักที่จะเอาคืนและยืนมองด้วยความสะใจ และการได้เห็นสภาพคนตัวเล็กที่เมาไม่ได้สติแบบนี้ มันเลยทำให้ยิ่งบั่นทอนความอดทนที่มีให้หดสั้นลง และคงไม่พยายามอดทนอีกต่อไปเพื่อหักห้ามใจไม่ให้ทำอะไรเธอ...
ในเมื่อปลุกไม่ตื่น ผมก็จะไม่เสียเวลาปลุกอีกต่อไป
สมองสั่งการให้ขยับตัวเคลื่อนขึ้นไปนอนบนเตียงขนาบข้างคนตัวเล็กซึ่งนอนไม่รู้เรื่องรู้ราว ผมนอนตะแคงเท้าศอกลงกับเตียงใช้มือหนุนหัวตัวเองเมื่อจะได้เห็นสภาพอีกฝ่ายชัดขึ้น
“เฮ้ย!” ผมจงใจส่งเสียงตะคอกเรียกเธอข้างๆ หูเพื่อเช็กเป็นหนสุดท้าย
“อื้อ...หนูอิ่ม”
“อิ่มบ้าไรวะ...” เสียงละเมอพึมพำที่ตอบกลับมาทำผมหลุดขำอย่างลืมตัว แต่ก็ใช่ว่าความคิดที่จัดการกับเธอตอนเมาจะหดหายไปด้วยหรอกนะ
ดูสิ ทั้งที่ขยับมานอนเบียดข้างๆ ขนาดนี้เธอยังไม่คิดจะลุกมาโวยวายใดๆทั้งสิ้
